บทที่ 3 ห้าปีต่อมา

ห้าปีต่อมา เมือง A

ในอาคารเล็กๆย่านเก่าแก่ มีเสียงเด็กร้องออกมา

“อีกๆ แม่ครับ หยางหยางผิดไปแล้ว! ”

ที่ด้านหน้าของโซฟาในห้องนั่งเล่น เด็กชายตัวน้อย เกาห เล็กๆของตัวเอง และพูดออกมาอย่างน่าสงสาร

ฮอนขมวดคิ้วและมือถือกระดาษข้อสอบแน่น

“หยางหยาง ดูกระดาษข้อสอบภาษาจีนของลูก! ทำไมถึงดู เลอะเทอะไปหมด อยากให้แม่โกรธหรือไง!”

” เจ้าตัวเล็กกลมน้อย ทําใบหน้าโศกเศร้า คำถามข้อนี้ ถ้าท้องฟ้าพัดผ่านไป ประโยคต่อจากนี้ลูกเขียน

“แม่ครับ……

ต่อด้วย:

” ก็ไม่อาจหยุดความเป็นวัยรุ่นในตัวคุณได้!”

“ฮึกๆ แม่ครับ…..” เขาเรียกเสียงอ่อนหวานเบาๆ หวังว่าแม่

จะไม่โกรธ

“และนี้อีก ถ้าจะยิงคนให้ยิงมาก่อนแล้วค่อยจับทั้งคู่?”

“เด็กน้อย ไม่ต้องมาแสร้งทำเลย และนี่อีกแสงจันทร์สว่าง ก่อนนอน หลีไปนอนหลับสบาย ? เหรอ?”
เด็กน้อย ตกใจสะอึกสะอื้น

“ยังมีอีก ถามกษัตริย์มีความกลุ้มใจขนาดไหน ลูกเขียนว่า ก็ เหมือนกับกลุ่มของวันทีที่จะไปที่หอนางโลม?!”

ขอนแสวงหาริมฝีปากของเธอ จริงๆแล้วเธอไม่อยากจะ ปฏิบัติต่อลูกชายของเธอรุนแรง แต่ภาษาจีนของเด็กคนนี้อุกอาจ เกินไป!

ในเวลานี้ หยูฟื้นคุณแม่ของฮอนออกมาจากครัวแล้วหัวเราะ

“การสอบหยางหยางของเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ไหน ยาย ขอดูหน่อยสิ”

หยูพื้น สวมแว่นอ่านหนังสือ และหยิบกระดาษจากมือขอ งฮอน เหลือบมอง แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง

“ฮ่าๆๆ หยางหยางของเรายังเด็กมากและคำถามเหล่านี้ ลึกลับเกินไป เขาจะตอบได้ยังไง ยายคิดว่าแค่นี้ก็อัจฉริยะแล้ว

“หึหึ อย่างน้อยก็ยังมียายที่เข้าใจผม……. โอกาสนี้อ้อนอยู่ในอกหยูพื้น ” หยางหยางใช้

“แม่อะ ยังปกป้องเขาอีก!”ฮอนเหลือบมองไปที่ลูกชาย

“ฮอนชอน หยางหยางเติบโตที่อเมริกา พวกเรากลับมาจีน ได้ไม่ถึงครึ่งปีเท่านั้น เป็นเรื่องปกติที่ภาษาจีนของเขาจะไม่ค่อย * อย่ากดดันลูกมากเกินไปเลย

หยูพื้น กอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขนของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอตามใจหลานเกินไป แต่เธอเข้าใจว่าเราสามคน ในช่วงเวลาที่ ผ่านมาลําบากกันขนาดไหน

“โอเคคะ เขาไม่เก่งภาษาจีนก็ยังพอเข้าใจ แต่เรื่องภาษา อังกฤษของเขาล่ะ?”

ฮอนพูดขึ้นและหยิบกระดาษข้อสอบอีกชุดหนึ่งขึ้นมาบนโต๊ะ ซา แล้วพูดว่า “มีข้อบกพร่องเล็กน้อยในความสมบูรณ์แบบ (แปลตรงตัวคืออเมริกัน-จีน-ไม่เพียงพอ) ในภาษาอังกฤษ เขียนอย่างไร? เขาเขียนว่า: American-Chinese-not enough!”

แม่คะ เด็กน้อยคนนี้โตขึ้นที่อเมริกา และยังพูดภาษาอังกฤษ ฉบับภาษาจีน นี่คือเหตุผลที่หนูโกรธ!!!”

ฮือๆๆ–หยางหยางพิมพ์ปากสั้นและมุดเข้าไปในอ้อมแขน ของขาย

ฮอนเหลียวมองประโยคต่อไป ก็ยังรู้สึกโกรธจนกัดฟัน

และนี่อีก หัวหน้าห้อง (ปันจ่างแปลตรงตัวคือห้องยาว) ใน ภาษาอังกฤษเขาเขียนว่า: Class-long! สุดยอดเลยหยาง หยาง long หมายถึงยาวก็ใช่ แต่ความยาวของหัวหน้านั้น แตกต่างจากสั้นยาวมาก!!

“ฮ่าๆๆ นี่ไม่ใช่คําถามภาษาจีนเหรอ? ทำไมหยางหยางของ เราถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย?” หยูฟัน หัวเราะขึ้นเมื่อเธอได้ยิน “ฮอนชอน ลูกยังเด็กอยู่ ค่อยๆสอนไปก็ได้”
“ยังเด็ก? นี่เขาอายุห้าขวบแล้วนะ และปีหน้าก็จะเริ่มเข้าเรียน แล้ว! ภาษาจีนยังสับสนอยู่เลย หนูกังวลว่าเขาจะเรียนไม่ได้สัก

วิชา……”

“โทษแม่เถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะความเจ็บป่วยในตอนนั้น ลูก ไม่ต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาเพื่อให้แม่ได้รับการรักษา

พยาบาล..………

หยูพื้น รู้ว่า ในตอนนั้นได้สร้างความลำบากให้กับลูกสาว

ของเธอ

แม้ว่าลูกสาวของเธอมักจะปฏิเสธที่จะบอกว่าเงินสำหรับการ รักษาพยาบาลมาจากไหน

แม้แต่คนที่เป็นพ่อของหลานเธอ ก็ไม่เคยเอยปากพูดอะไร

แต่หยูฟัน รู้ดีว่าลูกสาวของเธอประสบปัญหามากมายใน หลายปีที่ผ่านมา

แม่คะ อาการป่วยของแม่ก็ดีขึ้นแล้ว หนูจะไม่ยอมให้แม่พูด ถึงเรื่องนี้อีก”

ในปีนั้น เธอให้กำเนิดลูกที่อเมริกาและแม่ของเธอก็ได้รับการ การรักษาที่นี้ด้วยเหมือนกัน หลังจากนั้นไม่กี่ปี เงินห้าล้านก็ได้ ถูกใช้ไปหมด

แต่เมื่อเห็นแม่ของเธอหายดีแล้ว เธอคิดว่ามันคุ้มค่า

เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นลูกชายของเธอเติบโตขึ้นทุกวัน เธอมัก พูดภาษาจีนและภาษาอังกฤษผสมกัน เมื่อกลับประเทศมาหัวใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้น

โชคดีที่หกเดือนหลังจากกลับมา เธอได้พยายามปรับแก้การ ออกเสียงที่ไม่ถูกของลูกชายหลายครั้ง

ทำให้ตอนนี้ลูกชายของเธอสามารถพูดภาษาจีนคำง่ายๆได้ อย่างคล่องแคล่ว

“อืม แม่ไม่พูดแล้วดีกว่า แม่จะตั้งตาคอยดูลูกกับ หยางหยาง ให้พบแต่ความสุข รอพ่อของลูกออกจากเรือนจำด้วยกัน…

เมื่อหยูพื้น พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

“คุณยายอย่าร้องไห้……. หยางหยางสัญญาว่าจะเป็นเด็ก

เด็กน้อยค่อยๆยื่นอุ้งมือออกเล็กน้อยและเช็ดน้ำตาให้เบาๆ

กู้ฮอนรู้สึกพูดไม่ออกและถือกระดาษข้อสอบไว้ในมือ

เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่า เธอจะต้องทำงานให้หนักขึ้นเพื่อ หาเงินและให้อนาคตที่ดีแก่ลูกชายของเธอ

ก ก

“ฮอน งานเลี้ยงเริ่มแล้วนะ คุณอยู่ไหนแล้ว?

“ประธานหลี่ ฉันอยู่ชั้นล่างของโรงแรมแล้วคะ กำลังจะขึ้น

เดี๋ยวนี้”

“ครับ ตรงขึ้นมาที่ชั้นสามเลยนะ ผมรอคุณอยู่

ไป
สอนวางหูโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมองอาคารหรูหราด้าน

หน้า

มีอักษรสีทองหลายตัวสะท้อนในม่านตา

โรงแรมแมนดาริน

โรงแรมนี้เป็นสิ่งปลูกสร้างที่เป็นสัญลักษณ์ของเมือง A

หกเดือนหลังจากที่เธอกลับมา เธอได้ยินคำพูดมากมายจาก ปากของเพื่อนร่วมงานถึงชื่อนั้น

ไม่คิดเลยว่าประธานหลจะให้เธอมาที่นี่ในคืนนี้เพื่อคบค้า

สมาคม

แต่เมื่อนึกถึงโบนัสมากมายนั้น เธอก็ได้สติขึ้นมาทันที

เพื่อให้แม่และหยางหยางของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้น เธอต้องมีราย ได้ให้มากขึ้น!

เธอก๋ากระเป๋าถือของเธอแน่น และในขณะที่กำลังเดินผ่านรถ สีดำที่จอดอยู่ข้างถนน

เธอหยุดลง และดูตัวเองที่สะท้อนอยู่ในหน้าต่างรถเพื่อดูความ เรียบร้อย– ผมสีดำยาวสลวยที่ม้วนขึ้นราวกับเจ้าหญิงอย่างพิถีพิถัน

การแต่งหน้าละเอียดอ่อนอย่างไร้ที่ติ

มีอย่างเดียวที่ในคืนนี้ที่ดูผิดแปลกเล็กน้อย ก็คือชุดราตรีสีดำ ไหล่ตัดตัวนี้
ตายแล้ว เธอปรับชุดของเธออยู่หน้าหน้าต่างรถ…….

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มองตัวเองในหน้าต่างรถด้วยความ

พึงพอใจ

สง่าผ่าเผย

ok เรียบร้อย!

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในขณะที่เธอเตรียมที่จะยกยิ้มเพื่อให้

กําลังใจตัวเอง หน้าต่างรถ–

หน้าต่างรถก็ค่อยๆเลื่อนลงมาอย่างช้าๆ…….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ