บทที่ 7 การแก้แค้นที่น่าอับอาย

ผู้คนเหล่านั้นกลัวกับท่าทางที่เยือกเย็นของเขาและรีบออกไป

ทั้งๆ ที่กางเกงยังใส่ไม่ทันเสร็จ

ประตูถูกเตะปิดอีกครั้ง

ทันใดนั้น ในห้องน้ำก็เงียบ

เงียบจนแปลกเกินไป

ฮอนถึงกล้าที่จะสะบัดหัวออกจากอก

เบะปากอย่างไม่เต็มใจ “ที่นี่ก็ปล่อยฉันได้แล้วใช่ไหมคะ?”

เปหนึ่ง โม่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

และวางเธอลงบนเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ

“โอ้ย……

“กู้ฮอนร้องครวญคราง

เมื่อร่างกายสัมผัสกับเคาน์เตอร์เย็นของอ่างล้างมือ ในขณะ นั้นมันเย็นเข้ามาในผิวของเธอจริงๆ

อย่างไรก็ตาม เสียงครวญครางของเธอ ที่เขาได้ยินเข้ามาใน หู ทำให้รู้สึกว่าอับอายอย่างมาก

“มาขายบริการถึง ในงานเลี้ยงแบบนี้เลยเหรอ คุณ ไม่ ธรรมดาจริงๆนะ!”
คำพูดที่เหน็บแนมของเขา ทำให้เธอดึงสติกลับสู่ความเป็น

จริง

ฮอนจ้องมองไปในดวงตาของเขา

“คุณคะ ขอบคุณมากที่เมื่อสักครู่นี้ช่วยฉันออกมา แต่ฉันขอ อีกที ฉันไม่ได้ ขาย บริการ!”

เธอกัดฟันพูดทีละคำ

ฮอนไม่อยากจะสนใจตาบ้าน เลยจับเข้าที่ชุดสูทบนร่างกาย

ของคนตรงหน้า

ทําท่าจะกระโดดลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ–

แต่เขาโน้มตัวลงและขวางไว้

รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏอยู่ที่มุมริมฝีปากของเขา แขนแข็งแรงนั้นยกมาพาดอยู่บนกระจกด้านหลังของเธอ

กักตัวเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของตัวเอง

“ยังดีที่รู้ว่าจะต้องขอบคุณผม? ทำไม คุณพูดไว้ว่าหน้าผมฉีด ฟิลเลอร์มากเกินไปจนหน้าตายไม่ใช่เหรอ?”

ประโยคที่พูดขึ้นราวกับสายลมพัด

แต่ทำไมมันชั่งดูมืดมนแบบนี้!

ในขณะที่กู้สอนกำลังสั่นเทา

เธออดไม่ได้ที่จะต้องไปที่ตาคมนั้นและกลืนน้ำลายลงไปอีกหนึ่ง

เธอรู้ว่าชายผู้นี้คงไม่ช่วยเธออย่างไร้เหตุผลแน่ๆ…….

เมื่อเผชิญหน้ากับใบหน้าหล่อที่เข้าใกล้เธอมาเรื่อยๆ หัวใจ ของเธอเต้นเร็วราวกลับจะทะลุออกมา

หัวเราะอยู่สองที่ “คุณคะ คือ คนมีอำนาจอย่างคุณคงไม่ ใส่ใจอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันหรอกนะ…….

หากรู้ว่าเขาเป็นประธานของตระกูลเปหมิง เธอคงไม่ยั่วยุเขา

แบบนั้น

“ผู้หญิง ‘ตัวเล็กๆ’?”

ดวงตาของเขามองตรงมาที่ชุดสูทบนตัวเธอโดยไม่ใส่ใจ

“ผมอยากรู้จริงๆ ว่ามันเล็กสักแค่ไหน……….

เมื่อเห็นท่าทางชั่วร้ายของเขาฮอนก็สั่นไหวทันที

“เออ……………เปมิงโม่ ฉันขอเตือนคุณอย่ามาทําอะไร

!” ตามใจนะ

ในขณะนั้นที่เธอพูดชื่อเขาออกมา ทำให้เขาดูนิ่งไป

“ดี ยังรู้ว่าผมเป็นใคร! แต่ว่า กล้าดียังไงมาเตือนผม คุณเป็นผู้

หญิงคนแรกเลย!”

ขณะพูด–

แควก
เขาฉีกเสื้อคลุมชุดสูทออกจากร่างกายเธอ

“ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าแตะใบหน้าของผมมาก่อน และคุณ เป็นคนแรก!”

ใบหน้าเย็นชาของเหมิงโม่ ราวกับมีหมอกควันออกมา

สอนเพิ่งรู้สึกว่าอาการวิงเวียนศีรษะเริ่มหนักขึ้น

กัดริมฝีปากของตัวเองอดทนกลั้นไว้

เธอก็แค่คลึงไปที่หน้าของเขาเท่านั้น…….

เขาจะรุกรานเธอ ในช่วงที่อ่อนแอแบบนี้เหรอ?

คิดตระหนัก–

เธอกลัวผู้ชายคนนี้เหรอเนี่ย!

เขาดูสงบอย่างสบายๆ

นิ่งเงียบ

และใช้ช่วงที่เธอนิ่งสงบ โต้กลับอย่างดุเดือดและรวดเร็ว!