บทที่ 11 เพื่อนรักท้องแล้ว

“โอเค”

เพิ่งหวั่นซิงกลับไปพร้อมกับช่างกล้องสองคนนี้ แต่กลับไม่รู้ ว่าการกระทำทุกอย่างอขงเธอล้วนตกอยู่ในสายตาของผู้ชายที่ ยืนอยู่ข้าหน้าต่างห้องประชุมชั้นสอง

ล่นลงมองดูเซิ่งหวั่นซึ่งจากไป ใบหน้าตึงๆของเขาก็เริ่มเผย ยิ้มเล็กน้อย

คนในห้องประชุมต่างก็จ้องมองไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรง หน้าต่าง ทุกคนต่างก็ไม่เข้าใจ ทำไมประชุมถึงครึ่งทางประธาน ก็ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ สายตาที่เอาแต่จ้องไปที่เดิมกว่า10นาที

การประชุมครั้งนี้ยังจะประชุมกันอยู่ไหม?

ในที่สุด ทุกคนก็เห็นประธานหันหลังกลับมา รีบตั้งสติแล้วนั่ง

ตัวตรง

แต่คาดไม่ถึงว่าลูนสิ่งที่หันมาหยิบมือถือบนโต๊ะ แล้วพูดว่า

พักเบรค 10 นาที

หลังจากนั้นก็กลับไปยืนที่หน้าต่าง แล้วกดโทรออกหาเบอร์

เบอร์หนึ่ง

ทุกคน: “…”

รอไปป มาณ10วินาที ก็มีคนรับสาย ชื่นสิ่งพูดด้วยน้ำเสียง ที่นิ่งๆว่า “ไปบอกให้ผู้จัดการกัน งานแบรนด์ต่างประเทศของใจ วนาน่า ให้ยกไปให้นักแสดงคนอื่นๆ ส่วนเธอก็ให้แต่งาน

ธรรมดา พอ

“ครับ ท่านประธาน

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่กลับไปนั่งตากแอร์ที่สถานี โทรทัศน์ของตัวเอง เพิ่งหวั่นซึ่งรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้กลับมามี ชีวิตอีกครั้ง

“เธอนี่ก็น่า ทุ่มเกินไปหรือเปล่าเนี่ยะ?” ผู้หญิงร่างที่สูงบาง ผม ยาวเดินเข้ามา ยื่นชาเขียวของเธอให้เพิ่งหวั่นซึ่งพร้อมกับคิ้ว ขมวดที่กำลังบ่นพึมพำ

“โจวน่านนี้อยู่ได้ก็เพราะมีชื่อเสียง และนางก็ไม่มองพิธีกร อย่างพวกเราอยู่ในสายตาหรอกนะ แล้วนี่เธอยังไปลำบากรอ สัมภาษณ์นางมาครึ่งชั่วโมง อากาศแบบนี้เธอไม่กลัวตากแดด จนผิวไหม้หรือไงกัน?”

“มีชื่อเสียง ถึงจะทำให้ช่องเรามียอดวิวเพิ่มขึ้นไง!” เพิ่งหวั่น ชิงแลบลิ้นแบร่ มีแต่ต่อหน้าเพื่อนรักของเธอสวีโน่หย่า เธอถึงจะ ยังสามารถเป็นตัวของตัวเองได้หน่อย

แต่เป็นเพราะว่าช่วงนี้สวีโน่หาลาบ่อย วันปกติก็มักจะมีแค่ เมยเผยกับเธอสลับจ้องตากันอยู่ในออฟฟิศสองคน

“หวั่นชิง พวกเธอไม่ไปกินข้าวกันหรอ?” เพื่อนฝ่ายการเงิน หยิบกล่องข้าวเดินผ่านไป เดี๋ยวฉันกำลังจะไปร้านอาหาร จะกิน อะไรหรือเปล่า เดี๋ยวฉันซื้อมาเมื่อพวกเธอ?”

“อุ้น-แหวะ” เจิ่งหวั่นซิงกำลังจะยิ้มบอกว่าไม่ต้อง สวีโน่หย่าที่ ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยกมือขึ้นมาปิดปากทันที แล้ววิ่งไปที่ถังขยะไปอ้วก

เธอตกใจไปสักพัก แล้วรีบวิ่งตามไป ตบหลังให้สวีโน่หย่า เบาๆ “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

สวีโน่หย่าโบกมือ ช่วงที่เงยหน้าขึ้น สีหน้าดูชัดๆ “ไม่เป็นไร

คงเป็นเพราะยังไม่ได้กินข้าวหล่ะมั้ง

“แต่ฉันว่าไม่ใช่นะ?” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเดินเข้ามา มองส โน่หย่า สีหน้าสงสัย ” ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นเธออยากอ้วกนี้ แต่พอ ฉันยกถ้วยน้ำซุปปลานี้มาแล้วเธอก็ดันอยากอ้วกพอดี”

นิ่งไปสักพัก มีคนเอ่ยออกมาด้วยความไม่แน่ใจว่า “หรือ ว่า…ท้อง?”

“หา เป็นไปไม่ได้?” เพิ่งหวั่นชิงหัวเราะ “แม้แต่แฟน เสียวหย่า ก็ยังไม่มี แล้วจะ…

“ขอโทษนะ หวั่นซิง” สวีโน่หย่ากุมมือของเพิ่งหวั่นทิ้งไว้ พูดจา ซ้ำๆอึ้งๆ: “ฉันมีแฟนแล้วแหละ แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะอยู่ด้วยกัน หรือเปล่า ฉันก็เลยไม่ได้บอกให้เธอฟังสักที”

เซิ่งหวั่นชิง:

“หวั่นชิง ฉันรู้ว่าพวกเราสัญญากันแล้ว ว่าถ้ามีแฟนจะต้อง บอกให้กัน แต่ฉันกะว่าหลังจากคบกันได้ซะสองสามเดือนแล้วจะ บอกเธอ เธออย่าโกรธฉันเลยนะ นะ?

“นี่ยังบอกว่าลองคบกันอีกสองสามเดือนก่อน?” โกรธ ส่วน โกรธ แต่ตอนนี้เพิ่งหวั่นซึ่งเป็นห่วงเธอมากกว่า เดี๋ยวเรื่องนี้ ค่อยคิดบัญชีกับเธอทีหลัง มา ฉันพาเธอไปซื้อเครื่องตรวจครรภ์ ดูสิว่าท้องจริงหรือเปล่า

“ไม่ต้องไปซื้อให้ยุ่งยากขนาดนั้นหรอก ฉันมี!” เพื่อนร่วมงาน

พูด

หลังจากรอให้เพื่อนเอาเครื่องตรวจครรภ์มา เพิ่งหวั่นซึ่งก็ เข้าไปในห้องน้ำกับสโน่หย่า

รอที่หน้าประตูอยู่หลายนาที พอเพิ่งหวั่นซึ่งเห็นสวีโน่หย่าเดิน ออกมา สีหน้าดูมีความสุข มืออีกข้างจับไปที่ท้องน้อยของเธอ เธอตาโต ” ไม่ใช่มั้ง อย่าบอกนะว่าท้องจริงอ่ะ?”

สโน่หย่าพยักหน้าอย่างมีความสุข “อืม ท้องจริงๆ