บทที่ 3 ภรรยาของท่านมีเลือดไหลออกมาหนักมากแล้ว!

ในไม่ช้ารถก็ถูกจอดอยู่หน้าโรงพยาบาล ข้าวหอม ถูกผู้ชายบังคับลากเข้าไปข้างใน

พลอยฟ้านอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง นวลจันทร์เฝ้าเธอ อยู่ข้างๆ พอเห็นข้าวหอมเข้ามา ทันใดนั้นก็ร้องไห้ทันที

“ข้าวหอม ถึงแม้ว่าหนูจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของฉัน แต่หนู ก็ยังเรียกฉันว่าแม่ ถึงแม้พลอยฟ้าจะทำอะไรก็ยังเป็นน้อง สาวของหนู พวกเธอนั้นมีพ่อเป็นคนเดียวกัน ทำไมถึงต้อง ทําแบบนี้?”

ข้าวหอมฟังแล้วงงไปหมด “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูด อะไรอยู่! ”

“ข้าวหอม เธอมีอะไรที่ไม่พอใจก็พูดมาตรงๆเลย เธอรู้อยู่แล้วว่าพลอยฟ้าร่างกายไม่แข็งเรง ทำไมเธอยัง จะไปผลักพลอยฟ้าอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะสาวใช้เห็นได้เร็ว ไม่เช่นนั้นพลอยฟ้าก็คงจะ….ตั้งานแล้ว….” นวลจันทร์ ร้องไห้ฟูมฟาย

เหมือนข้าวหอมจะเดาออกแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

นวลจันทร์และพลอยฟ้าต้องรู้เรื่องที่เธอแอบฟังแล้ว แน่นอน กลัวว่าแผนที่วางไว้จะล้มเหลว ฉะนั้นจึงหันกลับ มาใส่ร้ายเธอ
เธอเงยหน้าขึ้น มองผ่านไปทางแววตาที่เย็นชาของ มาวิน หันสายตาออก ยิ้มด้วยความเย็นชา

“คุณบอกว่าฉันผลักเธอ? หลักฐานล่ะ? คุณน้า นวลจันทร์กับคุณผู้หญิงพลอยฟ้ารู้ตัวเองดี คือใครกันแน่ ที่ผลักคน หรือว่าฉันดันไปได้ยินความลับที่ไม่สามารถเปิด เผยได้ของพวกคุณ จึงอยากจะใส่ร้ายฉัน!”

นวลจันทร์หลบสายตาด้วยความรู้สึกผิด พลอยฟ้า ที่นอนอยู่บนเตียงก็เริ่มกะพริบตา

“พี่ข้าวหอม ขอโทษค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉัน ไม่ได้ยินดีๆเอง” จากนั้นก็มองไปทางมาวิน “มาวิน นาย อย่าโทษพี่สาวเลย พี่ข้าวหอมแค่ไม่ทันระวังจับฉันตอนที่ ลงบันได คือฉันเองที่ไม่ทันระวังแล้วตกลงไป

มาวินขมวดคิ้ว ปลอบใจเธอ “เธอไม่ต้องไปช่วยเขา พูด เขาทำผิดเองก็ต้องยอมรับผิด คุณหมอบอกว่าอาการ ของเธอไม่ดี ฉันจะพาเขาไปบริจาคเลือดให้เธอ

ข้าวหอมมองดูภาพข้างหน้านี้ รู้สึกเพียงแค่เจ็บปวด ปวดเร้าไปทั้งใจ

ฉะนั้นสามีของเธอพาเธอมาที่นี่ เพื่อที่จะให้เธอ บริจาคเลือดให้ผู้หญิงคนอื่น!
“พลอยฟ้า อย่าเอาแต่ทำตัวเป็นคนใสซื่อแบบนี้ วันนี้ ฉันจะเปิดโปงความจริงของเธอ!” ข้าวหอมเข้าใจดีว่าเธอ ในตอนนี้กำลังเสแสร้งอยู่ เดินไปข้างหน้าอยากจะดึงเธอ ลงมาจากเตียง

แต่ว่าพึ่งยื่นมือออกมาจับมือของพลอยฟ้า เธอก็ถูก แรงอันกระหน่ำผลักออก ข้างหลังของเธอชนผนังด้วย ความรุนแรง สีหน้าซีดขาว เจ็บปวดจนเธอหดตัวลง

ข้าวหอมเงยหน้าขึ้นพร้อมทนกับความเจ็บปวด มอง ดูผู้ชายที่ผลักเธอออก ตอนนี้กำลังจับมือของพลอยฟ้า สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย

เจ็บปวดใจ และปวดท้องมาก ปวดไปทั้งตัว!

“เจ็บ มาวิน ฉันเจ็บมาก” พลอยฟ้าเองก็งอแงตาม อยู่ข้างๆ

“เธอรอแปปนะ ฉันให้เขาไปบริจาคเลือดให้เธอตอน

นี้เลย”

มาวินเดินตรงมาทางข้าวหอมด้วยก้าวเท้าที่ใหญ่ ข้าวหอมจับท้องแล้วมองเขาด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

นวลจันทร์และพลอยฟ้าสบตากัน ในแววตามีความได้ใจและความรู้สึกชนะ

มาวิน นายไม่สามารถลากฉันไปบริจาคเลือดได้! ข้าวหอมถอยหลังออกมา ทันใดนั้นก็จับท้องและตะโกน พูดว่า “มาวิน ฉันท้องแล้ว! นายไม่สามารถดึงฉันไป บริจาคเลือดได้! ฉันท้องลูกของนายแล้ว!

“เธอพูดว่าอะไรนะ?” ทั้งกายของมาวินแข็งไปเลย แววตาคู่นั้นเหมือนเย็นแข็งเป็นน้ำแข็งเลย

“ฉันบอกว่าฉันท้องแล้ว

คำพูด งพูดจบ ใต้คางของข้าวหอมก็ถูกผู้ชายใช้ แรงยกสูงขึ้น ใช้แรงราวกับว่าจะบีบเธอเป็นชิ้นๆ

“พูด ลูกเป็นของใคร!

ข้าวหอมเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของ ผู้ชายก็รู้สึกเจ็บปวดใจมาก จากนั้นก็ได้ยินผู้ชายออกคำ สั่งกับพยาบาลว่า “พาเธอไปบริจาคเลือด! แล้วตรวจกรุ๊ป เลือดของลูกในท้องด้วย!

“มาวิน นายจะทํากับฉันแบบนี้ไม่ได้! สารเลว! นี่คือ ลูกของนาย! คือลูกของนาย! ข้าวหอมใช้แรงในการ ตะโกนสุดชีวิต น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุด จากนั้นก็ถูกพยาบาลลากออกไป

ในสมองของมาวินเต็มไปด้วยภาพความผิดหวังใน แววตาของข้าวหอม จู่ๆในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ เขาดึงเนก ไทลงด้วยความรำคาญ

“มาวิน นายเป็นอะไรหรอ?” พลอยฟ้าเห็นว่า อารมณ์ของผู้ชายดูไม่ค่อยปกติ

“ไม่เป็นอะไร!” มาวินพึ่งพูดจบ ก็เห็นพยาบาลเมื่อ ก็วิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณมาวินคะ ภรรยาของคุณมีการ ใช้อารมณ์มากเกินไป เกินการไหลเลือดออกมาเป็นอย่าง มาก ลูกในท้องอาจจะไม่สามารถเก็บไว้ได้แล้ว!