ตอนที่13 ไปประกันตัวที่โรงพัก

“เห้ย……..”

“กรี๊ด……

เสียงกรีดของทั้งคู่ดังขึ้น

เสียงคนถีบประตูเข้ามา ถางสือชูอยู่หน้าประตู มองดูทั้งคู่ด้วยสายตานิ่งเฉย ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก กว่าทั้งคู่จะตั้งสติได้

“ไอ่บ้า…..ไอ้โรคจิต”

เธอตะโกนด่าเขา

“เธอซิโรคจิต” เขารีบดึงกางเกงขึ้น “นี่มันห้องน้ำผู้ชาย เธอต่างหากที่โรคจิต”

“คุณนะแหละโรคจิต ไอ่โรคจิตๆๆ โรคจิตกันทั้งบ้าน”

ทะเลาะกันไม่หยุด

เขาเอามือกุมหัว เดินเข้าไปดึงเธอออกมา แล้วออกคำสั่งกับเธอ “ยืนนิ่งๆ”

เธอยืนตรง ก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าเขา

สีหน้าท่าทางของเขามันน่ากลัวจริงๆ นั่นแหละ

แต่ท่าทางเธอเหมือนเด็กที่ทำผิดไม่กล้าเงยหน้าขึ้น และ เขาเองก็ไม่รู้เป็นอะไรที่อยู่ๆ ก็เริ่มรู้สึกแปลก

เขายื่นมือ แล้วเอ่ยถามขึ้น “เอามือถือมา

“ทำไม”

เธอเงยหน้าถามกลับด้วยความไม่พอใจ

แต่พอสบตาเข้ากับสายตาดุๆ ของเขา เธอรู้สึกกลัวก็เลย ก้มหน้าลง นี่มันเรื่องบ้าอะไร ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ เจอใคร ไม่เจอ เจอไอ่หน้าบูดนี้ได้ไง

ผู้จัดการของดาราคนนั้นกำลังปลอบเขาอยู่

แต่เขากลับไม่ยอม “ฉันจะฟ้องเธอ เธอละเมิดสิทธิ์ของ ฉัน”

ว่าไงนะ จะฟ้องเธองั้นหรอ

“เขาต่างหากที่ทำเรื่องไม่ดี”
เธอบ่นอุบอิบ

ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ตัวผู้ชายคนนั้นคือกู่เยว่เกอ

เขาเห็นเธอยังนิ่งเฉยอยู่ เขาจึงก้าวเข้าไปหาเธอ เธอ ตกใจเอ่ยถาม

“ด…คุณจะทําบ้าไร

“ฉันจะทําอะไรงั้นหรอ”

เขาเอื้อมมือไปหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงของเธอ

“เดี๋ยวเธอก็รู้”

ซูเมี่ยวอีได้รับสายบอกให้เธอไปประกันตัวอานเนี่ยนฉือที่

โรงพัก

ใช่ อานเนี่ยนฉือถูกเขาแจ้งจับ

ตอนนี้เธอกำลังนั่งดื่มชาของตำรวจ

เขาเอ่ยถามเธอ “พูดมาซะดีๆ เธอเข้าไปในงานของเขาได้ ยังไง”

“ฉัน….ฉัน…”

“ฉันอะไรฉัน ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรอ”
“ฉันไม่รู้”

และมันเป็นความผิดของเธอจริงๆ เธอก้มหน้าลง หน้าตา รู้สึกผิด หน้าตาน่าเอ็นดู

ถางสือชูยืนมองอยู่ข้างนอก

ตำรวจเปลี่ยนเป็นนำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม “เธอจะไม่รู้ได้ ไง เงยหน้าขึ้น บอกมาซะดีๆ

“คุณถางบอกว่าจะไม่ฟ้องเธอข้อหาที่ผู้หญิงเธอไปถอด กางเกงนักแสดงของเขา แต่เธอตอบมาดีๆ ว่าแอบเข้าไป ในงานนั้นมีเป้าหมายอะไรแอบแฝงกันแน่

โรคจิตงั้นหรอ เธอเงยหน้าเถียงกลับ “ใครโรคจิต เขาต่าง หากที่.……….

เขากระแอมเรียกสติเธอ “อย่าพูดมาก ยอมรับมาดีๆ เธอทำได้เพียงยอมรับความผิด “ก็ได้ ฉันบอกก็ได้”

ถางสือชูที่ยืนฟังข้างนอก เห็นท่าทางที่ยอมเล่าทุกอย่าง ออกมาด้วยใบหน้าน่าสงสารของเธอ เขาก็ยกยิ้มมุมปาก รู้สึกอารมณ์ดีแปลกๆ

การกระทำของเขาทำให้ผู้ช่วยเมี่ยวแปลกใจ เพราะเขาไม่ เคยเห็นมุมนี้ของเขามาก่อน
“ไปกันเถอะ”

เขาหันหลังกลับ

“ครับ ท่านประธาน

เขารีบเดินตามออกไป