บทที่ 7 ถ้าคิดว่าทำได้ก็ฆ่าฉันสิ

บทที่ 7 ก้าคิดว่าทําได้ก็ฆ่าฉันส

ต่อรอง?

ในสายตาของเขา เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเขามองชีวิตของ ลูกสาวเป็นเพื่อการต่อรองธุรกิจ

“เซน คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า” รสรินน้ำตา คลอ ท้ายที่สุดก็ทรุดตัวลงกับพื้น “คุณมันฆาตกร!”

เซนเริ่มหมดความอดทน เขาไม่อยากแม้แต่มองหน้าเธอ

“คำพูดของฉันมันยังไม่ชัดเจนพออีกหรอ ฉันไม่อยากจะ เสียเวลากับเธอแล้ว” เขาเลือกที่หันไปจับมือวิคณาขึ้นมา เล่นอย่างรักใคร่ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉัน ให้เวลาเธอสามสิบวินาที รีบไสหัวออกไปแล้วอย่ากลับ มาที่นี้อีก!”

ถ้าเธอยอมไปในตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถพบเขาได้อีก เมื่อไหร่

บริษัทของพ่อแม่เธอ ไหนจะสุขภาพของลูกเธออีก เธอมี เวลาไม่มากแล้ว ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ต้องทำให้เซนยอมรับปากที่จะช่วยให้ได้

“ฉันไม่ไป” รสรินตอบกลับก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้เขา “เซน ถ้าหากวันนี้คุณยังไม่ยอมที่จะปล่อยฉันไป ไม่ฉันก็ คุณที่จะต้องพังกันไปข้างนึง!”

เซนหลี่ตาจ้องมองไปทางรสรินด้วยท่าทางอันตราย

“ไม่ใช่ว่าฉันใจอ่อนให้เธอเกินไปหรอกหรอ? เธอคิดว่า เธอมีสิทธิ์ที่จะขู่ฉันได้หรอ?”

“ฉันไม่สิทธิ์” รสรินก้าวเข้าไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางไว้ บนโต๊ะ แต่ในขณะเดียวกันมือของเธอก็สั่นพลอยทำให้ ปลายมีดในมือสั่นไปด้วย

“ฉันก็ไม่มีสิทธิ์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เป็นฉันที่ผิดเธอที่ไป หลงรักคนอย่างคุณ… จนทำให้ฉัน ครอบครัวฉัน มีสภาพ ร่อนเร่อยู่แบบนี้!”

เธอหันทิศทางของปลายมีดไปทางเซน

“เซน คุณเป็นคนบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้เอง ตอนนี้ฉัน ไม่มีอะไรที่จะเสียไปได้อีกแล้ว แต่กับคุณมันไม่เหมือน กัน” รสรินกัดปากตัวเองแน่น จนเลือดไหลซึมจากแผลใน ปาก “ปล่อยฉันกับครอบครัวฉันไป ไม่อย่างนั้นวันนี้เราก็ มาตายไปด้วยกัน!
เซนจ้องมองปลายมีดมันวาว ก่อนจะลุกขึ้นยืนเผชิญ หน้ากับรสริน

ดี! รสริน” เขาเดินเข้าไปหาปลายมือ “ถ้าเธอคิดว่า ทำได้ก็แทงฉันเลยสิ”

มือรสรินเริ่มสั่นอีกครั้ง ภายในใจเธอตัดสินใจไปแล้วที่ จะลงมือกับเขา แต่พอถึงเวลาที่ต้องลงมือจริง ๆ เธอกลับ ใจอ่อนไม่กล้าทำ มีดที่อยู่ในมือก็ยังคงสั่นไม่หยุด

“ทําไม ไม่กล้าลงมือหรอ?” เซนจ้องมองเธอพลางเอ่ย อย่างประชดประชัน “รสริน การกระทำของเธอตอนนี้ ยิ่ง ดูยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสมเพช! คิดไม่ถึงว่าโลกใบนี้ยังจะมีผู้ หญิงไร้ยางอายแบบเธออยู่อีกหรอ?”

รสรินก๋ามือแน่น น้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างเงียบงัน

“เซน ถ้าคุณรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน คุณจะต้อง เสียใจแน่ที่ทำแบบนี้! คุณน่ะถูกวิคณาหลอกมานานแล้ว” เพราะรสรินมัวแต่พูดจนไม่ทันระวัง จู่ ๆ ก็มีคนก้าวเข้ามา หามีดในมือ

“เซน ระวัง!” วิคณากรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะพุ่งตัวเข้ามา

หาเขา

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากจนรสรินก็ยังคงมึนงง ยังไม่ทันได้ตอบกลับอะไรจากเรื่องที่เกิดขึ้น ได้ยินเพียง เสียงอู้อี้

มีดในมือเธอแทงเข้าไปที่ไหล่ของวิคณาจนเลือดไหล มออกมาจากเสื้อ เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็เริ่มตกใจกลัวขึ้น มา…

“รสริน” เซนตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล เขาปรี่เข้าไป ผลักรสรินออก

ร่างของเธอเซไปด้านหลัง ก่อนจะล้มลงไปจนหน้าผาก ของเธอไปฟาดเข้ากับมุมของตู้เข้า แผลปริแตกจนเลือด ไหลออกมา

“วิ!” เซนรีบปรี่เข้าไปดูอาการของวิคณาอย่างเป็นกังวล ใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วง “วิเป็นอย่างไรบ้าง”

วิคณาขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเซน “วิไม่เป็นไรค่ะ คุณ เป็นอะไรมั้ยคะ วิคิดไม่ถึงเลยว่ารินเขาจะกล้าทำร้าย คุณ”

ใบหน้าของวิคณาดูซีดเซียวทำให้เขารู้สึกกังวลเข้าไป อีก เขากอดเธอแน่น สายตาจ้องมองไปที่รสรินอย่างน่า กลัว
“รสริน ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าทำ

รสรินส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นไปแตะตรงหน้า ผาก รู้สึกเจ็บ ก่อนจะพบว่ามีเลือดที่ไหลลงมาไม่หยุด

เวียนหัวจัง..

หลังจากที่เธอคลอดลูก ร่างกายของเธอก็ยังไม่หายดี ไหนจะเรื่องลูก เรื่องพ่อกับแม่อีก ทำให้เธอต้องวิ่งเต้นทั้ง วันไม่มีเวลาพักผ่อน สุขภาพของเธอเองก็แย่ลงเรื่อย ๆ

ตอนนี้ยังบาดเจ็บจนเลือดไหลอีก ภาพตรงหน้าก็เหมือน

จะมืดลงเรื่อย ๆ

“รสริน!”

แต่เรื่องที่น่ากลัวมากไปกว่านั้น คือตอนนี้เซนกำลังโกรธจัด