ตอนที่ 5 เมื่อไหร่จะได้ออกล่า

เพล้ง!!

เมอร์เคสเขวียงแก้วน้าสีอ่า นลงบนพื้นห้องด้วยความ ฉุนเฉียว สองวันแล้วที่เขาต้องทนนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ใน คฤหาสน์หลังงามของเฮเซลโดยที่ไม่ได้ออกแรง แถมเจ้า นั่นยังประเคนสาวงามหลายคนผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมา ปรนเปรอจนแทบจะสำลัก แต่เขากลับรู้สึกว่าช่วงเวลานี้ ช่างไร้ค่าและว่างเปล่าเกินไป

สาวงามที่นอนทอดร่างกับเขาเมื่อคืนรีบหลบออกจาก ห้องเพราะกลัวแรงอารมณ์ของชายหนุ่ม สวนทางกับร่าง สูงใหญ่ของเฮเซลและทหารติดตามอีกสองนาย นั่นทำให้ เมอร์เดสหัวเสียมากขึ้นที่ผู้ปกครองนครแห่งนี้ไม่มีทีท่าว่า จะมอบแผนที่ให้เขาเหมือนนักรบอีกสามคนก่อนหน้านี้ที่ เดินทางออกไปตามล่าร่างทรงก่อนแล้ว

“ถ้าเจ้าไม่มอบแผนที่ให้ข้าล่ะก็ ข้าจะถล่มที่นี่!

“ใจเย็นๆ สิเมอร์เดส ไม่มีหญิงงามคนใดถูกใจเจ้าเลยหรือ เข้าคัดมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะเลยนะ

เฮเซลหย่อนก้นลงบนโซฟา ละเลียดเหล้าที่เหลืออยู่น้อยนิดอย่างใจเย็น ไม่นำพาต่อพายุอารมณ์ของอีกฝ่ายที่ อัดอั้นใกล้จะระเบิดเต็มแก่

“ที่นี่ไม่มีแรงจูงใจสําหรับข้าอีกแล้ว!! ไหนล่ะเรื่อง น เต้นที่ว่า เสียเวลาชะมัด!!” เมอร์เดสถ่มน้ำลายรดพื้น เดิน กระแทกส้นเท้าผ่านหน้าเฮเซลไปทางประตูซึ่งทหาร ติดตามนายหนึ่งยืนกอดอกขวางอยู่

” ! เจ้าพวกโง่ กระจอกอย่างพวกแกไม่ต้องออกแรงให้ เหนื่อย ถอยไป!!”

เขาจับคอเสื้อของทหารคนนั้นด้วยความโกรธเกรี้ยว เหวี่ยงร่างที่สูงใหญ่กว่าเขาออกไปให้พ้นจากประตูด้วยมือ ข้างเดียว จนร่างนั้นลอยหวือไปกระทบกับผนังห้องแล้ว ร่วงลงมานอนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด แล้วก็สิ้นใจ ไปทันที

“แก!! ” ทหารอีกคนคำรามด้วยความโกรธ ชักดาบขึ้นมา พุ่งไปหาเป้าหมายที่ยืนแสยะยิ้มโดยไม่เกรงใจเฮเซลเลย สักนิด

เมอร์เดสเบี่ยงตัวหลบนิดเดียว ทหารคนนั้นก็เสียหลัก หน้าทิ่มล้มคะมา เขาวาดขาเตะกลางลำตัวของอีกฝ่ายจนร่างลอยขึ้นไปกระแทกกระจกเพดานแตกดังเพลัง!!

“โอ๊ย!!” ทหารหนุ่มร้องลั่นเมื่อมองลงมาข้างล่าง เห็นคน ที่เตะเขาเงยหน้าขึ้นยิ้ม พร้อมกับวาดแขนปล่อยพลังก้อน เล็กๆ เพียงแวบเดียวมันก็พุ่งออกจากฝ่ามือขึ้นมากระแทก กลางลำตัว

ซูม!!

“อ๊าก!”

โครม!!

ร่างของทหารคนที่สองหายไปพร้อมๆ กับรอยโหว่บน เพดานและฝุ่นที่คลุ้งกระจาย เมื่อจัดการกับพวกลูกกระ จ๊อกทั้งสองจนไม่มีอะไรมาขวางแล้ว เมอร์เดสก็หันมาหา เจ้าของประเทศจอร์จิน่าซึ่งยังนั่งจิบเหล้าอย่างใจเย็นแม้ ลูกน้องทั้งสองจะตายไปต่อหน้าต่อตาแล้วก็ตาม

ทำได้ดีนะเมอร์เดส แต่ยังไม่ดีพอสำหรับข้า “

“แก! จะตายอยู่แล้วยังพูดมาก!” ชายผู้กระหายเลือดกระโดดเข้าไปหาเฮเซลด้วยความรวดเร็ว หมายจะทรมาน เจ้าคนโอหังให้ตายอย่างช้าๆ ทว่าร่างสูงใหญ่นั้นกลับโผล่ ไปยืนอยู่บนโซฟาอีกฝั่งหนึ่งหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่แก้วเหล้า ยังวางอยู่ที่เดิม

“ความเร็วใช้ได้ ทําเอาชาขนลุกเลยนะนั่น!” เฮเซล ม บางๆ กับท่าทีของอีกฝ่ายที่บันดาลโทสะเมื่อคิดว่าโดน หยามหมิ่น

เมอร์เดสกัดฟันกรอด ปล่อยพลังที่ฝ่ามือออกไปอีก ใน ระยะประชิดแบบนี้ยังไงก็ต้องโดนศีรษะและใบหน้าของคน ที่กําลังยิ้มเยือกเย็นเยาะเย้ยเขาแน่ๆ

ตูม!!

ครึก! ครืน!!!

ผนังห้องด้านหลังเป็นรูโหว่ ก่อนจะพังทลายลงจนมอง เห็นห้องอื่นๆ บนคฤหาสน์ชัดเจน หากแต่คนที่ถูกโจมตี ซึ่งๆ หน้ากลับลอยตัวอยู่เหนือศีรษะของเขา กอดอกมองดู ผลงานอย่างพอใจ

“ไม่! นี่ไม่ใช่ร่างจริงของมัน ไม่มีเงาทอดลงบนพื้นหรือผนัง นี่มันเรื่องตลกชัดๆ

เมอร์เดส ดอย่างตื่นตระหนก และไปข้างหลังเมื่อรูโหว่ ของผนังห้องนั้นขยายใหญ่ขึ้น พร้อมๆ กับที่ใบหน้าขนาด มหึมาปรากฏขึ้นเคียงคู่เฮเซล มันเป็นใบหน้าของมนุษย์ หากแต่ดวงตากลับแดงฉานปูดโปนออกมานอกเข้า ไม่มีใบ หู ริมฝีปากหนากำลังบริกรรมคาถามบทบ

“นี่แก!! แกเลี้ยงปีศาจไว้ใช้งานด้วยเรอะ

“นี่คือพ่อมดวาเลแห่งจอร์จิน่า เจ้าควรจะรู้จักไว้หาก ต้องการเพิ่มพลังให้แข็งแกร่งขึ้น เขาสามารถช่วยเจ้าได้ เฮเซลผายมือไปยังใบหน้ามึงถึงน่ากลัวซึ่งกำลังท่อง คาถาไม่หยุด

“คิดว่าข้าจะแพ้เจ้างั้นเรอะ!! ต่อให้เป็นพ่อมดข้าก็ไม่กลัว! เมอร์เดสทุ่มพลังเข้าใส่ใบหน้าน่าเกลียดน่ากลัวนั้นด้วย ความเกลียดชัง

ตูม!!

เปรี๊ยะ!
ครืน!!! ครับ!!!

พลังมหาศาลของเมอร์เดสระเบิดห้องทั้งห้องจนแหลก เป็นจุล คฤหาสน์รับรองหลังนี้พังครืนลงในพริบตา ฝุ่นและ เขม่าควันลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า เปลี่ยนแสงสว่างให้กลาย เป็นกลุ่มก้อนดำทะมึน ในขณะที่เขาหอบจนตัวโยนเพราะ ฝืนร่างกายมากไป

ดวงตาของเขาเบิกโพลง! เมื่อมองเห็นร่างของเฮเซลและ พ่อมดวาเลรี่ยังคงลอยอยู่ที่เดิมด้วยสภาพที่สมบูรณ์ไร้ซึ่ง รอยขีดข่วนใดๆ แม้ว่าตึกทั้งหลังจะกลายเป็นซากปรักหัก พังไปแล้ว!

“เจ้าทําอะไรข้าไม่ได้หรอกเมอร์เดส เพราะกายกับจิตของ เจ้าไม่สัมพันธ์กัน ดวงจิตของข้าควบคุมดวงจิตของเจ้าอยู่ รวมถึงพลังอันมหาศาลของเจ้าด้วย มาส! มารับพลังที่ยิ่ง ใหญ่ที่พ่อมดวาเลรี่จะมอบให้ แล้วเจ้าก็จะเป็นหนึ่งในแผ่น ดินนี้ มีอำนาจเช่นเดียวกับอสูรสงคราม!

เอรอสสะดุ้ง! เมื่อจิตของเขาสัมผัสได้ถึงพลังแห่งความ เกลียดชังมหาศาลที่ถูกใครบางคนปล่อยออกมาจนทำให้ หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ชายหนุ่มผูกม้าและลาก เกวียนไปแอบใต้ต้นไม้ใหญ่เช่นเคย อีกไม่นานจะถึงหมู่บ้านเคอร์เซอร์ เขาจะต้องไปตรวจดูให้แน่ใจ เสียก่อนว่าที่นั่นปลอดภัยพอที่จะพาคารินไป ก ก่อนจะสืบ สาวหาต้นตอของพลังนั้นและกำจัดเสีย

“รออยู่ตรงนี้เงียบๆ นะ ข้าจะเข้าไปดูที่พักในหมู่บ้านก่อน

“อึก!…อื้อ” หญิงสาวดึงแขนเสื้อของเขาไว้ เมื่อเอรอส ทําท่าจะผละไปและทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว

“ข้าไปไม่นานหรอก” เขาปลดมือเธอออกแล้วกระโดดขึ้น ไปยืนบนยอดไม้ มองทัศนียภาพเบื้องหน้าด้วยความพอใจ ไม่ไกลจากตรงนี้คือหมู่บ้านที่ใหญ่ที่สุดของเกาะ ผู้คน ที่เหมือนมดตัวเล็กๆ เดินขวักไขว่อยู่บนถนน บ้างก็ลาก เกวียนไปมา กลุ่มควันที่ลอยขึ้นมาแสดงว่าพวกเขากำลัง หุงหาอาหารกันแล้ว

เอรอสเลือกที่จะกระโดดลอยตัวไปตามยอดไม้เพื่อหลบ หล็กสายตาคน และใช้เวลาน้อยกว่าการวิ่งบนพื้นดิน จน กระทั่งไปยืนอยู่บนหลังคาบ้านที่สูงที่สุด เขาก็กระโดดลง ไปยืนบนพื้นอย่างรวดเร็ว

หมู่บ้านนี้คึกคักพอสมควร ชาวบ้านส่วนใหญ่ประกอบอาชีพค้าขาย พวกเขาดัดแปลงบ้านทำชั้นล่างให้เป็นร้าน ค้าในตอนกลางวัน ตกกลางคืนก็เก็บโต๊ะเก้าอี้และใช้ห้อง เป็นที่หลับที่นอน มีบ้านหลายหลังที่เขียนป้ายติดไว้ว่ามี ห้องเช่าราคาถูก เหตุเพราะเป็นเมืองศูนย์กลางของเกาะ ขบวนพ่อค้าจะต้องแวะเวียนสัญจรผ่านมาพักเป็นประจํา

เขาเดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า เลือกชุดสีดำสำหรับตัว เองชุดหนึ่งและชุดสีขาวสำหรับคารินอีกชุดหนึ่ง รวมทั้ง รองเท้าสำหรับเธอและเขาอีกอย่างละคู่ เพราะรองเท้าของ เขานั้นเริ่มจะขาดแล้ว ส่วนของเธอนั้นมันพังไปแล้ว อีก ข้างที่ตกอยู่ก็ไม่ได้เก็บมาด้วย เขาจึงหยิบเอาข้างที่เหลือ มาเทียบขนาด

จากร้านขายของ ชายหนุ่มสะพายย่ามไปบ้านหลังใหญ่ที่ เปิดให้พ่อค้าเข้าไปเช่าพักค้างแรม ชั้นล่างเป็นห้องอาหาร ส่วนชั้นสองและชั้นสามแบ่งให้แขกเช่าพักชั้นละสามห้อง เขาจึงเช่าห้องที่มีเตียงคู่ไว้หนึ่งห้องและจ่ายเงินมัดจำไว้ ก่อน เมื่อเสร็จธุระเรื่องที่พัก เขาก็แบกสัมภาระกลับไปหา หญิงสาวด้วยวิธีการเดิม

มาถึงจุดพัก เขาตรงดิ่งไปที่ม้าและเกวียน ทว่า….ในตอนนี้ ไม่มีร่างของเธออยู่บนนั้นแล้ว!!
“คาริน! คาริน! ยังอยู่หรือเปล่า?”