ตอนที่ 10 สาวน่ารักขี้อาย

เวลาผ่านไปครึ่งเดือนช่วงนี้สงบสุขมากเพราะว่าช่วงนี้หลิว เหอไม่ได้มาหาเรื่องนาง

ซูเซียก็ไม่ได้เจอหน้าหลี่เฉินเล่นมานานเพราะตั้งแต่วันที่ ทิ้งถ้วยยานั้นแล้วเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวที่เรือนรูหหลี่เฉินเ นกับหลิวเหอไม่ได้มาหาเรื่องชูเซียเลยได้อยู่อย่างสบายใจ

หลังจากเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จก็มีสาวใช้มาแจ้งให้ซูเซีย แต่งตัวเรียบร้อยเพราะว่าท่านอ๋องจะพานางไปเข้าเฝ้าไทเฮา

ซูเซียตื่นตระหนกเล็กน้อยไทเฮานะผู้เป็นคุณแม่ของฮ่องเต้ นางไม่รู้เรื่องมารยาทในพระราชวังของยุคนี้กลัวเข้าไปแล้ว จะต้องสร้างเรื่องน่าขันแน่แต่นี่ไม่ใช่จุดสำคัญสิ่งที่น่ากลัว ที่สุดก็คือถ้าทำให้ไทเฮาไม่พอใจขึ้นมานางตายแน่

แม่นมเห็นนางมีสีหน้าตื่นเต้นจึงยิ้มว่า “ท่านหญิงไม่ใช่เข้า เฝ้าไทเฮาเป็นครั้งแรกจะกลัวอะไรเจ้าค่ะ”

ซูเซียตอบอย่างสงสาร “ก่อนหน้านี้ยังมีฮองเฮาช่วยอยู่แต่ ตอนนี้ท่านออกไปทำบุญที่วัดในใจข้าจึงหวาดกลัวมาก

แม่นมตอบว่า ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะหม่อมฉันคอยอยู่ข้างๆ เตือนท่านหญิงอีกอย่างแม้ว่าไทเฮาทรงเข้มงวดแต่ท่านก็ไม่ ด่าคนโดยไม่มีสาเหตุอาจจะแค่สอบถามเรื่องสามีภรรยากันก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะเพราะว่าท่านกับท่านอ๋องแต่งงานมาหนึ่ง ปีแล้วท่านหญิงยังไม่ได้ตั้งครรภ์ไทเฮาทรงรีบร้อนอยู่เจ้าค่ะ

ชูเซียถอนหายใจหลี่เฉินเป็นเกลียดนางขนาดนี้อย่าว่า แต่งงานไปหนึ่งปีต่อให้เป็นสิบปีก็ไม่มีลูกหรอกเพราะเขาไม่ เคยมาหานางที่จริงนางก็ไม่อยากให้เขามาที่นี่เพราะว่านาง มีคติในเรื่องทางเพศว่าคนสองคนต้องรักกันถึงจะนอนด้วย กันได้นางไม่ยอมหลับนอนกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก

แต่นึกถึงคืนที่เพิ่งข้ามภพมานั้นหัวใจของนางก็เต้นเร็วขึ้น มาช่างเถอะเรื่องนั้นก็ถือว่าจ่ายเงินหา คุณชายมานอนแล้ว กันไหนๆก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว

ไม่ว่านางจะไม่เต็มใจเพียงใดแต่นางก็ยังต้องไปแต่ง ตัวนางสวมชุดพระชายาเอกสีแดงเมื่อเห็นชุดนั้นนางก็อด ชื่นชมการเย็บปักถักร้อยบนเสื้อผ้าของสมัยนี้ไม่ได้ในโลกนี้ มีฝีมือเก่งกาจแบบนี้ได้อย่างไรนางมองร่างที่อยู่ในกระจก ทองแดงสาวคนนี้อายุสิบเจ็ดผิวขาวจนมองไม่เห็นรูขุมขนด วงตาดำสนิทและสดใสเหมือนหินออกซีเดียนจมูกโด่งและ กลมริมฝีปากเป็นสีแดงเปร่งประกายเวลายิ้มฟันขาวๆก็ ปรากฏออกมาช่างเป็นสาวสวยจริงๆ ส่วนซูเซียที่อยู่ยุคใหม่ก็ เป็นสาวสวยเหมือนกันแต่นางไม่สนใจเรื่องการแต่งกายสัก เท่าไหร่ชอบใส่ชุดสีเข้มใส่แว่นตาขอบดำเสมอจนดูเหมือน อายุแก่ๆที่จริงแล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบแต่งตัวหรอกแต่ หลังจากอกหักกับผู้ชายแล้วนางจึงซ่อนตัวเองไว้ในเกาะป้องกันของตนไม่อยากยุ่งกับผู้ชายอีก

“ท่านหญิงสวยจังเลย”แม่นมกับเสี่ยวชื่นชม

สาวใช้ ชื่อเสียวเอาเสื้อคลุมมาให้ชูเซียและมัดสาย ด้วยยิ้มว่า “แน่นอนอยู่แล้วในตำหนักอ๋องนี้มีแต่หน้าตาแม่ หญิงจ่ายเงินถึงจะเทียบกับพระชายาเอกได้

จ่ายเงินอีกแล้วช่วงนี้ซูเซียคิดหาข้ออ้างเป็นร้อยครั้งเพื่อ

ไปเยี่ยมจ่ายเงิน

แต่นางรู้ว่าจ่ายเงินอยู่ที่ลานซึ่งมีคนเฉพาะควบคุมดูแล อยู่คนอื่นไม่สามารถเข้าได้นอกจากหลี่เฉินเล่นกับหมอเทพ เก๋อถ้าไม่ได้รับการอนุญาตจากหลี่เฉินเป็นนางเข้าไม่ได้ แน่นอน

เสี่ยวค้อนมองเสี่ยวไปไม่ท่านหญิงจ่ายเงินก็สวยอยู่ แต่หม่อมฉันว่ายังสู้ท่านหญิงของหม่อมฉันไม่ได้เจ้าค่ะ” เสี่ยวซีเข้าใจว่าตัวเองพูดผิดรีบยิ้มขอโทษว่า

“หม่อมฉันพูดผิดแม่หญิงจ่ายเงินยังไงก็สู้ท่านหญิงไม่ได้ เจ้าค่ะ”

ชูเซียยิ้มขึ้นหน้าตาเป็นเพียงภายนอกของคนอื่นเท่านั้น นางไม่ได้ใส่ใจมาก

พวกนางยังพูดคุยกันอยู่มีสาวใช้เข้ามาแจ้งว่าท่านอ๋องมา ถึงแล้วชูเชี่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ
ไปเถอะยังไงก็หนีไม่พ้นไทเฮาไม่ใช่หมาป่าจะกินเนื้อ ตนเองไม่ได้หรอก

ตอนที่หลี่เฉินเช่นเปิดผ้าม่านและเดินเข้ามาซูเซียรู้สึก ดวงตาสดใสขึ้นหลี่เฉินเล่นใส่ชุดสีขาวใบหน้าที่ดูสง่างาม และหล่อเหลามีความใจร้อนเล็กน้อยริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาอันแคบยาวมีแววตาตกใจเมื่อเห็นหน้าชูเซียแต่ถ้าดู อย่างละเอียดก็รู้ว่านางยังคงเป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดเหมือน เดิม

“ไปได้หรือยัง”เขาถามอย่างไม่พอใจถ้าไม่ใช่ท่านย่าสั่ง ให้พานางเข้าวังยังไงเขาก็ไม่ออกมาหานางทีนี่หรอก

ชูเซี่ยตอบว่า”อืมไปได้แล้ว”นางดึงเสื้อคลุมให้เรียบและ จับไปยังเย็บปักถักร้อยที่สวยงามบนเสื้อคลุมใบหน้าของ นางก็เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา

เดิมที่หลี่เฉินเป็นกำลังจะหันตัวแต่ตอนนั้นก็เห็นนางมีรอย ยิ้มสดใสเหมือนดอกไม้บนใบหน้าจึงสงสัยในใจว่าแสร้งทำ อะไรอยู่อีกสุดท้ายนางยังคงเป็นผู้หญิงที่เอาแต่หมุนรอบตัว เองเท่านั้นแต่ก่อนแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่ตอนนี้แค่พานาง เข้าวังก็ดีใจและตื่นเต้นถึงขนาดนี้ที่จริงตัวนางไม่ได้เปลี่ยน ไปเลยเปลี่ยนแค่วิธีการเท่านั้น

แต่ไม่ว่านางจะใช้วิธีแบบไหนเขาก็ไม่มีวันจะมองนาง