บทที่ 12 ร่างกายเปียกในพื้นที่ฝนตก

แต่ว่า เธอไม่ใช่ว่ายังไม่แน่ใจในตัวของฝ่ายชายไม่ใช่หรอ?”

เพิ่งหวั่นชิงคิ้วขมวด พูดอย่างเป็นห่วงว่า “ไม่อย่างนั้นเธอพา ฉันไปเจอเขาสิ เดี๋ยวฉันช่วยดูว่าเขาเป็นคนยังไงบ้าง หรือไม่ก็ เลิกกันตอนนี้เลย เดี๋ยวลูกฉันช่วยเธอเลี้ยงเอง!

“เขารักฉันมาก แต่ฉันเอาแต่กังวลว่าตัวเองจะไม่เหมาะกับ

เขา!”

สวีโน่หย่าเม้มปากแอบยิ้ม แววตาที่ลึกซึ้งจ้องมองไปที่เพิ่ง หวั่นชิง “อืม อันที่จริง คนคนนี้เธอก็รู้จัก!

“ฉันก็รู้จัก?” เพิ่งหวั่นซึ่งยิ่งอยากรู้ “ใคร? เพื่อนร่วมงานใน บริษัท หรือว่า?”

ในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของสวีโน่หย่าก็ดังขึ้น

พอสวีโน่หย่าเห็นสายที่โทรมาก็ยิ้มหวานขึ้นมาทันที รับสาย น้ำเสียงหวานออดอ้อนเรียกออกมาว่า “สามีขา มีอะไรหรอคะ?

ทางเดินตรงนั้นไม่มีคน เสียงผู้ชายในสายโทรศัพท์ที่ดังออก

เพิ่งหวั่นชิงฟังแล้ว ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้

“หวั่นชิง โทษทีนะ!”

เพิ่งหวั่นซึ่งยังอยากจะถามว่าฝ่ายชายนั้นชื่ออะไร แต่สวีโน่

มา หย่าก็บอกลากับเธอแล้ว แล้วค่อยๆเดินไปทางห้องน้ำ น้ำเสียงที่ พูดคุยกับแฟนหนุ่มที่อยู่ในสายโทรศัพท์นั้นหวานจนทำให้เธอ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“ผู้หญิงที่กำลังมีความรักอยู่นั้นน่ากลัวจริงๆ” เซ่งหวั่นซึ่งพูด หลังจากนั้นก็เอาเรื่องพวกนี้พักไว้ก่อน แล้วลงตึกไปกินข้าวที่ร้าน

อาหาร

ช่วงเย็น เซิ่งหวั่นซึ่งส่งข้อความไปหาลู่หันเฉิน แต่ก็ไม่มี

ข้อความตอบกลับ

เธอก็ลองโทรไปหาอยู่หลายสาย แต่ก็ไม่มีคนรับสาย ในใจก็ รู้สึกแปลกๆ

ปกติหันเฉันไม่เคยเป็นแบบนี้ วันนี้เขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า?

ระหว่างที่เธอยังสงสัยอยู่ ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว พอเดินไปถึง หน้าประตูของสถานี ก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าข้างนอกนี้ฝนตกลมแรง มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เชิงหวั่นซึ่งกำลังคิดอยู่ว่าจะโทรให้พ่อมารับดีไหม ไม่ทันใดก็ มีรถสีดำคันใหญ่ขับเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

เพิ่งหวั่นซิงเงยหน้าขึ้นมามอง หน้าต่างรถกำลังเปิดได้ครึ่ง หนึ่งพอดี เธอและลู่ชื่นสิ่งที่กำลังขับรถอยู่นั้นก็ได้สบตากัน

แววตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นก็ทำให้เธอใจเต้นโดยไม่มีสาเหตุ ลู่ชื่นสิง? ! ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา หัวใจของเธอก็จะเต้นเร็วขึ้น เต้นจนราวกับว่าจะกระโดดออกมายังไงอย่างงั้นเลย เพิ่งหวั่นขิงสงบสติอารมณ์ พยายามทำตัวเองให้นิ่งเข้าไว้ นสิงเห็นเธอเปียกโชกจนเสื้อติดกับผิว เขาหน้าคิ้วขมวด “ขี้นรถ ฉันไปส่ง”

“อาชาย…สาม ไม่เป็นไรค่ะ” เพิ่งหวั่นซึ่งยิ้มตอบไปอย่างเก๋ๆ กังๆ “คุณไปก่อนเลยค่ะ นี่ก็เป็นทางผ่านของพ่อฉัน เดี๋ยวฉันให้ พ่อมารับค่ะ

เธออุส่าห์หายคิดฟุ้งซ่านไปแล้วหลายวัน ทำไมถึงซวยที่ต้อง มาเจอกันอีกแล้ว

เพิ่งหวั่นชิงพูดจบ ก็เห็นหน้าต่างรถเลื่อนขึ้น เธอคิดว่าชื่นสิ่ง จะขับรถออกไปแล้ว

ยังไม่ทันได้โล่งอก คิดไม่ถึงว่าลู่ชื่นสิ่งจะเปิดประตูรถ กางร่ม มาทางเธอ ร่างสูงใหญ่ยืนบังฝนอยู่ข้างๆเธอ น้ำเสียงนิ่งเฉยและ เย็นชา “ขึ้นรถ

เพิ่งหวั่นซิง : ” ”

เธอยอมแล้ว หลังจากนั้นก็เดินตามหลังชื่นสิ่งแล้วขึ้นรถไป

ชื่นสิงหันไปหยิบผ้าเช็ดจากหลังเบาะแล้วยื่นให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” เซิ่งหวั่นซึ่งรับมา ใช้ผ้าเช็ดนั้นเช็ดตัวและเสื้อผ้า ที่เป็ และเพิ่งจะเห็นเสื้อชีฟองของตัวเองที่เปียกโชก จน โครงของชุดชั้นใน โผล่ออกมา

สีหน้าของเธอร้อนยาวขึ้นมาทันที เธอรีบเอาผ้าเช็ดฝันนั้นมา

ปิดไว้

โอ้แม่เอ๊ย ยังดีนะที่ขึ้นรถของขึ้นลง ไม่อย่างนั้นถ้ายังยืนรอ รถที่นั่นอยู่ มีหวังคงจะอายน่าดู

ลู่ชื่นสิงเอื้อมมือไปเปิดแอร์อุ่น และไม่ตั้งใจที่จะมองไปที่ตรง นั้นของเซิ่งหวั่นซิง เดรสของเขาที่เปียกโชก ปลายกระโปรงก็ไม่ ได้ตั้งใจพับเปิดขึ้นมา เผยขาเรียวยาวขาวเนียนของเธอ ทั้งสวย และน่ามอง

เขามองไปแวบหนึ่งถึงกับคอแห้ง รีบย้ายสายตาไปมองที่อื่น ลูกกระเดือกนั้นขยับขึ้นลง