บทที่ 6 เธอก็เป็นได้แค่หมาที่อยู่ใต้เท้าฉันไป ตลอดชีวิต

บทที่ 6 เธอก็เป็นได้แค่หมาที่อยู่ใต้เท้าฉันไปตลอดชีวิต

“ถ้าตอนนี้เธอยอมคุกเข่าขอร้องฉันละก็นะ ฉันจะยอม พาเธอเข้าไปก็ได้” วิคณากอดอกมองเหยียด “ไม่อย่าง นั้น ตลอดชีวิตนี้ของเธอก็อย่าหวังว่าจะได้พบเซนอีก!”

รสรินกัดปากตัวเองแน่น ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา

เธอมักจะตกหลุมพรางของวิคณาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่รู้ ว่าครั้งนี้เธอจะพลาดท่าอะไรอีกหรือเปล่า เธอจะไม่อยาก

ให้เกิดขึ้นอีก

แต่ว่า…

ลูกสาวของเธอยังจำเป็นต้องใช้เงินรักษา ไหนจะเรื่อง บริษัทของพ่อเธออีก เธอรอไม่ได้แล้ว…

เธอไม่มีเวลาแล้ว

“ไม่เต็มใจหรอ งั้นก็เชิญรอต่อไปแล้วกันนะ” วิคณาพูด ก่อนจะหมุนตัวหลับ
“รอเดี่ยว!” รสรินร้องเรียกเธอเอาไว้ พยายามข่มใจตัว เองอย่างขมขื่น “ฉันขอร้องละ พาฉันเข้าไปเถอะ”

วิคณายิ้มเยาะอย่างพอใจ ก่อนจะยื่นรองเท้าคู่สวยออก ไปข้างหน้า “ขอร้องอย่างนี้ดูไม่จริงใจเลยนะ คุกเข่าลง… แล้วเช็ดรองเท้าฉันให้สะอาด หลังจากนั้นโขกหัวให้ฉัน สามครั้ง แล้วฉันจะพาเธอเข้าไป

รสรินกำหมัดแน่น เล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อจนเลือด ไหลซึม แต่เธอก็อับจนหนทางแล้วจริง ๆ

“ยัยริน ความอดทนของฉันมันมีจำกัดนะ!” วิคณา

ประกาศกร้าว

เพื่อลูก เพื่อบริษัทของพ่อ…

รสรินข่มตาลงอย่างอดกลั้น ก่อนจะคุกเข่าลงอีกครั้ง พร้อมเอามือไปทำความสะอาดรองเท้าให้วิคณา หลังจาก นั้นก็โขกหัวสามครั้งให้กับเธอ

“ขอร้องละ พาฉันเข้าไปด้วย”

วิคณายกรองเท้าส้นสูงของเธอขึ้น ก่อนจะเหยียบมันลงบนหัวของรสริน
“รสริน เธอจำเอาไว้ให้ดี ตลอดชีวิตนี้เธอมันก็เป็นได้แค่ หมาที่อยู่ใต้เท้าฉันเท่านั้นแหละ! อย่าได้คิดมาแกร่งแย่ง กับฉัน เพราะแกมันไม่คู่ควร!” วิคณาเอ่ยถ้อยคำดูถูกออก มา “แม้แต่ของเหลือใช้จากฉัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์! รู้ใช่มั้ย?”

รสรินกัดปากตัวเองแน่นอย่างคับแค้นใจจนเลือดไหล

“ฉันรู้”

“หึ” วิคณายอมยกเท้าออก “ไปกันเถอะ ฉันจะเมตตาพา เธอเข้าไปเอง”

เมตตางั้นหรอ?

เธอไม่รู้มาวิคณามีสีหน้ายังไงตอนที่พูดคำนี้ออกมา

รสรินเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะเดินตามวิคณาเข้า คฤหาสน์ไป

“เซน…” เธอเปิดเข้าไปในห้องสมุด ก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ

เซนเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า รสรินเห็นสีหน้าของเขาช่วงดูอบอุ่นและอ่อนโยน “วิ…”

ก่อนสีหน้าเข้าจะเยียซาไปทันตาเมื่อมองมาเห็นรสรินที่ อยู่ด้านหลังของวิคณา

“รสริน เธอเข้ามาทำอะไร?”

“ำเป็นคนพาเข้ามาเองค่ะ” วิคณาเดินเข้าไปยืนด้านหลัง ของเขา ก่อนจะเอามือลูบไหล่ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “เธอบอก ว่าเธอมาหาคุณเพื่อขอหย่า.. จริง ๆ แล้ววิก็ไม่ได้อยากพา เธอเข้ามารบกวนคุณหรอกนะคะ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะถึง กลับคุกเข่าขอร้องวิ ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็จะหย่ากับคุณให้

ดวงตาคมกริบของเซนหลี่ตามองไปทางรสรินอย่างไร้

อารมณ์

“เธออยากจะหย่างั้นหรอ?”

รสรินกำมือแน่นก่อนเอ่ยตอบ “ใช่ ฉันจะหย่ากับคุณแล้ว จะไม่มาวุ่นวายเรื่องของคุณกับวิคณาอีก และฉันก็หวังว่า คุณจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของฉันและครอบครัวฉันอีก ปล่อยให้พวกไปตามทางของพวกเราพอ”

เซนยิ้มเยาะ สายตาที่มองมาดูอำมหิตอย่างกับปีศาจ
“หยาก็ได้ปล่อยเธอกับครอบครัวเธอไปก็ได้” เซนพูดที ละค่าอย่างชัดเจน “แต่ชีวิตยัยเด็กที่เธอคลอดออกมา ฉัน ปล่อยไว้ไม่ได้

รสรินตกตะลึงใจหายวาบ “ลูกสาวของฉัน เขาก็เป็น เลือดเนื้อเชื้อไขคุณนะ!

เซนตอบกลับมาอย่างไร้อารมณ์ “รสริน เธอยังจะให้ฉัน ต้องพูดอีกกี่รอบ? เด็กนั้นมันก็เป็นแค่สิ่งที่ฉันรังเกียจ ฉัน ไม่มีวันยอมรับเป็นลูกฉันหรอกนะ!”

รสรินไม่เข้าใจในเหตุผลของเขาแม้แต่น้อย เธอเพียง คาดไม่ถึงว่าเข้าจะเป็นคนโหดร้ายถึงเพียงนี้

“ถึงยังไงลูกก็ไม่ผิด คุณไม่ยอมรับเขาก็ไม่เป็นไร ฉันจะ พาเขาไปแล้วไม่กลับมารบกวนคุณอีก…

“รสริน!” เซนตะโกนขัดจังหวะอย่างโมโห “เธอฟังภาษา คนไม่เข้าใจหรอ? ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ต้องการย้ยเด็ก ไร้ค่านั้น ต่อให้เด็กนั้นจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันก็ไม่ ได้! เด็กนั้นต้องไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้

รสรินตะลึงจนตัวขาวาบ
ต้องไม่มีชีวิตอยู่…

“ถ้าเธอจะขอร้องให้ช่วยบริษัทพ่อเธอ ก็เอาชีวิตเด็กนั้น แลก! แค่เธอยอมลงมือฆ่าเด็กเอง ไม่เพียงแต่ฉันจะปล่อย เธอไป แต่ยังรวมถึงบริษัทของครอบครัวเธอด้วย แล้วฉัน ยังจะให้เงินเธอไปอีกสิบล้าน! เป็นการต่อรองที่คุ้มค่าจะ ตาย!”