ตอนที่ 3 เจ็บนะ เบากว่านี้หน่อยสิ

จารวีทั้งอายทั้ง โกรธ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมเอาโทรศัพท์มือ ถือให้เขา จะต้องเอาหลักฐานชิ้นนี้ให้พี่พินดู ให้พี่พันรู้ว่า ที่แท้ แล้วผู้ชายที่ตัวเองชอบเป็นคนยังไง

จารวีจับโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ

สอง…” ดวงตาของยศพลเป็นดั่งแมวที่อยากหยอกล้อกับหนู ก่อนที่เขาจะนับครบสาม จารยกขาขึ้นอย่างฉับพลัน ขาข้างหนึ่ง เตะมือถือออกไปด้วยความเร็วและมั่นคง มือถือถูกเตะไปถึงด้าน หน้าของขอบหน้าต่าง

“ตึง! ” โทรศัพท์กระแทกกับบนกระจก แล้วกระดอนอีกครั้ง หมุนไปรอบๆจนหยุดนิ่ง

สีหน้าของยศพล เคร่งครึ้มไปเลยในทันที มีรัศมีแห่งความชั่ว แผ่ไปทั้งตัวของเขา ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ กล้ามาเล่นกับ เขาแบบนี้ได้ เขาใช้ร่างของตนยึดจารวีติดไว้กับกำแพง มือทั้ง สองข้างดึงเนคไทที่พันรอบคอออกมา แล้วใช้มัดมือเล็กๆ ของ จารวีไว้ด้วยกันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ผลักเธอไปที่โซฟาด้วย ความเร็วและดุดัน……

จาร พยายามจะถีบและกัด แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่ น้อย เขาเอาเสื้อสูทสีดำโยนออก มือใหญ่เอื้อมมาจับคางที่นุ่มนวลของจารวี สายตาของหนุ่มรูปงามเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้าย

“ฉันให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอเองที่ไม่ต้องการ!

“ไอ้เลว ทำไมแกทำกับฉันแบบนี้… ” จารวีดิ้น สะบัด ร้องไห้ และตะโกนสุดชีวิต นอกหน้าต่างมีดอกไม้ไฟที่ถูกจุดอยู่ ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด แสงสว่างรุ่งโรจน์อันมีลวดลาย สวยงามฉูดฉาดดึงดูดสายตาของแขกเหรื่อที่เดินผ่านไปมาใน งาน เสียงดอกไม้ไฟกลบเสียงร้องขอความช่วยเหลือของจารวจน หมดสิ้น

มือใหญ่ของยศพลปลดเสื้อในและกางเกงยีนส์สีน้ำเงินของ เธอออกด้วยอารมณ์ที่ไร้ความรู้สึก…

“ปล่อยฉันนะ คุณมันไอ้สารเลว …. จารวีร้องตะโกนด้วยเสียง ที่สั่นเทา เธอสิ้นหวังราวกับทะเลสาบจะกดเธอลงน้ำ ผิวเนียนนุ่ม สะอาดผ่องใสของจารวีเหมือนดังไข่ไก่ที่ถูกกะเทาะเปลือกออก แล้ว แต่มิอาจมีอะไรมาขัดขวางสิ่งที่ยศพลจะกระทำต่อไปได้เลย แม้แต่น้อย เขาผลักเธอไปนอนบนโซฟาอย่างป่าเถื่อนไร้มารยาท ขาที่เล็กบางทั้งสองข้างถูกกางออกให้กว้างที่สุด ขาทั้งสองข้าง ของเธอสั่นเทาไม่หยุดด้วยความหวาดกลัว หางตาของจารวี น้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความสิ้นหวัง ตั้งแต่เกิดมาสิบแปดปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยู่ในสภาพที่อัปยศต่อหน้าคนอื่น แถมยัง เป็นผู้ชายซะอีก มิหนําซ้ำเขายังเป็นแฟนของพี่สาวตัวเอง

เสียงหอบของยศพลหนักขึ้น ความสัมผัสที่อ่อนนุ่มมาจาก กลางฝ่ามือทำให้ความปรารถนาของเขาเพิ่มขึ้นจนถึงขีดสุด เขารูดซิปกางเกงของตัวเองลงอย่างร้อนรน จับยึดน้องของเธอไว้ แน่นแล้วลากเข้าหาคน

“อย่านะ.. ” จารวีไม่มีแรงจะร้องตะโกนออกมา ในหัวของจาร วีได้นึกถึงภาพช่องรักที่นุ่มนิ่มของเธอถูกฉีกขยายใหญ่อย่างไม่มี สิ้นสุด ความเจ็บปวดทำให้สติของเธอกลับชัดเจนยิ่งขึ้น มี เลือดไหลลงมาตามขาอันเรียวเล็กของเธอ และไปหยดลงสู่ที่ ฝ่ามือของเขา

ไม่คิดว่าจะยังเป็นสาวบริสุทธิ์ ยศพลยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ ดีมาก ผู้หญิงของบ้านพูลสวัสดิ์ทุกคน ล้วนเป็นของเล่นที่เตรียม ไว้ให้เขา เขาต้องการที่จะค่อยๆเสพสุขแบบนี้ไปเรื่อยๆ

เล็บของจารวีจิกลึกลงไปในโซฟา เธอเจ็บมากจนบัดทุก สัดส่วนของร่างกาย เธออยากจะสะบัดหลุดออกไปจากอาการฉีก ขาด แต่รู้สึกเหมือนว่ากระดูกจะอ่อนไปหมด พวกเขาแนบชิดติด กันจนไม่มีทางที่จะสะบัดหลุดออกไปได้ง่ายๆ

“ฟันมั้ย? ถ้าฟันก็ร้องออกมาซะ…” ยศพลพึงพอใจมากที่ ได้เห็นท่าทางของเธอ ที่บิดไปมาด้วยความเสียว

ลูกตา ของหนุ่มรูปงามเผยให้เห็นรอยยิ้มในดวงตาที่ชั่วร้าย ดังปีศาจ เขาใช้เอวที่แข็งแรงกระแทกไม่ยั้ง ทุกครั้งที่เขา กระแทกเข้าไปจารวี ก็จะกระเด้งขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดทุกครั้ง เจ็บปวดกระทั่งคิ้วขมวด ใจของจารวีแหลกเป็นเสี่ยงๆ ในสมอง เต็มไปด้วยความว่างเปล่า พรหมจรรย์ของเธอได้ถูกผู้ชายระยำ พรากเอาไปแล้ว ราวกับว่าผ่านมานานนับศตวรรษ การกระทำที่รุกล้ำนั้นถึงได้ค่อยๆผ่อนช้าลงและหยุด

ไปเฉยๆ ขาทั้งสองข้างของจารสั่นไปหมด ไม่มีทางจะหุบขา

ได้เลย

“แชะ แชะ….”

ในขณะที่สายตากำลังพร่ามัว เธอรู้สึกถึงมีเสียงแฟลชเบาๆ