ตอนที่ 5 แข่งกับเวลา

เขายิ้มด้วยความโกรธ หันหลังเดินกลับเข้ามาในห้อง อย่างสง่างาม จากนั้นก็คลําหาไฟแช็กบนหัวเตียงแล้วก็ จุดไฟ

เมื่อแสงไฟสว่างขึ้น เขารีบกดโทรศัพท์ของโรงแรม เพื่อต่อสายทันที

“คุณชายเย่?” ไม่ถึงสองวินาที โทรศัพท์ก็ถูกรับขึ้น

“เฝ้าประตูโรงแรมไว้ให้ดี อย่าให้มีใครออกไปได้โดย เด็ดขาด” เย่ซือเฉิน

นี่เป็นโรงแรมของเขา เขาจะคอยดูว่าผู้หญิงคนนี้จะ หนีออกไปได้ยังไง?

“ครับ” เลขาอู่ตอบรับ ถึงแม้ว่าเลขาอู่จะไม่รู้ว่าเกิด เรื่องอะไรขึ้นกับเจ้านายของตน แต่เขาก็รีบทำตามคำ สั่งโดยมีรีรอ

ในทุกๆ ครั้งที่คุณชายเย่มาพักที่โรงแรม เลขาอู่ก็จะ เฝ้าดูความเรียบร้อยรอฟังคำสั่งอยู่ที่ชั้นหนึ่งตลอด ฟัง จากน้ำเสียงของคุณชายเย่วันนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะเกิด เรื่องร้ายแรงขึ้น

เวินลั่วฉิงวิ่งออกมาจากห้อง เธอเอาของที่อยู่ในมือ ทั้งหมดวางไว้หน้าห้อง เหลือไว้เพียงแค่เสื้อผ้าและชุด นอนของเย่ซือเฉินเท่านั้น เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เขาตามเธอมาได้ แถมยังเอาโทรศัพท์มือถือเขามาด้วย เพื่อที่ จะไม่ให้เขาติดต่อกับคนอื่นได้

จะว่าไปเธอก็วางแผนไว้รอบคอบมาก

แต่เงินลั่วฉิงประเมินความเร็วและความสามารถของ คุณชายสามเย่ต่ำไป

ขณะที่เวินลั่วฉิงออกมาจากลิฟท์ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง เลขา อู๋ก็ได้ยืนอยู่ที่ประตูโรงแรมแล้ว เลขาอู่กำลังดักคู่รัก หนุ่มสาวอยู่คู่หนึ่งเพื่อไม่ให้ออกไปจากโรงแรม

“เมื่อสักครู่ทางเราได้รับรายงานมาว่าข้างๆ โรงแรม มีการก่อเหตุของผู้ก่อการร้าย ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อความ ปลอดภัยของคุณลูกค้า ทางโรงแรมจึงไม่สามารถ ให้ใครออกไปตอนนี้ได้ครับ” เลขาอู่พูดด้วยท่าทางที่ เคร่งขรึม

“ห้ะ? ที่รัก ถ้าอย่างนั้นเราอย่าออกไปก่อนเลย ไฟท์ บินล่าช้าเป็นเรื่องเล็ก หากเกิดอันตรายขึ้นมาเป็นเรื่อง ใหญ่นะ” หญิงสาวพูดกับแฟนหนุ่มด้วยสีหน้าตกใจ พร้อมดึงแขนแฟนหนุ่มไว้แน่น

“อือ อือ ถ้าอย่างนั้นเรากลับไปที่ห้องกันก่อนเถอะ” ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตราย ขึ้น จากนั้นทั้งสองก็พากันกลับไปที่ห้องพัก

เลขาอู่ชื่นชมตัวเองในใจว่าตนเองฉลาดมากเลยใช่ ไหม?
เวินลั่วฉิงยิ้มมุมปาก เหตุผลแบบนี้ใครเชื่อก็บ้าแล้ว

นี่น่าจะเป็นคำสั่งของผู้ชายที่อยู่ในห้องเมื่อกี้แน่ๆ เห็น ได้ชัดแจ้งว่าต้องการที่จะจับตัวเธอ

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาก่อเหตุถึงตรงนี้

เขาเร็วมาก ขนาดเวิน วฉิงเอาโทรศัพท์มือถือเขามา แล้ว แต่คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะมีวิธีอื่นเพื่อติดต่อกับคน ภายนอกได้

สภาพการณ์ในสายตาเธอตอนนี้คือคิดจะหนีออกไป จากโรงแรมก็ยากเกินไป แต่หากรอให้ผู้ชายคนนั้นลง มา มีหวังเธอต้องซวยแน่ๆ

ดังนั้นเธอจําเป็นอย่างยิ่ง! จำเป็นต้องใช้ความเร็วของ เธอวิ่งหนีออกไปให้ได้

ทันใดนั้นมีรถของโรงแรมคันหนึ่งมาจอดที่ประตู เห็น ได้ชัดว่ากำลังมาส่งลูกค้า

เงินลั่วฉิงขมวดคิ้วยิ้มมุมปาก สายตาจุดประกายขึ้น มาทันใด หนทางสู่สวรรค์จริงๆ

ในขณะนี้ เย่ซือเฉินที่อยู่ในห้องหยิบเสื้อผ้าที่สำรอง มาใส่อย่างรวดเร็วแล้วเปิดประตูกำลังจะเดินออกไป เขาเห็นเสื้อผ้าที่กองอยู่หน้าห้อง และยังมีโทรศัพท์มือ ถือของเขาอีกด้วย ในสายตาของเขาตอนนี้ไม่สามารถ หยั่งรู้เหตุการณ์ได้
เย่ซือเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นก็เข้า ลิฟท์ไป

ภายในล็อบบี้ เงินลั่วฉิงถอนหายใจเบาๆ เธอเดินออก จากมุมอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปที่ประตูทางออก มือซ้าย ประกบหูไว้เพื่อแกล้งทำว่ากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่ ความจริงแล้วตอนนี้ที่ตัวเธอไม่มีโทรศัพท์สักเครื่อง

ผมยาวๆ ของเธอบดบังมือ ใบหน้าเธอไว้ และยัง บดบังมือซ้ายของเธอที่แกล้งทำเป็นถือโทรศัพท์อยู่ ด้วย ทำให้เลขาอู่ที่ยืนเฝ้าประตูอยู่สังเกตไม่เห็นเธอ เลย

“ที่รัก มาถึงหรือยัง? เขารอที่รักมาทั้งคืนแล้วนะ” ขณะที่เดินมาถึงประตู เวินลั่วฉิงแกล้งทำเป็นคุย โทรศัพท์ เธอจงใจพูดเสียงดัง เพื่อให้คนที่ยืนเฝ้าประตู ได้ยิน

และนี่คือการแข่งกับเวลานั่นเอง…….