บทที่ 3 อาชายสามของพันเงิน

“มันเป็นงานปาร์ตี้ครอบครัวของบ้านคุณ ฉันไป…คงจะไม่เหมาะ สมเท่าไหร่มั้งคะ?” เพิ่งหวั่นซิงลังเลใจ อันที่จริงเธอนั้นกลัวคน ตระกูลบ้านดู่ “ฉันไม่ไปดีกว่าค่ะ”

ลู่หันเงินยื่นมือไปกุมมือเธอไว้แน่น ยิ้มพูดว่า “ยัยซื้อ มันจะไม่ เหมาะสมยังไงหล่ะ? คุณเองก็เป็นส่วนหนึ่งของบ้านผมนะ อีก อย่างผมจะอยู่ข้างๆเป็นเพื่อนคุณเอง

พอได้ยินหันเฉินพูดอย่างนี้ หัวใจของเพิ่งหวั่นซิงก็รู้สึกอุ่นใจ

“ค่ะ” ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งงานกับหันเฉิน เพราะ ฉะนั้นเธอก็จะต้องลองไปเรียนรู้ที่จะยอมรับครอบครัวของเขา

ด้วย

เพิ่งหวั่นชิงยืนยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย ในใจจู่ๆ ก็รู้สึกมีอะไรมา

สะกิด

พอไปถึงสถานี เพิ่งหวั่นชิงที่ใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ ก็เร่งฝีเท้าเดิน เข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง โยนกระเป๋าไปที่เก้าอี้แล้วก็นั่ง

ลงไป

หางตาของเมยเมยเห็นเธอ เลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ตรงหน้าของ เพิ่งหวั่นชิง “หวั่นซิง เมื่อคืนเป็นไงบ้าง? คงจะเป็นค่ำคืนที่ช่าง สวยงาม ท่า! เป็นไฟีนไหม?”

“ฟินบ้าฟินบออะไรกันหล่ะ!” เพิ่งหวั่นซึ่งอารมณ์เสียไปพร้อม กับปิดฝาปากกา แล้วติดไปที่หน้าผากของเมยเผย “เมื่อคืนฉัน ดื่มจนเมาซะขนาดนั้น เธอยังกล้าทิ้งฉันไว้ที่โรงแรมคนเดียวนะ!

เมยเมยตะโกนร้องว่าเจ็บ “เธอยังมีหน้ามาว่าฉันอีกงั้นหรอ หวั่นชิง เธอนะ พอเมาทีไร ไม่ว่าใครก็ขัดเธอไม่ได้อยู่แล้วหรือ เปล่า?”

เพื่อนร่วมงานที่อยู่โต๊ะข้างๆก็พูดขึ้น “ใช่ใช่หวั่นซิง เธอนะดื่ม ไปได้สักพักหนึ่ง ก็อยากจะถอดกางเกงของฉันกับเหล่าหลิว แล้ว ยังจะให้พวกเราขึ้นไปแก้ผ้าเต้นรำอีก!”

เพิ่งหวั่นซิงอายจนแทบจะเอาใบคลุมหัว บอกแล้วไงว่าดื่มสุรา จะทําให้เกิดเรื่อง ภาพ ในสมองของเธอจำได้ว่าดื่มเหล้าขาวไป แค่ไม่กี่แก้วเอง

เอาสทีนี้ พรหมจรรย์ก็เสียไปแล้ว แถมยังไม่รู้สึกว่าฝ่ายตรง ข้ามเป็นใคร!

“เป็นอะไร…หวั่นซิง เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรอ? เมื่อคนทุกคน กลับกันหมด มีแต่เธอที่ร้องโวยวายบอกว่าจะนอนที่โรงแรม หรือว่า…”เมยเมยแสยะยิ้มร้ายๆ แอบมองไปที่แขนของเพิ่งหวั่น ชิง หรือว่าจะเข้าบทเหมือนในนิยายทีว่า หลังเมาเหล้าแล้วใน ขึ้นเตียงผู้จัดการอย่างนั้นหน่ะหรอ?”

“อย่าพูดไปเรื่อย! ไป ไป ไปไกลๆเลยไป ฉันจะทำงาน

เพิ่งหวั่นชิงหงุดหงิดมาก ตอนนี้เธอสติแตกทุกครั้งเมื่อได้ยิน “เมื่อคืน” สองคำนี้ ในสมองก็จะมีภาพคนร่างสูงใหญ่ที่มา ประคบตัวเธอ อ้ายยยยยยย หัวใจแทบสลาย

ตอนนี้เธอไม่มีกะจิตกะใจไปติดหรอกว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็น ฐานะอะไร แม้แต่หน้าตาของเขา เธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็น อย่างไร?!

ตกดึก ลู่หั่นเฉินก็มารับเพิ่งหวั่นซิงตามเวลาที่นัดไว้ลานจอด รถของบ้านนั้นอยู่ด้านนอก มีรถมายบัคสีดำที่ไม่รู้ว่าเป็นของ ใครที่จอดไว้ตั้งแต่แรก ตัวรถใหญ่ หรูดูมีระดับมาก

เพิ่งหวั่นซึ่งรู้สึกประหลาดใจ “หันเฉิน คุณลุงซื้อรถคันใหม่มา

หรอ?”

ลู่หันเฉันมองแวบหนึ่ง “น่าจะเป็นของอาชายสาม ปะ เข้าไป กันเถอะ”

ทั้งสองคนเดินเข้าทางเดินที่สวนแล้วมุ่งตรงไปที่บ้าน ระหว่าง

ทางลู่หันเงินได้รับข้อความหนึ่ง เขาหยิบขึ้นมามองหน้าจอไป แวบนึง ฝีเท้าที่เดินอยู่ก็ช้าลง เพิ่งหวั่นซึ่งไม่ทันได้สังเกต หลังจากที่กดกริ่งเสร็จและกำลังจะ หันไปคุยอะไรบางอย่างกับหันเฉิน ถึงได้เห็นว่าเขาอยู่ห่างจาก

ตัวเองมาก และกำลังปัดหน้าจอโทรศัพท์ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“หันเฉิน!” เซ่งหวั่นซิงตะโกนเรียก

หันเงินมือกระตุกไปหนึ่งที รีบเก็บโทรศัพท์แล้วเดินไป เพิ่ง หวั่นชิงพูดว่า “มัวแต่ท่าธุระจนไม่เดินแล้วเนี่ย? เอาโทรศัพท์มา นี่ เดี๋ยวฉันจะพูดตักเตือนผู้ช่วยของคุณสักหน่อย”

“ไม่เป็นไร แค่ตอบเมล์เองแป๊ปเดียว” ลู่หั่นเป็นยิ้มแล้วเอา โทรศัพท์เก็บเข้าไปในกระเป๋า มืออีกข้างโอบไปที่ไหล่ของเธอ เข้าไปกันเถอะ”

เพิ่งจะเดินเข้าไปในบ้าน เพิ่งหวั่นซิงก็รู้สึกถึงบรรยากาศใน ห้องรับแขกที่ครึกครื้น ทั้งป้าสามและญาติคนอื่นๆ ของบ้านต่าง ก็มากันเกือบทุกคน!

หันเฉินพาเพิ่งหวั่นชิงไปทักทายกับทุกๆคน ญาติผู้ใหญ่ของ บ้านต่างก็ใช้สายตาแปลกๆมองเธอ เพิ่งหวั่นซึ่งก็ทำเหมือนไม่ เห็น พูดกล่าวทักทายเสร็จก็เดินไปหาที่ว่างแล้วก็นั่งลง

อาหารค่ำถูกจัดเตรียมเสร็จอย่างรวดเร็ว ทุกคนก็ลุกเดินไปที่ โต๊ะอาหาร

เวลานั้นเอง ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งประคองคุณปู่ลู่เดินลงมาจาก

ชั้นสอง

ผู้ชายคนนั้นสวมใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงสูท แขนเสื้อพับขึ้นเล็ก น้อย โชว์แขนที่เล็กบางออกมา

รูปร่างสูงใหญ่ ขนคิ้วดกดำสวยงามและแหลมคม โครงรูป หน้าที่หล่อ ดูดี แต่กลับรู้สึกถึงความเยือกเย็น