บทที่7 ควรจะรู้สึกยังไง

เช้าวันรุ่งขึ้น

ไป๋เสบู่เอ๋อร์ตื่นมาตั้งแต่เช้าๆ เปิดคอมพิวเตอร์เช็คดูพวกข่าว รายงานที่มีความเกี่ยวข้องกับไปซื้อ ไม่มีอะไรคืบหน้า เพราะ แม้แต่ข่าวของเธอเมื่อวานก็หายไป

สันนิษฐานว่าข่าวพวกนี้จะไปกระทบกับชื่อเสียงของตระกูล เผยเข้าให้ ดังนั้นพวกเขาจึงริเริ่มที่จะลบรายงานออนไลน์ทั้งหมด พอคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็อดจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกออก มาไม่ได้

ช่วงบ่าย เธอไปที่บริษัทและจัดการเตรียมเอกสารเงินกู้ หอบ หิ้วเอกสารนั้นขับรถตรงดิ่งไปยังโรงแรมที่นัดไว้กับจ้าวหยาง หลิน ก่อนจะออกมา เลขาของเธอก็จัดการยัดผงยาซองเล็กเพื่อ เป็นตัวช่วยในการให้เธอหลบหลีกออกมาอย่างปลอดภัยถ้าหาก เกิดอะไรขึ้น

ช่างเป็นช่วงจังหวะเหมาะเจาะ ทันทีที่เธอออกมาก็เป็นช่วง เวลาเร่งด่วนทันทีไปเสบู่เอ๋อร์รถติดอยู่นานพอสมควร ไม่ใช่เรื่อง ง่ายที่จะออกถนนสายหลักแต่ออกไปได้ไม่ทันไรยางรถก็ดู เหมือนจะโดนอะไรเจาะรั่วทันที

ถนนเส้นนี้กำลังอยู่ระหว่างปรับปรุง ปกติแล้วไม่มีคนมาใช้ไป เสาเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์มาดูเวลา แน่นอนว่ายิ่งทำให้เธอร้อนรน แต่ก็ทำได้เพียงแค่ควบคุมมันและโทรเรียกรถลากมาจัดการ
รู้สึกแย่ได้ไม่นาน ไฟหน้ารถคู่หนึ่งที่ส่องมาจากทางด้านหลังก็ มาหยุดอยู่ข้างเธอ

หน้าต่างของทางเบาะหลังค่อยๆเลื่อนลงอย่างช้าๆ เผย ใบหน้าเผยเป็นที่แสนเยือกเย็นแต่กลับหล่อเหล่านั้นให้เห็น

เต็มตา

*รถเสียเหรอ?”

“เผย… ทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

ถนนเส้นนี้เป็นทางที่ใกล้ที่สุดที่จะไปโรงแรมที่เหา แต่เพราะ ช่วงนี้ตรงนี้ซ่อมทางคนผ่านแน่นอนว่าจะต้องน้อยถึงขั้นน้อยมาก

โรงแรมที่เหาเป็นโรงแรมระดับหลายดาวที่มีชื่อเสียงของ เมืองไห่เฉิง ผู้นำธุรกิจหลายๆท่านก็จะมาใช้ที่นี่ไว้คุยงานกิจการ

ต่างๆ

เผยเป็นไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาวตรงหน้า ทำเพียงแค่ ใช้สายตาเหลือบมอง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปเหา? มาสิ เดี๋ยวผมไป

”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ไปเสบู่เอ๋อร์ปฏิเสธอย่างไม่ต้องได้ทันคิด

คำพูดในวันนั้นมันบอกทุกอย่างและพวกเขาสองคนคิดว่าคุย กันจนเข้าใจแล้ว ในตอนนี้เขาไม่อยากที่จะติดต่อหรือยุ่งเกี่ยว ตนตระกูลเผยอีกต่อไป

“นี่มันก็เย็นมากแล้ว คุณจะอยู่ให้หมาจรจัดแถวนี้มาหรือไง? เสียงเป็นของผู้ชายคนเดิมตอบกลับมา
ไปเสบู่เอ๋อ ออกอาการสั่นเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเผลอหลุด ปากตอกกลับไปเสียงเบา “อย่างน้อยหมาจรจัดก็ไม่ได้น่ากลัว เหมือนกับคุณ

“ไปเสบู่เอ๋อ เธอจะพูดให้เสียงดังกว่านี้ก็ได้นะ

เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในนัยน์ตาของเจ้าของเสียง เรียก “ประธานเผย ฉันคุยกับคุณก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันก็แค่ การรู้จักกันแบบฉาบฉวย จริงๆก็คือไม่กล้ารบกวนประธานเผย ให้ไปส่งหรอกค่ะ ฉันรอรถอยู่ตรงนี้ก็ได้

“งั้นเหรอ?”

เผยลี่เป็นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มดูเหมือนมีแวว เล่นแผ่ออกมาแทน “รู้จักกันแบบฉาบฉวยเหรอ? งั้นตอนเราอยู่ บนเตียงกันตอนนั้นก็รู้จักกันแบบฉาบฉวยน่ะสิ”

“คุณนี่มัน…”

ไปเสว่เอ๋อ รู้สึกรำคาญเล็กน้อย อยากจะว่าตอกหน้าอีกคนแต่ ความปวดที่เท้าก็สำแดงฤทธิ์เข้าเสียก่อนพยายามหายใจเข้า ออกตั้ง และนั่นก็ทำให้เผยเป็นเห็นความผิดปกติ

สายตาเย็นชากลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มกวาดสายตามองอย่าง รวดเร็ว เสียงที่เริ่มโต้ตอบกลับแข็งขึ้นเสียจนอดจะตกใจไม่ได้ “อย่าทำผมเสียเวลามาขึ้นรถ!

ไปเสบู่เอ๋อร์สองมือเข้าให้กันแน่น สายตามองไปยังรอบ ด้าน เสาไฟริมถนนฝั่งตรงข้ามยังไม่ได้ซ่อม ความมืดมิดเสียยิ่งกว่าอะไรของสิ่งรอบตัวก็เริ่มฉายชัดขึ้นเสียจนใจเธออดที่จะ หวาดๆไม่ได้

ตัดสินใจอยู่พักนึงสุดท้ายก็เลือกขึ้นรถอีกคนไป

ทันทีที่ปิดประตูรถ หันกลับไปก็เจอสายตาที่ดูแฝงไปด้วยล้อ เลียนของอีกคน

หญิงสาวค้อมหัวเล็กน้อยก่อนจะเสียหน้าหนี วันนี้เธอเจอเรื่อง ให้หลายอย่างจนแทบจะดูดวิญญาณเธอออกไปเสียหมด

ทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันอีกตลอดทาง ใจจริงไปเสบู่เอ๋อร์ อยากที่จะคุยเรื่องคืนนั้นให้มันชัดเจน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เริ่มบท สนทนานั้น เพราะเธอกลัวที่จะต้องถูกกล่าวว่า ให้เป็นความอัปยศ

อีกครั้ง

ทันทีที่ถึงก็เปิดประตูจะลงจากรถ เสียงเรียกด้านหลังของเผ ยลี่เซินก็ทําให้ต้องกลับไปสนใจ

“ไปเสว่เอ๋อร์”

เจ้าของชื่อหยุด ก่อนจะหันกลับไปมองด้วยความสงสัย

เธอหันไปเจอเผยเซ็นแสนเย็นชาคนเดิม ที่ไม่นานเขาก็ว่าต่อ เข้าให้ “ผมว่าสินค้าชิ้นเดียวกันยิ่ง ที่ซื้อขายมากขึ้นเรื่อยๆก็ไม่ ต่างจากของไร้ค่า ผมว่าจุดนี้คุณควรจะเอากลับไปคิดดีๆอีกที

“คุณหมายความว่ายังไง?” เธอเริ่มที่จะขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นหน้าตาหญิงสาวเริ่มที่จะไม่ค่อยดี มุมปากของเผยเชินก็เริ่มที่จะแย้มกว้าง เมื่อเห็นท่าที่ตอบกลับที่ตนพอใจแล้ว ก็หัน ไปเอ่ยคนขับรถที่รอตอบรับคำสั่งอยู่ทันที “ไปกันเถอะ

“เผยลี่เซิน คุณกลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อนนะ !

เธอล่ะอยากที่จะบุกเข้าไปถามให้เสียรู้เรื่อง แต่รถก็ขับผ่าน ไปเร็วเสียจนไม่นานก็หายไปจากระยะสายตา

คําพูดของเขาราวกับการตบหน้าเธอเสียฉาดใหญ่ เป็นรอย แน่นติดอยู่บนใบหน้า ปวดแสบปวดร้อนจนถึงที่สุด