ตอนที่ 1 คนที่มีตัวตน

ณ เมืองเอส ด้านหน้าของคฤหาสน์สไตล์คอร์ทยาร์ด น้ำพุดนตรี ที่มีน้ำกระเซ็นลงหินราวกับสายฝน และแสงไฟนีออนที่ตกแต่งพิธี เฉลิมฉลองแห่งนี้ให้สวยงาม ฝูงแขกเหรือกำลังโอบล้อมคู่รัก หนุ่มสาว

เพื่อแสดงความยินดี อวยพรแก่พวกเขาทั้งสอง

สูทยี่ห้ออามานี่ที่ฟิตพอดีตัวของยศพลพร้อมปกคอเสื้อที่เปิด ออกเล็กน้อย เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีม่วงเข้มภายใน กระดุมประดับ เพชรเป็นประกายระยิบระยับแสบตา ริมฝีปากเม้มแน่นที่เซ็กซี่ และเท่ห์ แผ่รัศมีที่

มีความอันตรายออกมา ราวกับเสือชีตาห์ที่เดินลาดตระเวนใน ถิ่นของตน

คนที่เคียงข้างเขาคือยุพิน ยุฟันสวมชุดราตรียาวลากพื้นสีขาว และมีรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข มวยผมสีน้ำตาลแดงดัง ลูกเกาลัดถูกพันม้วนเป็นวงที่หลังหัว ดอกกุหลาบทรงเลขแปด ดอกหนึ่ง

ก็งามพริ้งน่าหลงใหล ดอกไม้สีแดงมาประกอบทำให้สาว สวยดูเด่น สะท้อนให้เห็นใบหน้าเป็นสีชมพู ดูเหมือนเป็นคนที่ ต้องแตะต้องด้วยความสุภาพอ่อนโยน

หน้าตาของยุพินก็นับว่าสวย แต่พอยืนอยู่ตรงหน้ายศพลแล้วก็เหมือนกับว่ารัศมีของเธอจะถูกบดบัง เหมือนดังไข่มุกที่โดน ดวงจันทร์บดบังรัศมีความงาม แต่ว่ารอยยิ้มใบหน้าที่มีความสุข ก็เพียงพอที่จะทำให้แขกเหรือผู้หญิงในงานอิจฉาจนอกแตกตาย ได้

วันนี้เป็นงานเลี้ยงงานหมั้นของพี่ยุพิน จารวีดีใจมาก เธอใช้ มือถือถ่ายรูปในงานทุกมุม หามุมที่ดีที่สุดที่ถ่ายออกมาแล้ว สาวดูสวยหวาน เธอมองผ่านหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เห็นยศพล ซึ่งลูกตา ของเขา

มีสีดำราวกับหินออบซิเดียน สายตาที่คมกริบคู่นั้นมองมาที่ เธอด้วยความรวดเร็วดุดัน ทำให้คนมีความรู้สึกเหมือนถูกของ ลักษณะเรียวแหลมเสียบแทง จารวีตกใจตัวสั่นจนโทรศัพท์มือ ถือในมือเกือบจะตกลงไปบนพื้น

พอมีสติกลับมา เธอก็ค่อยถือโทรศัพท์มือถือให้ดีขึ้น ในตอน ที่จ้องมองดูอีกรอบ ก็มองไม่เห็นยศพลที่ดื้อรั้นหัวแข็งท่ามกลาง กลุ่มคนนั้นแล้ว จารวีสูดลมหายใจเข้าไปใหม่ ปรับท่าทางการ จับโทรศัพท์มือถือให้ดี ทันใดนั้น มีคนหลังของเธอ เธอตกใจ

จนกรีดร้องออกมา “อ๊ะ….”

เธอหันมามองเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มอ่อนหวานของยุพิน “น้อง วี เธอเล่นอะไรอยู่เหรอ?” จารวีเอารูปภาพในโทรศัพท์เปิดรูปให้ ยุพินดูทีละรูป “พี่พิน ดูสิ สวยมั้ย…

รอยยิ้มบนใบหน้าของยุพินค้างไว้ชั่วขณะ “น้อง ไม่ต้องถ่าย แล้ว พี่ยศพลเห็นเข้าจะโกรธเอานะ”
“เชอะ พี่พันลำเอียง นา พี่ปกป้องและเข้าข้างเขา ไม่น่าสะพ ถึงไม่รู้สึกถึงอะไรแปลกๆ ทำไมเขาถึงต้องระวังและรอบคอบกับ งานหมั้นมากขนาดนี้ บ้านฝ่ายชายไม่เห็นจะมาเลยสักคน แถม ยังไม่ยอมให้ถ่ายรูปอีก แล้วก็ไม่ให้คนอื่นมุงดูด้วย… จารวี บ บอย่างไม่พอใจ

แขกที่ลานกว้าง ในวันนี้ล้วนแต่เป็นญาติและเพื่อนๆของยุพิน ก่อนจะเข้ามาในงานทุกคนก็ถูกรับโทรศัพท์มือถือไว้หมด หรือว่า ผู้ชายคนนี้จะมีโทษฆ่าคนตายแล้วลี้ภัยมาหรือเปล่า มีแต่ ความคิดที่ไม่ดีผุดขึ้นมาในหัวของจาร

ยุพินหัวเราะอย่างนุ่มนวล “น้อง เธออย่าคิดฟุ้งซ่าน แล้วก็ รีบเก็บมือถือซะ ยศพลเขามียศมีตำแหน่ง ไม่เหมือนพวกเราที่ เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป ถ้าเขาโดนพวกสื่อมวลชนประโคมข่าว จะทำให้ภาพลักษณ์ของบริษัทเขาดูไม่ดีไปด้วย เอาล่ะๆ ทำไม วันนี้พูดมากจริง ๆ ไป ไปเอายามาให้พี่หน่อยสิ…. ยุพินเป็นโรค หัวใจ ต้องคอยกินยามาตลอด วันนี้ยุ่งมาทั้งวันจนไม่มีเวลาได้ กินยาเลย ดังนั้นต้องฉวยโอกาสตอนที่พี่ยศพลกำลังยุ่งๆ ไปกิน ยา

“ได้ค่ะ พี่พิน เดี๋ยวหนูจะรีบกลับมานะ…. จารวีใส่เสื้อเชิ้ตเจ้า หญิงสีเหลืองอ่อน ท่อนล่างสวมกางเกงยีนส์สีอ่อน เธอเต็มไป ความงามที่เปล่งประกายเจิดจรัสแบบเด็กสาววัยเยาว์ เธอรีบวิ่ง ไปที่ประตูใหญ่

ขึ้นบันไดได้ไม่นาน ก็อดใจไม่ได้ที่จะหยิบมือถือออกมาดูรูป ภาพของพื้นสวยจริง อย่างกับเป็นเจ้าหญิงเลย…ทันใดนั้น ก็มีเสียงทุ้มต่ำลอดออกมาจากในห้อง