บทที่ 7 พวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม

แรงเบรกเอียดที่รุนแรง ทำให้ทั้งตัวของเพิ่งหวั่นชิงแนบติดกับ เบาะนั่งจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน ผ่านไปสักพัก รถค่อยๆ ลด ความเร็วลง เซิ่งหวั่นซิงตกใจจนใจหายใจคว่ำ ตอนที่หันไปมอง ล่นสิง สีหน้าของผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนกลับไปเป็นหน้านิ่งเฉยแล้ว

รถหยุดจอด เสียงของลู่ชื่นสิ่งพูดออกมาว่า “ถึงแล้ว”

ถึงแล้ว?

เพิ่งหวั่นซึ่งหันไปมองนอกหน้าต่าง เป็นประตูหน้าหมู่บ้านของ แต่ว่าเธอไม่ได้บอกให้ชื่นสิ่งว่าบ้านเธออยู่ไหน แล้วเขารู้ได้

เธอจริงๆด้วย

อย่างไรกัน?

“เอ่อ อาชายสาม ขอบคุณค่ะ” เพิ่งหวั่นซึ่งอยากที่จะรีบปลด สายนิรภัยแล้วลงจากรถไป แต่ไม่รู้ทำไม สายนิรภัยนั้นปลดไม่

ออกสักที

เพิ่งหวั่นซิง: “…”

ในสถานการณ์ขับขันมักเป็นอย่างนี้ทุกที

“กดผิดข้างแล้ว” ลู่ชื่นสิงโน้มตัวเข้ามา กลิ่นอายของความ เยือกเย็นกับฮอร์โมนนั้นมาอวบอ้วนอยู่ตรงหน้าของเพิ่งหวั่นซึ่ง เธอหดตัวไม่กล้าขยับ ตามด้วยเสียง “พริบ” สายรัดนิรภัยของเธอถูกปลดออก

เพราะช่องว่างมันแคบ ช่วงที่ลู่ซิ่นสิงคืนตัวกลับมา ผมของเขา ได้ปิดผ่านแก้มของเพิ่งหวั่นชิงไป ทำให้เพิ่งหวั่นซึ่งรู้สึกเล็ก น้อย ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงกลิ่นที่คุ้นเคย

ความรู้สึกนี้ช่างแปลกประหลาด เหมือนกับว่าเธอกับเขาเคย รู้จักกันมาก่อน

แต่ว่าในความทรงจำของเธอ ก็ไม่ค่อยมีคู่ชื่นสิงอยู่ในนั้น ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกแบบนี้หล่ะ?

อาชายสามคะ แต่ก่อนพวกเรา เคยรู้จักกันหรือเปล่าคะ?” เธออดใจไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้ออกไป ทันใดนั้นเพิ่งหวั่นซิงค์ รู้สึกว่าการกระท่าของชิ้นส่งก็หยุดชะงักไป

จากนั้นก็ขยับเข้าไปหาเธอ ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ใกล้จนเธอ สามารถได้กลิ่นฮอร์โมนจากบนตัวเขา เธอยังคงรู้สึกคุ้นชินกลับ มัน

เธอคิดอะไรออกงั้นหรอ?

ริมฝีปากของลู่ชื่นสิงขยับเล็กน้อย ลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลง

“คุณ…”

เพิ่งหวั่นชิงถูกลู่ชื่นสิ่งจ้องมองจนแทบไม่มีช่องหลบหนี “อา ชายสามคะ ฉัน…ไม่ได้จะหมายความว่าอย่างอื่น สง…สงสัยฉัน คงจะคิดมากไปเอง อาชายก็ใช้ชีวิตอยู่ที่แคนาดาตลอด แล้วจะ มารู้จักกับฉันได้ยังไงกันหล่ะ! เหอะ…เหอะเหอะ…” เพิ่งหวั่นซึ่งที่ตั้งแต็กลับมาได้ก็ยิ้มออกไปอย่างเก้ๆกังๆ “เอ่อ ขอบคุณนะคะ อาชายสาม! ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะคะ

ดวงตาเบ้าหลักของลูนสิ่งทำให้เพิ่งหวั่นชิงหัวใจวุ่นวาย รับ เปิดประตูแล้ววิ่งออกไป

หลังจากนั้น ขึ้นสิงเอาแต่จ้องมองเพิ่งหวั่นซึ่งจากด้านหลัง แววตาที่ดูซับซ้อน

เขานึกไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เขากลับมาจากแคนาดาสิ่งที่รอ เขาอยู่ก็คืองานแต่งงานของเพิ่งหวั่นซิงกับหลานชายของเขา หันเฉิน

จนกระทั่งเงาของเพิ่งหวั่นซิงเดินหายจากไปสักพัก ชื่นสิงถึง เลิกจ้อง เขาหยิบบุหรี่ออกมามวลหนึ่งจากซอง แล้วจุดไฟ สายตามองไปที่ชั้นสองของตึกหนึ่ง ไฟในห้องพักถูกเปิด

สาเหตุที่ทำให้เขาต้องไปอยู่ที่แคนาดา ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะ

เธอ

แต่ยัยป้อนี้ กลับจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร และยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าผู้ชายที่เธอเสียตัวให้ในคืนนั้นก็คือเขา

เมื่อคิดถึงคราบสีแดงที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอน ในสิ่งทำตา หยี เขาพ่นควันออกมาจากปาก ควันที่พ่นออกมานั้นได้บดบัง ความสวยคมของคิ้วเขา ทิ้งไว้แต่ความเยือกเย็น

จะให้ผู้หญิงของเขาแต่งงานกับหลายชายของตัวเองต่อหน้า ต่อตาเขา? เขาทําไม่ได้