บทที่ 17 ที่แท้ก็เป็นหมาป่านี่เอง!

เย่อิวอิวหน้าแดงระเรื่อ อดไม่ได้ที่จะเรียกเขาด้วยเสียงสั้นๆ

“สามี”

สายตาของฝ่ายชายคลุมเครือ “คืนนี้ คุณอย่าขอความเมตตา

จะดีที่สุด”

“คุณ!”

เอิวอิกัดปาก กำลังจ้องผู้ชายที่อยู่บนร่างด้วยสายตาเลอะ

เลือน ค่อยๆลืมเลือนไปทั้งหมด……..

เช้าตรู่ แสงแดดสาดเข้ามาทางหน้าต่าง จีนหานที่แต่งตัว เรียบร้อยแล้วมองไปที่ผ้าห่มพองๆ

ผู้หญิงคนนี้ ไม่นึกว่าตอนนอนจะชอบมุดเข้าไปในผ้าห่ม ไม่ กลัวหายใจไม่ออกเลยหรือไง

เมื่อคืนเขาหลับสนิทมาก เป็นครั้งแรกที่หลับจนถึงเช้าโดยไม่

ต้องกินยานอนหลับ

นึกถึงเมื่อคืน จิ้นหานก็อมยิ้มมุมปาก อารมณ์ดีที่ได้สนอง ความต้องการอย่างเต็มที่

แต่ทว่า ท่าทางนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตา สีหน้าของเขาก็กลับมาเคร่งขรึมไร้ความอบอุ่นอีกครั้ง
ไม่ได้มองเธออีก กู้จิ้นหานหยิบมือถือ แล้วเดินออกไปนอก

ห้องนอน

ตอนที่เอวอิวน ก็สายมากแล้ว ยื่นหัวออกมาจากในผ้าห่ม แสงแดดเจิดจ้าแยงตา

ขยี้ๆตา นี่ถึงพบว่า ในห้องมีแค่เธอคนเดียว แล้วก็ไม่ได้ยิน เสียงจากในห้องน้ำด้วย กู้จิ้นหานน่าจะออกไปแล้ว

ในใจจึงอดไม่ได้ที่จะผิดหวังขึ้นมา

สูดหายใจเข้าลึกๆ เย่อ วปลอบใจตนเอง ไม่เป็นไรนะ ยังมี เวลาอีกนาน อย่างไรก็ตามพวกเธอก็แต่งงานกันแล้ว โอกาสที่จะ อยู่ด้วยกันมีอีกมาก

เย่อิวอิวใช้แขนพยุงตัวลุกขึ้น สูดหายใจเข้าอีกครั้ง

ความเจ็บปวดที่แพร่อยู่ในร่างกายทำให้เธอเกือบจะหล่นลง จากเตียง ความทรงจำเมื่อคืนปรากฏอยู่ในหัว…….

ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งขนาดไหนกันนะ เธอที่ภูมิใจในพละกำลัง ของตนเองมาโดยตลอดไม่นึกว่าอยู่ต่อหน้าเขาจะต้านทานไม่ ไหวอย่างนี้ เมื่อคืนเธอเกือบจะหมดสติไปตั้งหลายรอบแล้วรู้ไหม

เย่อิวอิวเสียใจจะแย่แล้ว เมื่อคืนไม่น่าไปยั่วเขาเลย

อย่างที่คิด ข่าวลือเชื่อถือไม่ได้ จิ้นหานไม่เพียงแต่ไม่ใช่เกย์ เรื่องที่รักษาจิตใจให้บริสุทธิ์ไม่เข้าใกล้ผู้หญิงอะไรทำนองนั้นพูดสุ่มสี่สุ่มห้าขึ้นมาน่ะสิ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนด้วยซ้ำ

“คุณนาย คุณตื่นแล้ว”

จู่ๆประตูห้องก็โดนผลักเปิดออก สาวใช้เชี่ยวหลานถือชุดอยู่ บ้านที่สะอาดเรียบร้อยชุดหนึ่งเดินเข้ามา

เสี่ยวหลานแก่กว่าเยวอิวไม่กี่ปี เป็นลูกสาวของพ่อบ้านอา

เลี้ยง

“อั้ม” เย่อิวอิวจัดๆทรงผม กอดผ้าห่มปกปิดร่องรอยบน ร่างกายเอาไว้ “จิ้นหานล่ะ?”

..…….ไม่ทราบค่ะ” ตำแหน่งของคุณชายหานเป็นความลับ เสมอ นอกจากเพ้นวิ่งผู้ช่วยของเขา คนในบ้านไม่มีใครรู้เลย

เสี่ยวหลานวางเสื้อผ้าไว้บนโซฟายาว ก้มหน้า กลิ่นอายทั่วทั้ง ห้องทําให้เธอขวยเขินเล็กน้อย

“ตอน คุณชายออกไปบอกไว้ว่าไม่ให้รบกวนคุณพักผ่อน ฉัน จึงไม่ได้เรียกคุณค่ะ ตอนนี้เลยเที่ยงแล้ว ถ้าคุณนายยังง่วงอยู่ ฉันจะให้คนเอาข้าวขึ้นมาให้คุณทานสักหน่อยแล้วค่อยนอนต่อ นะคะ จะได้ไม่หิวจนปวดท้อง

เย่อิวอิวลูบๆท้องที่หิวจนแห้งเหี่ยว เมื่อคืนไม่ได้กินข้าว ตอนนี้ เธอจึงหิวจะแย่แล้ว “ไม่นอนแล้ว ฉันจะลงไปกินข้าวเอง

“ได้ค่ะ” เสี่ยวหลานพยักหน้า ท่าที่จะเข้าไปประคองเอว

ลุกขึ้น
“ไม่ต้องๆ ฉันลุกเองได้ เธอออกไปก่อนเถอะ ฉันอาบน้ำเสร็จ แล้วจะลงไป

เย่อิวอิวไม่ชินที่ต้องมีคนดูแล โดยเฉพาะตอนนี้ที่บนคอบน ไหล่ของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยที่กู้จิ้นหานฝากเอาไว้เมื่อคืน

เสี่ยวหลานก็ไม่ดึงดัน ตอบแค่ค่ะ แล้วออกไปจากห้องนอน

เย่ ว วอาบน้ำแล้ว จึงนวดเอวกับขาของตนเองอย่างง่ายๆ โชคดีทีปกติเธอแข็งแรงดี ไม่นานเอวกับขาก็ไม่ปวดเมื่อยมาก

แล้ว