บทที่ 12 กลับไม่ได้ไปไม่ถึง

“อื้อ” คารินค่อยๆ ขยับขาแกว่งไปมาเบาๆ อันที่จริงเธอ เกือบจะหายดีอยู่แล้ว แต่เพราะคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก เธอจึงฝันวิ่งออกตามหาเบาจนทั่วหมู่บ้านลืมความเจ็บปวด ไปเสียสนิท

“ส่วนอาการของคาริน ข้าบอกได้เลยว่าเธอไม่ได้เป็นใบ้ หรอก แต่คงจะตกใจอะไรสักอย่างจนพูดไม่ออกสักระยะ หนึ่งเท่านั้นเอง อีกไม่นานถ้าหัดออกเสียงบ่อยๆ เดี๋ยว เสียงก็จะกลับมาเหมือนเดิม ตอนนี้ก็ระวังแผลที่ข้อเท้า อย่างเดียวเท่านั้น

“ระวังอย่าวิ่งอีกล่ะ ถ้าอยากเดินเล่นก็บอกเดี๋ยวข้าจะพา ไป” เอรอสกำชับ

“โอ้! ช่างเป็นพี่ชายที่ใจดีจริงๆ เลย ว่าแต่ให้ข้าตรวจดู ร่างกายของเจ้าหน่อยดีไหม เห็นว่าตัวร้อนเป็นไฟล้มลงไป เลยนี่” หมอหันมาหาชายหนุ่มซึ่งยังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า เด็กสาวไม่ยอมขยับไปไหน แม้ว่าสีหน้าของอีกฝ่ายจะดู เรียบเฉยแต่เดาว่าเขาคงห่วงเธอไม่น้อย

“ข้าหายดีแล้ว ไม่ต้องจําบากท่านหรอก อีกอย่างข้าไม่มี เงินพอค่ารักษาด้วย” เอรอสหันไปบอกหมอ เพราะสิ่งที่เขาเป็นนั้นไม่ใช่โรคประจำตัวหรืออาการป่วยที่ สามารถรักษาให้หายได้ด้วยยา

“ข้าไม่ใจร้ายได้ระขนาดนั้นหรอก แค่ดูอาการเฉยๆ” หมอบอกด้วยน้ำเสียงมีเมตตา เท่าที่ฟังจากเคด้าตอนที่ถูก ตามตัวมานั้น เขารู้แต่เพียงว่าสองพี่น้องคู่นี้เดินทางมาจาก เมืองท่า มีม้าและเกวียนเป็นพาหนะและข้าวของติดตัวแค่ ถุงย่ามใบใหญ่ใบเดียว นอกจากนั้นแล้วเคด้าเองก็ไม่รู้ราย ละเอียดอะไรมากนัก

“เจ้าคงเอาเงินจ่ายค่าที่พักหมดแล้วสินะ นี่ข้าไม่รู้จริงๆ นะ ว่าพวกเจ้ายากจนขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นก็เอาค่าที่พักคืนไป เถอะ ข้าจะคิดค่าเช่าเป็นแรงงานก็แล้วกัน

เบลล่าควักกระเป๋าหยิบเงินออกมายื่นให้เอรอส ลำพังตัว พี่ชายนั้นไม่เท่าไหร่ แต่เห็นหน้าของคารินแล้วก็อดสงสาร ไม่ได้ ตัวก็เล็กนิดเดียวแถมยังบาดเจ็บ เงินก็ไม่มีจะเอา อะไรกินกันในวันต่อไปก็ไม่รู้

เอรอสคันมือของเบลล่ากลับไป จริงอยู่ที่ว่าเขามีเงิน ไม่มากนักเพราะตอนที่อยู่คนเดียวก็ไม่ต้องใช้สอยอะไร เสื้อผ้าก็มีไม่กี่ชุด ชีวิตเร่ร่อนนี้เคยอาศัยนอนตามพุ่มไม้ หรือตามทุ่งหญ้า ไม่ต้องกังวลถึงสิ่งใดเลย หากแต่เมื่อมี อีกหนึ่งชีวิตเข้ามาให้ดูแล เขาก็จำเป็นต้องเอาเงินออกมาใช้และมันก็เริ่มร่อยหรอลง กระทั่งเมื่อเช้าเขาต้อง ออกไปดูลาดเลาในหมู่บ้านว่าพอจะมีใครต้องการแรงงาน หรือเปล่าและสืบข่าวเรื่องเลโกลัสไปด้วย ก็ได้งานขนไม้ที่ บ้านเศรษฐีคนหนึ่งพอดี

ตอนออกมาเขาคิดว่าจะไปไม่นาน จึงไม่ได้ปลุกคาริน แต่ เมื่อคิดว่าจะต้องเดินทางอีกไกลและไม่รู้เมื่อไหร่จะหาเล โกลัสพบ เขาก็เหมาขนไม้ให้กับเศรษฐีเจ้าของบ้านหลัง นั้นจนเสร็จภายในวันเดียว ทําให้กลับมาช้ากว่าที่คิดไว้ ไม่ คิดว่าจะทําให้เธอเสียใจถึงขนาดนี้

“ขอบคุณพวกท่านมาก แต่ข้าไม่เป็นไรจริงๆ ส่วนอาหาร ค่าขาขอกินบนห้องก็แล้วกัน จะได้สะดวกกับคารินด้วย เขาบอกด้วยเสียงเด็ดเดี่ยวแล้วจับแขนของหญิงสาวให้ลุก ขั้นตาม

คารินยืนขั้นตามแรงฉุดของชายหนุ่ม โค้งแสดงความ ขอบคุณทั้งคุณหมอและเจ้าของบ้านทั้งสองอยู่หลายครั้ง จนพวกเขาต้องยิ้มอย่างเอ็นดู

“ข้าขอตัวพาเธอไปพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน” เมื่อแขกเริ่ม ทยอยเข้าร้าน และบางคนก็เป็นคนแถวนี้ซึ่งตั้งใจมาดูหน้า เขาโดยเฉพาะ เอรอสไม่รอให้ใครรั้งไว้อีก เขาก้มลงช้อน ตัวคารินขึ้นมาอุ้มแล้วเดินตัวปลิวขึ้นบันไดไปเลย

“ดูจากหน้าตาแล้วข้านึกว่าเขาจะเป็นคนเย็นชาเสียอีก นี่ คงห่วงน้องสาวมากอยู่เหมือนกัน ถึงว่าคนเรานี่ดูกันแต่ ภายนอกไม่ได้เลยจริงๆ” เคล้าพูดยิ้มๆ

“เจ้าได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ ไหนเอามือมาดูหน่อยสิจะ ทำแผลให้” หมอดึงมือเจ้าของบ้านมาแบออกดู เห็นรอย ไหม้เล็กๆ ใจกลางฝ่ามือซึ่งไม่ได้กลายเป็นแผลพุพอง อย่างที่นึกกลัว เป็นแผลที่ประหลาดมาก เพราะมันไม่ใช่ รอยที่เกิดจากเปลวไฟหรือน้ำร้อนลวกอย่างที่เขาเคยเห็น มาก่อน

“ข้าเผลอไปจับเตาต้มข้าวมาเมื่อครู่นี้ ไม่มีอะไรหรอกท่าน หมอ ทายาสมุนไพรก็หาย” เคด้าเลือกที่จะปิดบังมันเสีย เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะบอกว่าแผลนี้เขาได้จาก การแตะต้องตัวชายหนุ่มผู้นั้น เพราะแค่นี้คนในหมู่บ้านก็พา กันเท้าเข้ามาที่ร้านกันจนไล่กลับไม่ไหว ดีไม่ดีจะทำให้ แขกหรือพวกพ่อค้าที่มาพักแตกตื่นกันไปเปล่าๆ

ขณะที่เจ้าของบ้านและหมอคุยกันอยู่ข้างล่าง เอรอสก็อุ้ม หญิงสาวเข้ามาในห้องพัก เขาจัดแจงวางเธอลงบนเก้าอี้ เพราะคิดว่าอีกไม่นานเบลล่าจะต้องนำอาหารขึ้นมาให้ ตัวเขาเองเก็บดาบไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า และมานั่งตรง กันข้ามกับเธอ

“ขอโทษนะที่ข้าออกไปโดยไม่บอก เห็นเจ้าหลับอยู่ก็เลย ไม่อยากปลุก”

“มะ…มะ…” หญิงสาวสั่นศีรษะจนผมกระจาย พยายามจะ พูดคำว่า “ไม่เป็นไร” ออกมา เธอจะต้องฝึกออกเสียงบ่อยๆ ตามที่คุณหมอบอก จะได้สื่อสารกันได้มากขึ้น

“ข้าไปทํางานและสืบข่าวเรื่อง ของเจ้า เผื่อจะมีใครรู้จัก บ้าง แต่ลืมไปว่าข้ายังไม่เคยเห็นพี่ของเจ้าเลย และตอน นี้พวกเขาก็เข้าใจว่า เชื่อเลโกลัส อาจทําให้ตามหาเขา นํามากอยู่สักหน่อย

“มะ ขอ ขอ” หญิงสาวก้มศีรษะขอโทษ จากที่เคยคิดว่า จะพยายามช่วยแบ่งเบาภาระบางอย่างให้เอรอส กลับกลา เป็นว่าทําให้งานของเขาล่าช้ากว่าเดิม

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ว่าแต่พี่ชาย เจ้ามีรูปร่างหน้าตายังไงล่ะ พอจะเขียนบอกข้าได้ไหม? เขายื่นแขนไปวางพาดบนโต๊ะ ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆ ลากนิ้วเขียนเป็นตัวอักษรยาวพรืด
“พี่ชายข้าตัวสูงเหมือนกับท่าน มีเส้นผมสีน้ำตาลยาวประ บ่าและมีดวงตาที่อ่อนโยน เป็นคนดีและเก่งมากๆ

“อ้อ!” ชายหนุ่มหาเสียงรับรู้ นี่คือภาพของเลโกลัสที่เธอ บอกเขา เดาว่าคงเป็นผู้ชายที่ดูทะมัดทะแมงและเก่งพอตัว คงจะหาตัวได้ไม่ยาก แต่ถ้าหากว่าพี่ชายของเธอไม่ได้อยู่ บนเกาะนี้ล่ะ

“คาริน พ้นจากเคอร์เซอร์ไปที่เมืองท่า ถ้าหากว่าเรายัง ตามหาพี่ชายของเจ้าไม่พบล่ะก็…ขาไม่สามารถพาเจ้าไป ได้ไกลกว่านี้ เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”

คาริน งไปชั่วขณะเมื่อได้ยินประโยคคําถามที่เธอเตรียม ใจไว้แล้วว่าเขาจะต้องถามขึ้นมาไม่วันใดก็วันหนึ่ง

“ข้าจะต้องเข้มแข็ง ข้า…ไม่ได้เป็นอะไรกับเอรอสสัก หน่อย ที่เขายอมให้ติดสอยห้อยตามมาจนถึงที่นี่ก็ดีเท่า ไหร่แล้ว”

เธอบอกกับตัวเอง ผงกศีรษะตอบรับก้มลงมองหน้าตัก ซ่อนหน้าจ๋อยๆ และดวงตาร้อนผ่าวไม่ให้เอรอสมองเห็น ไม่มีแรงแม้แต่จะขานรับในลําคอเหมือนเก่า เพราะไม่มั่นใจว่าเสียงของเธอจะไม่สั่นจนเขาจับได้

“ข้าจะพยายามตามหาพี่ของเจ้าให้เจอ บางทีเขาอาจจะ รอเจ้าอยู่ที่เมืองท่า หรือไม่ก็อาจจะกำลังมาที่นี่” เอรอสพูด อย่างมีความหวัง ล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อหยิบอะไรบาง อย่างออกมา ขณะที่มืออีกข้างก็ดึงมือเล็กๆ ของเธอมาวาง บนโต๊ะแล้ววางมือของเขาทับลงไปพร้อมกับเงินที่เขาหา มาได้ในวันนี้

“เจ้าจําเป็นต้องใช้มัน เก็บไว้ให้ดีนะ แล้วพรุ่งนี้ข้าจะหา เพิ่มอีก”

หญิงสาวผงกศีรษะอีกครั้ง ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา เขา กลั้นน้าตาที่กําลังจะเอ่อล้นออกมาอย่างสุดความ สามารถ

แม้แต่ในเวลานี้…เขาก็ยังอุตส่าห์เป็นห่วง ทั้งที่ไม่จำเป็น เลยแท้ๆ

“โอย! น่ากลัว…น่ากลัวเหลือเกิน…ตายหมดเลย…ไม่ เหลืออะไรเลย!!

เสียงเอะอะจากชั้นล่างดังขึ้นมาจนคนที่พักอยู่บนชั้นที่สองได้ยินชัดเจน และเสียงเคาะประตูห้องเบี่ยงเบนความ สนใจของเอรอสจากร่างบางที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ท่าเดียว จนเขาชักจะเป็นกังวลขึ้นมาอีก เขาลุกเดินไปเปิดประตูจึง ไม่ทันได้เห็นว่าคารินนั้นเงยหน้าขึ้นมาด้วยดวงตาแดงก่ำ และเธอรีบใช้แขนเสื้อเช็คน้ำตาโดยเร็ว