บทที่ 8 คุณมันทั้งอำมหิตและโหดร้าย

บทที่ 8 คุณมันทั้งอำมหิตและโหดร้าย

เซนเดินเข้าไปหารสรินก่อนจะกระชากไหล่เธอให้ลุกขึ้น

“เธอคิดอยากจะฆ่าฉันจริง ๆ ใช่มั้ย?” สายตาเกรี้ยวกร้า ดของเขาจับจองไปที่รสริน “เธอนี้มันเลวทรามจริง ๆ พอ ขู่ฉันไม่ได้ก็คิดจะเอาชีวิตฉันงั้นหรอ?”

“ฉันเปล่า” รสรินเบิกตาโตด้วยความตกใจ ภาพตรงหน้า เริ่มดูพร่ามัวจากการเสียเลือดมาก “เมื่อกี้นเรื่องเข้าใจ

“เข้าใจผิด?” เซนกระชากเธอให้หันไปดูวิคณาที่ตอนนี้ เลือดยังคงไหลซึมออกมจนเลอะเสื้อ “เธอกล้าหาขนาด นี้แล้วยังจะมาบอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดอีกหรอ? ถ้าไม่ใช้ เพราะวิเขารับมีดแทนฉันไป เธอคงจะแทงเข้ามาที่หัวใจ ของฉันแล้วสินะ”

“เป็นเธอที่เดินเข้ามาชนมันเอง!” รสรินตะโกนตอบกลับ มา “เซน คุณตาบอดหรอ? ก่อนหน้านี้ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเกิด อะไรขึ้น คุณมองไม่ออกจริง ๆ หรอ!”

“รสริน จนถึงตอนนี้แล้วเธอยังจะปากแข็งอีก” เซนรู้สึก รังเกียจเธออย่างถึงที่สุด ก่อนจะผลักเธอลง แล้วถอยห่างออกมาก่อนจะเรียกบอดี้การ์ดด้านนอกเข้ามา

หลังจากเห็นบอดี้การ์ดร่างกำยำสองคนเดินเข้ามา ทำให้รสรินรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

“พวกคุณจะทำอะไร? เซน คุณคิดจะทำอะไรกับฉัน

อีก?”

“มือขวาใช่มั้ยที่เธอถือมีด ฉันจะตีมันให้หัก” เซนพยุงวิ คณาขึ้นมากอดไว้

วิคณากระชับตัวเข้าไปกอดร่างสูงแน่น ค่อยมองดูอยู่ ไกล ๆ เป็นเป็นความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดสนิทสนม

แต่มองกลับมาที่เธอ นั่งจนตรอกอยู่บนพื้นอย่างไร้ หนทาง ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น

“ไม่เอา..” รสรินส่ายหน้าพลางหาหนทางหนี แต่กลับถูก บอดี้การ์ดสองคนจับเอาไว้ หลังจากนั้นบอดี้การ์ดทั้งสอง คนก็นำมือขวาของเธอไปวางไว้บนโต๊ะ

เวนเขาคิดที่จะทำร้ายมือของเธอจริง ๆ

“เซน!” รสรินถึงกลับทรุดตัวลง น้ำตานองหน้า “คุณมัน ทั้งโหดร้ายและอำมหิต เป็นคุณยื้อเวลาจนทำให้ลูกของฉันป่วย เป็นคุณที่ทำร้ายครอบครัวฉัน ตอนนี้คุณยังคิด จะทำร้ายมือฉันอีกหรอ! ทำไมคุณถึงเลวได้ขนาดนี้?”

รสรินร้องไห้โฮ น้ำตาไหลนองหน้าปะปนไปกับเลือดที่ ไหลมาก่อนหน้านี้

“หลายปีมานี้ ฉันรักคุณมากขนาดไหนทำไมคุณไม่เคย มองเห็นมันเลย? แต่กลับโดยวิคณาหลอก คุณมันทั้งโหด ร้ายทั้งโง่เง่า!”

“พวกแกยังไม่ลงมืออีก จะรอให้ฉันลงมือเองหรือไง?” สีหน้าของเซนมืดครึ้มอย่างน่ากลัว เขาเมินเฉยต่อคำพูด ของรสริน แล้วหันไปตะคอกใส่บอดี้การ์ดแทน

บอดี้การ์ดชะงักไปครู่นึงก่อนจะ หยิบแท่งเหล็กขึ้นมา ก่อนจะง้างขึ้นสูงแล้วฟาดมันลที่มือของรสริน

แก๊ก.. เสียงกระดูกหักที่ดังขึ้นอย่างชัดเจน

“กรี๊ดดดด!” รสรินกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้า เต็มไปด้วยความสูญเสีย เจ็บปวดทรมาน ก่อนจะเป็น ลมหมดสติไป ร่างกายผอมแห้งล้มลงไปกับพื้นอย่างน่า เวทนา

บอดี้การ์ดทั้งสองคนยอมปล่อยเธอในที่สุด ก่อนหันไปรายงานเช่น
เซนจ้องมองร่างผอมแห้งที่นอนอยู่บนพื้น เขารู้สึกว่ามี อารมณ์รู้สึกผิดแปลก ๆ ก่อเกิดขึ้นมาในใจ

“เซนกะ” เขาหันกลับไปหาวิคณาตามเสียงเรียก

“วีเจ็บจังเลยค่ะ” น้ำตาเธอไหลนองหน้า ทำท่าทีช่างดู

น่าสงสาร

อารมณ์แปลก ๆ เมื่อสักครู่หายไปทันที

เรื่องทั้หมดก็เป็นเพราะตัวของเธอเอง ใครใช้ให้เธอ ทำตัวร้ายกาจแบบนี้ ที่โดนไปมันก็สมควรแล้ว!

“เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้น!”

เขาหันหลังแล้วเดินออกไปด้านนอก โดนไม่หันกลับไป มองรสรินอีก

“ถ้าต่อไปเธอยังกล้าโผล่มาที่นี้อีก พวกแกก็จัดการตีเธอ ให้ขาหักซะ!”

“รับทราบครับ” บอดี้การ์ดตอบรับอย่างแข็งขัน ก่อน ที่พวกเขาจะลากร่างของรสรินไปที่ประตูด้านนอก คฤหาสน์ แล้วโยนตัวเธอออกไปอย่างไร้ปราณี
ด้านบนเขาประกอบวิดาไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป เขามองเห็นสวนที่นอนอยู่ข้างถนนแต่ก็ไม่ได้สนใจ แล้ว ขับรถห่างออกไป ทั้งสวนที่นอนหมดสติไว้ทั้งอย่างนั้น ไม่มีใครสนใจว่าเธอชอบหรือตาย