บทที่ 7 ไม่มีทางเลือก

รถขับเข้าโรงจอดของบ้านพักตาอากาศอย่างเงียบๆ การเดิน ตามหลังยศพล หันซ้ายทีขวาที่ราวกับลูกหมา คนรับใช้และ บอ การ์ดยืนเป็นแถวอย่างเรียบร้อย ยืนเคารพโค้งคำนับให้ยศ พลด้วยความที่หน้าประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ “ท่านยศ พลสวัสดีครับ/ค่ะ” พวกเขากล่าวทักทายพร้อมเพรียงและเป็นอัน หนึ่งอันเดียวกันราวกับการฝึกทหาร

ยศพลเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างเย็นชา จากนั้นก็กระแอม เบาๆ หนึ่งที่มีเงินแล้วทำแบบนี้เหรอ คนมีเงินเขาเป็นเศษสวะกัน หมดเลยเหรอไงนะ? จารวีแอบตำหนิเขาในใจ

หลังจากเดินเข้าไปในประตูกระจกที่สวยงามแล้ว จารนิ่ง งงงันไปชั่วขณะ เธอคิดว่าตนเองเดินเข้ามาในปราสาทในยุค กลาง….ในบ้านมีบันไดที่หมุนวนเป็นเกลียวยาวมาถึงห้อง รับแขก โคมไฟแชนเดอร์เรียที่ทําจากคริสตัลขนาดใหญ่ซึ่งสลับ ซับซ้อนยุ่งยาก พรมทำจากขนแกะแคชเมียร์ที่หรูหรา ใส่ขวด เหล้าวิสกี้ที่ประณีตสวยงาม โซฟายาวที่หรูหราฟุ่มเฟือย โอ่อ่า

ยศพลปลดเนคไทออก โยนสูทเสื้อนอกทิ้งบนโซฟา นั่งบน โซฟามองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้าย “มานี่….

จาร กลับสู่สภาพความเป็นจริง มือทั้งสองบิดกันแน่น แล้วพูด ด้วยเสียงต่ำว่า “เอาวิดีโอคืนมาให้ฉัน…..

มานี่ อย่ามายั่วให้โมโหฉัน…. สายตาของยศพลมีความโหดเหี้ยม

จารวีรู้อยู่แก่ใจว่าตนเอง บนโซฟาอย่างช้าๆ สู้กับเข้าไม่ได้ จึงเข้าไปนั่งใกล้เขาลง

ยศพลกดไปที่โทรศัพท์สายใน “น้าอาม ขอเหล้าหน่อย…..

หลังสองนาที สาวใช้คนหนึ่งถือไวน์แดงกับแก้วสองใบเข้ามา หา ทุกอย่างบนขวดไวน์แดงล้วนเป็นภาษาฝรั่งเศส ซึ่งจารอ่าน ไม่ออกเลยแม้แต่ตัวเดียว

ยศพลจ้องเขม็งจารวีด้วยสายตาที่เสียดแทง “ทำไมถึงต้อง

ถ่ายรูปฉันด้วย?”

นี่จะบอกว่าคุณหล่อมากงั้นเหรอ? ไม่เลย เขาในสายตาของ เธอ ในตอนนี้ก็คือ หมากองหนึ่ง ทั้งเหม็นทั้งแข็ง จารวีตึงเครียด อยู่ในใจ จนรู้สึกลิ้นเริ่มพันกัน “ฉัน… กิจการของยาหวนด้วย?” ทำไมคุณถึงต้องซื้อ

สีหน้าของยศพลมืดครึ้ม มีเสียงฮึดฮัดที่จมูกแสดงความไม่ พอใจ “มันเป็นเรื่องของพวกผู้ชาย จะว่าไปเรื่องที่จะซื้อยาหวน มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย อ่อนต่อโลกเสียจริงเลยนะ นึกไม่ถึง เลยว่าจะถ่ายไปแล้วจริง ๆ”

ยศพลเข้ามาใกล้จารวีด้วยความอันตราย จับคางของเธอไว้ และพูดอย่างเย้อหยันว่า “ที่จริงที่สำคัญที่สุดคือเป็นเพราะว่า นามสกุลพูลสวัสดิ์ไม่มีคนดีเลยสักคน…..

จารหน้าแดงไปพักใหญ่ แล้วเปิดปากด่าออกมา “ยศพล คุณมันคนเลว ในเมื่อบ้านพูลสวัสดิ์ไม่มีคนดีเลยสักคน แล้วคุณจะ มาหมั้นกับพี่สาวทำไม? แล้วทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้…”

“เธอ…ฮะฮะ จารวี เธอนี่มันโง่จริงๆ ถ้าเธอไม่แกว่งเท้าหา เสี้ยน แล้วคิดว่าฉันจะสนใจเธอเหรอ? เธอเป็นคนเข้ามาหาเรื่อง เองต่างหาก “ตาดำของยศพลมืดตื้อ อยู่ดีๆก็เกิดบ้าขึ้นมา “ผู้ หญิงของบ้านพูลสวัสดิ์ เกิดมาต้องตกเป็นของเล่นของฉันทุกคน นั่นแหละ เธอเข้าใจรึยัง….

จารวีไม่เคยนึกเลย ว่ายศพลจะเลวได้ถึงขนาดนี้ เธอเงื้อมมือ ไปตบหน้าเขาด้วยความแค้นเคืองไม่พอใจ “เพี้ยะ!” เสียงตบ หนึ่งฉากที่ดังกังวาล ทำให้น้าอามตกใจจนนิ่งไป ผู้หญิงคนนี้นี่ ลูกเต้าเหล่าใคร นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้าตบคุณชาย จะต้องเกิด เรื่องขึ้นแน่ จารวีก็นิ่งไปเช่นกัน เธอมาเพื่อเอาวิดีโอ ไม่ได้มาเพื่อ ตบคน…

ยศพลยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายไม่มีที่ติ เขาเอาแก้วไวน์ที่มีไวน์ แดงเต็มแก้ว วางข้างมือของจารวี ทำเหมือนว่าเมื่อสักครู่ไม่ได้ โดนตบหน้า สายตาเปลี่ยนเป็นความมุ่งร้ายโหดเหี้ยมอำมหิต

“ดื่มนี่สิ ฉันจะทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น

“คําพูดของนายฉันจะเชื่อถือได้มั้ย

“ไม่ดื่มก็ใสหัวไปเดี๋ยวนี้เลย!” ยศพลหมดความอดทน จน ตะคอกออกมา

จามองไปที่แก้วที่เต็มไปด้วยไวน์สีแดงระเรื่อ แดงราวกับ เลือด….เธอไม่มีทางเลือกแล้ว ยกแก้วด้วยสองมือแล้วดื่มลงไป