บทที่ 17 จากนี้ไป ฉันและตระกูลไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป

คุณแม่กู้เกิดลางสังหรณ์ในใจ “ถ้าฉันไม่ให้แล้วจะทำไม

ม่านม่านเท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง มองไปที่คุณแม่กู้ราวกับ กำลังมองดูตัวตลกกระโดดโลดเต้น

“ถ้าไม่ให้ หนูกับลูกก็จะอยู่ที่นี่ไปจนตายเลย

เธอรู้ดีว่าคนในตระกูล สนใจเรื่องสมบัติของตระกูลมากที่สุด เพราะพวกเขาพยายามผลักไสให้เธอไปหาความตาย อย่างนั้น เธอจึงจะควักหัวใจพวกเขาออกมา ให้พวกเขาได้ลิ้มรสว่ามัน รู้สึกอย่างไร

“ม่านม่าน! แก! อย่าทําเหมือนไม่รู้ไปหน่อยเลย! ฉันบอก แกแล้วว่าวันนี้แกต้องไป ต่อให้ไม่ไปก็ต้องไป! ฉันจองตั๋วให้แก แล้ว! แกต้องไปตอนนี้!

คุณแม่กู้ราวกับกำลังกระโดดโลดเต้นด้วยความ กระวนกระวาย เธอออกคำสั่งกับม่านม่านอย่างไม่อ้อมค้อม

แต่กู้ม่านม่านในตอนนี้ ไม่ได้โง่ที่จะเชื่อทุกคำพูดเหมือนเมื่อ

ก่อน

เมื่อกู้ม่านม่านเห็นคุณแม่หยิบตั๋วออกมาจากกระเป๋าของเธอ ก็หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นพลางปรบมือ
เสียงปรบมือที่ตั้งอยู่นั้น เต็มไปด้วยการประชดประชัน

“สุดยอด ที่แท้แม่ก็เตรียมทุกอย่างไว้แล้วนี่เอง! คงจะคิดว่า ยังไงฉันก็ยอมออกไปจากเมืองที่ดูแน่นอนนะคะ”

คุณแม่เม้มริมฝีปากแน่น มือที่ยื่นตัวยังคงอยู่ที่เดิม โดยไม่ได้ ถอยกลับ

“วิธีนี้มันดีต่อตัวแม่และชิงชิงฉันไม่มีทางเลือก และแน่นอน แม่เองก็ไม่มีทางเลือก

ม่านม่านรับตั๋วมา ดวงตาคู่สวยเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง “แม่กำลังคิดอะไรอยู่เหรอคะ จะยอมเรื่องที่ไล่หนูออกจากเมือง หรือคิดจะพาหนูไปอยู่แอฟริกา? ”

เมื่อคุณแม่ได้ยินคำพูดของม่านม่านก็เงียบนิ่งไป เธอไม่ ต้องการแบบนั้น

ชิงชิงเคยบอกไว้ว่าหลีจีนเจ๋อมักเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ ถ้าหลีจีนเจ๊อบังเอิญเจอกับม่านม่านขึ้นมา ตระกูลของพวกเขา ได้จบเห่จริงๆแน่!

เพราะอย่างนั้น ที่ที่กู้ม่านม่านจะไปได้ก็คือที่ที่แร้นแค้นที่สุดใน แอฟริกา!

“ต่อให้เป็นแอฟริกาแล้วยังไงล่ะ สำหรับแกแล้ว ขอให้เป็นที่ที่ มีผู้ชาย แกก็อยู่ได้ทั้งนั้นแหละ

คำพูดน่ารังเกียจของเธอเป็นเหมือนหยดน้ำแข็งที่แหลมคมใน วันที่อากาศหนาวเย็นเหน็บ มันเจาะเข้าไปในหัวใจที่แตกสลายของม่านม่าน

กู้ม่านม่านฉีกตั๋วเครื่องบินในมือต่อหน้าต่อตาคุณแม่… สีหน้าเต็มไปด้วยการถากถาง “พูดได้ดีจริงๆเลยนะคะ ในเมื่อแม่ พูดกับหนูแบบนี้ งั้นหนูก็คงจะไปไม่ได้แล้วจริงๆ

เศษกระดาษกระจัดกระจายไปในอากาศ สายลมพัดแผ่วเบา ทำให้ทั้งหมดกระทบกับใบหน้าของคุณแม่

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้น คุณแม่ร้อนรน พูดก็แล้วอะไรก็ แล้ว ทำไมกู้ม่านม่านถึงไม่ตอบสนองสักทีนะ

เธอกระวนกระวาย ถึงขั้นหยิบแก้วกาแฟขึ้นและฟาดลงกับพื้น

วกาแฟแตกเป็นเสี่ยงๆ ส่วนแหลมๆ กระจัดกระจายไปทั่ว พื้น เธอก้มลงหยิบเศษแก้วนั้น และไปที่คอของตัวเอง พลางเงย หน้าสบตากับม่านม่านที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“กู้ม่านม่าน ฉันจะถามแกอีกครั้ง แกจะไปหรือไม่ไป! ”

ม่านม่านมองดูฉากที่อยู่ตรงหน้า ก็ยิ่งทำให้เธอหัวเราะออก มาจนตัวสั่น “แม่ไม่จำเป็นต้องเล่นฉากอันตรายแบบนี้ก็ได้นี่คะ ทำแบบนี้ดูไม่เป็นมืออาชีพเอาซะเลย…

จู่ๆเธอก็เอื้อมมือออกมาจับมือคุณแม่กู้ข้างที่จับเศษกระเบื้อง พลางนมือของเธอให้ค่อยๆ เข้าไปที่คอ

คุณแม่ไม่คาดคิดว่ากู้ม่านม่านจะเล่นแบบนี้ เธอกลัวจนตัว สั่น มือที่ถือเศษกระเบื้องขัดขืนและพยายามออกห่างจากคอของ ตัวเอง
เธอหน้าซีด “ม่านม่าน! แกคิดจะทำอะไร! นั่งสารเลว! นี่ แกคิดจะฆ่าแม่แท้ๆของตัวเองงั้นเหรอ

กู้ม่านม่านกัดริมฝีปากล่างจนเป็นแผลมีเลือดไหลออกมา จาก

นั้นก็ปัดมือของคุณแม่

เศษกระเบื้องที่มีเลือดหยดลงพื้น ทำให้ดึงดูดสายตาเป็น

พิเศษ

ที่คอของคุณแม่มีรอยแผลขนาดเล็ก ที่บาดแผลมีเลือดสีแดง

ไหลซึมออกมา

ด้วยบาดแผลขนาดเล็กนี้ ก็ทำให้เธอสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และนั่งกลัวจนตัวสั่น

ผู้คนในร้านกาแฟที่เฝ้าดูอยู่นั้น เห็นสถานการณ์นี้ พวกเขาก็ วิ่งหนีด้วยความแตกตื่น หลายคนถึงกับต่อสายตรงหาตำรวจ

ม่านม่านปรบมือราวกับไม่มีอะไรผิดปกติ “ถ้าแม่ไม่กล้าตาย แล้วจะเล่นอะไรหน้าสิวหน้าขวานแบบนี้ทำไม

“กู้ม่านม่าน แกมันบ้าไปแล้ว! ต้องทำยังไงแกถึงจะยอมไป ฉันถูกแกทำร้ายขนาดนี้แล้ว แกยังไม่ยอมไปอีกเหรอ หรืออยาก ให้ฉันก้มลงไปกราบแกเลยใช่ไหม”

คุณแม่ตะโกนออกมาอย่างเหลืออด

ม่านม่านลากเก้าอี้ออกมาพลางนั่งลง “เอาสิคะ แม่พูดเอง
คุณแม่ผงะ มือข้างหนึ่งจับบาดแผลที่ลำคอ เธอทรุดตัวลง คุกเข่าต่อหน้าม่านม่าน เธอละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดและก้มหัวของ เธอลงกับพื้น จนโขกกับพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ม่านม่านที่นั่งด้านหน้า มอง ดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากำลัง ร้องขอให้เธอไปจากที่นี่ หัวที่โขกกับพื้นจนมีเลือดไหล

มีหลายอารมณ์ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ ความไม่เข้าใจ ไม่ยอม ความโกรธ ความแค้น แต่ในท้ายที่สุด ทุกความรู้สึก กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือไว้เพียงแค่ความสงบและ เฉยเมย

“จากนี้ ฉันม่านม่านและตระกูลของพวกคุณ ไม่มีความ เกี่ยวข้องใดๆอีกต่อไป

เมื่อคุณแม่กลับมาได้สติ ก็พบว่า เก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้านั้นว่าง เปล่า โดยไม่รู้ว่าม่านม่านหายไปไหน

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ชิงชิงม่านม่านรับปากแล้วว่าจะ ไปจากเมืองซี้ดู แต่เธอไม่คิดจะไปแอฟริกา และแม่ก็ไม่รู้ว่าเธอ ต้องการจะไปที่ไหนด้วย

กู้ชิงชิงที่อยู่ปลายสาย สายตาเต็มไปด้วยรังสีของความ ร้ายกาจ “ไม่เป็นไรค่ะแม่ ขอแค่เธอไปจากเมืองที่ดูก็พอ อย่าง น้อยอันตรายที่จะเกิดก็ลดไปครึ่งหนึ่งแล้วล่ะค่ะ!”

หลังจากที่วางสาย ชิงชิงผลตรอยยิ้มเย็นชาพลงโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

เธอเอนกายลงบนโซฟาด้วยความรู้สึกสบายใจ

เมื่อมอง พึงพอใจ ดูวิลล่าที่หรูหราของตระกูลหลีเธอก็หรี่ตาด้วยความ

ม่านม่าน ขอแค่แกไปจากที่นี่ ฉันก็เป็นนายหญิงของตระกูล หลีได้อย่างปลอดภัยแล้ว! อย่ามัวโทษฉันที่พรากสิ่งที่ควรจะ เป็นของเธอไปหลายต่อหลายครั้งเลย โทษตัวเองเถอะที่ไม่มี วาสนาได้เสวยสุขกับโชคชะตานี้

หลังจากกลับถึงบ้าน ม่านม่านไม่ได้ร้องไห้หรือบ่นอะไรออก มา เธอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับตระกูลกู้เลยแม้แต่ประโยคเดียว

หัวใจของเธอตายด้าน มันชินชาจนถึงขั้นที่ว่าคนตระกูลไม่ สามารถทําให้เธอร้องให้ได้อีกต่อไป

“ม่านม่าน ทำอะไรน่ะ ทําไมจู่ๆ ก็เก็บข้าวของล่ะ”

หยื่นยืนเอ๋อที่กำลังอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน รู้สึกไม่สบายใจ เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนเอื้อมมือเล็กๆไปทางกู้ม่านม่าน ราวกับต้องการการโอบกอด “แอ๊ะแอๆ”

ม่านม่านอุ้มเด็กน้อยพลางเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น “ยืนเอ๋อ ฉัน จะไปจากเมือง ดู”

เหมือนเด็กน้อยจะสัมผัสได้ว่ากู้ม่านม่านกำลังอารมณ์ไม่ดี มือ เล็กๆเอื้อมไปลูบหัวของเธออย่างแผ่วเบา ราวกับว่าผู้ใหญ่ตัวน้อยที่กำลังปลอบประโลมเธออยู่อย่างไรอย่างนั้น

“ไปจากเมือง? ทำไมต้องไปกะทันหันไปแบบนี้ล่ะ! คน จากตระกูลมาหาเรื่องเธออีกแล้วใช่ไหม ฉันจะไปหาพวกเขา เดี๋ยวนี้แหละ!!

หยินยืนเอ๋อสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ยิ่งพูดถึงคนตระกูล หน้าของเธอก็ยิ่งแดงจากความโกรธ

ม่านม่านคว้ามือของหมิ่นยืนเอ๋อไว้ได้ทัน มองดูเด็กน้อยที่ หลับอยู่ในอ้อมแขน สีหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ทุกคนในตระกูลต้องการให้ฉันไปจากที่นี่ พวกเธอพูดถูก ชื่อเสียงของฉันที่อยู่ที่นี่ไม่ดีนัก ถ้ายังอยู่ที่นี่ต่อไป อนาคตจื่อเป็น ต้องพูดเสียๆหายๆแน่นอน ฉันต้องปกป้องลูกชายของฉัน บางที การไปจากที่นี่อาจจะดีกับเราที่สุดแล้ว

หยิ่นยืนเอ๋ออดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความ โกรธที่ไม่สามารถควบคุมไว้ได้

“เธอเองก็ออกจากตระกูลแล้ว ทำไมพวกเขายังไม่ปล่อย เธอไปซะที! ”

ม่านม่านตบไหล่ของหมิ่นยืนเอ๋อเบาๆ รอยยิ้มจางๆ ผลุดขึ้น บนใบหน้าของเธอ “ไม่เป็นไรหรอก แล้วเรื่องที่ขอร้องเธอไว้ก่อน หน้านี้ล่ะ เป็นยังไงบ้าง

หยื่นยืนเอ๋อพยักหน้า จากนั้นยื่นบัตรธนาคารในมือของเขา

ให้กู้ม่านม่าน
นี่คือค่าตอบแทนจากการขายงานศิลปะของเธอ มีบริษัทไม่ น้อยเลยที่อยากจะร่วมงานกับเธอในระยะยาว บางบริษัท เชิญ เธอมาเป็นผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบด้วยซ้ำ

หยิบยืนเอ๋อ พูดเหมือนจะพยายามไม่ให้กู้ม่านม่านไปจาก

เมืองนี้

ม่านม่าน สายหัวเบา ๆ “ฉันจะพาลูกไปจากที่นี่ และเรียนต่อ ที่วิทยาลัยเซนต์เมีย

เมื่อเห็นความแน่วแน่ของม่านม่าน หยินยืนเอ๋อก็นิ่งอึ้ง “วิทยาลัยเซนติเมีย? วิทยาลัยนั้น ที่มีแค่เงินก็เข้าไม่ได้ ทำไม

เธอ……”

ม่านม่านพูดขึ้นอย่างไม่ใส่นัก “ฉันได้รับอีเมลพิเศษจากเขา เมื่อสองเดือนก่อน…”