บทที่ 10 หนี

ชายหนุ่มปล่อยให้หมอและเจ้าของบ้านล่วงหน้าไปก่อน กระทั่งสองคนนั้นทิ้งช่วงห่างพอสมควรแล้วเขาก็ดึงมือ ของหญิงสาวขึ้นมาพิศดูใกล้ๆ อีกครั้ง

ฝามือเล็กๆ ของเธอไม่มีรอยพุพองใดๆ ราวกับปาฏิหาริย์ ทั้งๆ ที่เวลานั้นร่างกายของเขาร้อนเป็นไฟ แม้กระทั่งผักที เคด้า อมายังเหี่ยวเฉาลงในพริบตา

มือของเคด้าคงจะพองและแสบไปอีกหลายวัน โชคยังดี ที่สัมผัสแบบถากๆ จึงได้แผลเพียงแค่นั้น คารินต่างหากที่ ทําให้เขาสะกิดใจ

“ขอโทษนะที่ทำให้เจ้าต้องกังวล ข้าผิดเองที่ไม่ได้บอก เจ้าก่อนจะออกมา แล้วได้กินอะไรบ้างหรือยัง?”

“อือ…” หญิงสาวผงกศีรษะตอบรับ

“ข้อเท้าล่ะ…ยังเจ็บอยู่ไหม?”

ครานี้เธอ นศีรษะ บนบอกความจริงว่าเจ็บจนจะเดินไม่ ไหว อาจจะโดนดุเอาก็ได้ว่าไม่รู้จักระวังตัว
“ยังไงก็ให้หมอดูให้หน่อยแล้วกัน ถ้าได้กินยาคงจะหาย เร็วขึ้น”

“อือ…อือ!” หญิงสาวยิ้มบางๆ มองหน้าชายหนุ่มที่ไม่ใช่ คนแปลกหน้าอีกต่อไป อย่างน้อยเขาก็ยังไม่ทิ้งเธอไว้

ขอแค่ช่วงเวลานี้…ที่เธอไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว…ก็ เพียงพอแล้ว…

มหานครเซก้า

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“เรเชล! เรเชล! เปิดประตูหน่อยสิ ลูกไม่ได้ออกมาจาก ห้องหลายวันแล้วนะ

มิเกลทุบประตูห้องนอนของบุตรสาว หลายวันมาแล้วที่ เรเชลเก็บเนื้อเก็บตัวไม่ยอมออกจากห้องนี้ แม้ว่าจะถูกกัก บริเวณแต่ใช่ว่าเทอร์ดัมผู้เป็นบิดาจะขังเธอไว้แต่ในห้อง สี่เหลี่ยม นับแต่เรเชลต้องสูญเสียดวงตาสวรรค์จนไม่อาจ พยากรณ์ได้เหมือนเก่า แม้ไม่ใช่ความผิดของบุตรสาว แต่ การทํานายครั้งสุดท้ายของเรเชลทำให้ทุกคนมีความหวังและเฝ้ารอวันที่จะได้ครอบครองอสูร สงคราม แต่หลังจากวันนั้นแล้ว หญิงสาวก็ไม่สามารถมอง เห็นภาพอนาคตได้อีกเลย เมื่อสูญเสียพลังนั้น เรเชลก็ถูก กดดันจากบิดาและประชาชน ส่งผลให้ต้องเก็บตัวอยู่ใน ห้องและปฏิเสธทุกคนที่ต้องการพบเธอ

“พังประตูเข้าไป มิเกลร้องสั่งทหารติดตามเมื่อเห็นว่า บรรยากาศเงียบวังเวงผิดปกติและไร้เสียงขานรับของบุตร สาวดังเช่นทุกครั้ง ทหารรูปร่างกำยำสามนายพร้อมใจกัน ผลักและดันบานประตูเต็มกำลัง เมื่อสามารถเปิดมันได้แล้ว มิเกลก็ก้าวเข้าไปด้วยลางสังหรณ์ที่ไม่สู้ดีนักเมื่อไม่มีร่าง ของเรเชลอยู่ที่นี่เช่นเคย ทั้งหน้าต่างก็ถูกเปิดทิ้งไว้ ผ้า ม่านปลิวไหวด้วยแรงลม ซึ่งคงจะเป็นช่องทางทีเรเชลปีน ออกไปนั่นเอง

“ท่านมิเกล ท่านเทอร์ดัมมาครับ” ทหารที่ยืนเฝ้าตรงประตู ร้องบอกหน้าตื่น แล้วพวกเขาก็ถอยออกไปยืนข้างนอก เมื่อร่างสูงใหญ่ของเจ้าเมืองเดินหน้าตึงเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น ข้าได้ยินว่าเรเชลหายตัวไป เทอร์ดัมมอง สำรวจไปรอบๆ ห้อง แม้ทุกอย่างจะดูเรียบร้อยดีแต่คนที่ เขาต้องการพบกลับไม่อยู่ ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยออกจากห้องนี้ เลยนับตั้งแต่เกิดเรื่องครานั้น
“ค่ะ…ขาให้คนตามหาอยู่

เพียะ!

เขาตบภรรยาจนหน้าหัน เสียงฝ่ามือหนากระทบผิวแก้ม ของนาง ดังจนทหารและคนรับใช้ที่ยืนอยู่หน้าประตูต้อง หันมามอง ก่อนจะรีบหันกลับไปทำหน้าที่ของตนเมื่อสบตา คมเข้มของท่านเจ้าเมือง ที่ขึ้นชื่อว่าชอบใช้กำลังกับภรรยา และลูก อันเป็นภาพที่พวกเขาเห็นอยู่เนืองนิตย์ กระนั้นสตรี ทั้งสองก็ไม่เคยตอบโต้ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวเลยสักครั้ง

“เฝ้ากันยังไงถึงปล่อยให้เธอหนีไปได้ หรือเพราะข้าไม่ได้ ล่ามโซ่นางไว้!”

“เรเชลเป็นลูกของเรานะคะ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงถึงต้องทำกับ เธอแบบนั้น” มิเกล โต้กลับเป็นครั้งแรก ดีใจลึกๆ ที่ลูกสาว ของนางหนีไปได้ แม้จะเป็นห่วงแต่นางก็เตรียมแผนสำรอง ไว้แล้ว

“ข้าหรือที่เป็นต้นเหตุ! ลูกของเจ้าต่างหากที่ทำตัวเอง ซึ่ม! คอยดูนะ ได้ตัวกลับมาเมื่อไหร่ข้าจะรีบส่งเธอไปให้ท่า นอัลเชอร์ทันที ไม่ต้องทำพิธงพิธีมันแล้ว!
“เรเชลยังไม่พร้อมท่านก็รู้ นางไม่อาจรับตำแหน่งนั้นได้ ตราบใดที่ยังไม่ได้ดวงตาสวรรค์กลับคืนมา

มิเกลพยายามหาเหตุผลมาหว่านล้อมสามี เพราะสิ่งที่ กำลังจะเกิดขึ้นในอีกสิบห้าวันข้างหน้า คือพิธีแต่งงานของ ท่านอัลเชอร์ ผู้ปกครองนครเซก้า กับเรเชล บุตรสาวของ นาง ซึ่งสิ่งที่เจ้าของประเทศต้องการก็คือพรสวรรค์ของ เรเชลซึ่งมีค่ามหาศาล แลกกับการขึ้นสู่อ๋านาจทางการ เมืองของเทอร์ดัม

“พร้อมหรือไม่ตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว ทุกประเทศ กำลังเคลื่อนไหว ไม่มีใครรู้ว่าเราล้ำหน้าไปหนึ่งก้าว เรา เท่านั้น!…ที่รู้ว่าร่างทรงเป็นมนุษย์และอยู่ที่ไหน แค่นี้ก็ เพียงพอที่ท่านอัลเชอร่จะยกตาแหน่งกรรยาให้นางโดย ไม่ต้องพึ่งพรสวรรค์นั้นอีกแล้ว!

เจ้าเมืองเซก้ากระซิบเสียงดุดันจับไหล่ทั้งสองข้างของ ภรรยาเขย่าแรงๆ จนร่างผอมบางของนางเซถลาไปชน ผนังห้อง ส่วนตัวเขาเองเดินกระแทกส้นเท้าออกไป ทิ้งให้ หล่อนนั่งตัวสั่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์จากการกระทำ หยามเกียรติของสามีครั้งแล้วครั้งเล่า นับตั้งแต่แต่งงานอยู่ กินด้วยกันมากว่าสามสิบปี

เรเชลขยับตัวทันทีที่ได้ยินเสียงม้าและเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ตามด้วยเสียงตะโกนโหวกเหวกของคนที่บิดาส่ง ออกมาตามล่าเธอ หญิงสาวนั่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ลำต้นสูง และมีพุ่มไม้ที่เตี้ยกว่าบังไว้จนคนข้างล่างไม่อาจมองลอด ขึ้นมาเห็นได้ คนพวกนั้นจะต้องตามรอยเท้าที่เธอทำไว้ ตั้งแต่ทางออกของเมืองไปยังท่าเรือ ต้องเจอเสื้อผ้าที่เธอ สวมใส่เมื่อวานนี้อยู่ในพงหญ้า ซึ่งพวกเขาจะต้องลงเรือ ออกตามหาจนสุดหล้าฟ้าเขียวแน่นอน หรืออย่างน้อยก็ หลงทางเสียเวลาไปอีกหลายวันโดยไม่รู้ว่าเธอแอบหลบ อยู่ที่นี่

อีกสิบห้าวัน เธอจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับท่านอัลเชอร์ ชายที่เธอไม่เคยรัก และเขาก็อ่อนแอเกินไปจนถูกบิดาของ เธอควบคุมอำนาจทางอ้อม และคิดจะครองเซก้าโดยใช้ เธอเป็นสะพานไปถึงดวงดาว

เสียงร้อง เสียงตะโกนโหวกเหวก และความชุลมุนวุ่นวาย เริ่มห่างออกไป ความเงียบสงบของผืนป่ากลับมาดังเดิม และท้องก็เริ่มร้องจ๊อกๆ ก่อนหน้าที่จะหนีออกมา เธอตุน อาหารแห้งที่มารดายกไปให้ที่ห้องไว้มากโข แล้วก็เริ่ม ทำตัวเป็นคนเกเร แสร้งเทมันทิ้งไว้ในถุง ซึ่งแท้จริงแล้ว เป็นถุงใส่เสบียงที่มิเกลรู้เห็นเป็นใจนำมาให้ตั้งแต่ถูกกัก บริเวณวันแรก

มิเกล มารดาของเธอช่างน่าสงสารนัก นางต้องแสดงบทบาทของมารดาที่ร้ายกาจให้คนในคฤหาสน์เชื่ออย่าง สนิทใจ เพื่อมิให้ถูกสงสัยโดยคนของท่านพ่อที่มีอยู่เต็ม เมือง ชีวิตของแม่และเธอเหมือนไม้ประดับ เป็นเพียง เครื่องมือแสวงหาอำนาจของบิดาเท่านั้น

หญิงสาวคลื่ถุงย่ามออก หยิบอาหารแห้งที่ห่อมาด้วย แล้วเริ่มต้นกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ต้องห่วงภาพพจน์ หรือวางมาดเป็นกุลสตรีเหมือนตอนที่อยู่ในเมือง เธอ อึดอัดจะแย่ที่ต้องวางมาดเป็นนางพญาสูงส่ง โดยที่ไม่ เหลือความเป็นตัวของตัวเองเลย

เมื่อท้องอิ่ม เรี่ยวแรงก็เริ่มมา อาหารที่ตนไว้เพียงพอที่จะ ทําให้มีชีวิตอยู่ได้อีกอย่างน้อยสามวัน แต่หลังจากสามวัน นี้แล้ว เธอคงจะหาอะไรประทังชีวิตในเซก้าไม่ได้อีก มีทาง เดียวคือต้องออกจากที่นี่เร็วที่สุด

เธอสะพายย่ามด้วยความฮึกเหิม การแต่งกาย ทะมัดทะแมงซ่อนรูปร่างงดงามไว้ภายในแต่ก็ทำให้ คล่องตัว และพร้อมสําหรับการเดินทางไกล แม้จะไม่ เก่งกาจเทียมเท่านักรบ ก็คงจะสามารถเอาตัวรอดได้ใน สถานการณ์คับขันได้บ้าง

หญิงสาวค่อยๆ ไต่กิ่งไม้ลงมา เพราะความสูงของมัน ทำให้เธอต้องใช้เวลาพอสมควร ทันทีที่เท้าถึงพื้นดินร่างงามก็ถูกดึงด้วยมือของใครคนหนึ่งจนเซถลา ปากก็ถูก มืออีกข้างหนึ่งตะปบไว้ไม่ให้ส่งเสียงร้อง

“อุ๊บ! อึก!” เธอดิ้นด้วยความตระหนก ก่อนจะได้รับการ ปล่อยตัวในเวลาต่อมา เมื่อร่างกายเป็นอิสระเธอก็หันไป เล่นงานอีกฝ่ายทันที