บทที่19 นิสัยป่าเถื่อนกําเริบ

บทที่19 นิสัยป่าเถื่อนกำเริบ

อย่างไรก็ตาม งที่เกิดขึ้นล้วนแต่เกินความคาดหมายของเจียง หยุนเอ่อทั้งนั้น

แม้ว่าตัวเองจะปิดตาแน่นอยู่ตลอด แต่จนถึงไม่แม้แต่จะคิด ขยับออกไป ตรงกันข้ามอยู่ในตำแหน่งนั้นโดยไม่มีเคลื่อนไหว ใดๆ

เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าเวลานั้นดูเหมือนจะเดินช้าลง ตอนแรกเธอ คิดว่าเธอไม่ตอบสนอง ลีจุนกิงก็ควรนอนหลับอย่างอยู่ยิ่งๆ คิดไม่ ถึงว่าลี่จุนถึงดูเหมือนจะขัดแย้งกับเธอ ไม่ออกไปสักที

รอเป็นเวลานาน จนกระทั่งเจียงหยุนเอ๋ออยากเปิดเพื่อดูว่า สถานการณ์เป็นอย่างไร แต่ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะชนะ ทําให้ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

ลีจนถึงหรี่ตาลงเล็กน้อย มองผู้หญิงที่ถูกตัวเองทับอยู่ข้างล่าง อย่างละเอียด เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้แกล้งทำเป็นหลับอยู่

เธอกลัวว่าเขาจะทําอะไรเธอขนาดนั้นเชียวหรือ? การรับรู้ดัง กล่าวทำให้อารมณ์ของ ลี่จนถึงแย่มาก เขาขมวดคิ้วหัวเราะอย่างเย็นชาในใจ

แม้ว่าเจียงหยุนเอ่อจะแกล้งทําเป็นหลับ เขามีวิธีมากมายที่จะทํา เธอลืมตา!

ลมหายใจอุ่นกระทบอยู่บนใบหน้าของตัวเอง เจียงหยุนเอ่อรู้ ทันทีว่าอันตรายกำลังเข้าใกล้ ไม่รอให้ความคิดของเธอตอบ สนองเต็มที่ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างติดอยู่ที่ริมฝีปาก

เจียงหยุนเอ๋อเบิกตากว้างทันที แล้วเห็นคู่ดวงตาของลี่จนถึง จ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา ทำให้เธอหวั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง อาศัยช่วงว่างที่เธอไม่ได้สติ ลี่จนถึงแง้มฟันของเธอ ลิ้นร้อนสอด เข้าไปในปาก คว้าเธอด้วยลมหายใจหิวกระหาย

“อื้อ….. เจียงหยุนเอ๋อยกมือขึ้นยันที่หน้าอกของ ลี่จนถึงไม่ สามารถยอมรับจูบที่แรงและฉับพลันของเขาได้

ทำไมเรื่องกลับกลายเป็นแบบนี้? เรื่องนี้ใช่ว่าไม่ตกลงกันไว้ ก่อน……

การขัดขืนของ เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้อยู่ในสายตา จนถึงเลย เขา ยื่นมือไปถึงด้านหลังของเจียงหยุนเอ๋อ และกดทับเธอลงต่อหน้า ตัวเองอีกครั้ง ร่างกายของทั้งสองประกบกันพอดี ภายในห้องเต็ม ไปด้วยบรรยากาศคลุมเครือ
ลี่จุนถึงดูเหมือนจะยังไม่พอใจ มือสอดเข้าไปในเสื้อผ้าของเจียง หยุนเอ๋อแล้ว ตกใจกับสัมผัสที่แปลกนั้น เจียงหยุนเอ๋อรีบเอื้อมมือ ไปกดมือของ จนถึง

จนถึงขมวดคิ้ว ในที่สุดก็ถอยห่างออกห่างเล็กน้อย สิ้นสุดการ จูบที่ยาวนานนี้ และคลายให้เจียงหยุนเอ๋อเป็นอิสระ

เจียงหยุนเอ๋อหายใจหอบหืดสักพัก น้าตาคลอตาแดงเล็กน้อย ในใจทั้งกังวลและโกรธ: “จุนถึง นี่คุณหมายความว่ายังไง?”

ตอนแรกคิดว่าตอนนี้พี่จุนถึงน่าจะสร่างเมาแล้วบ้าง และควร หยุดพฤติกรรมบ้าบอคอแตกทั้งหมด คิดไม่ถึงว่า จนถึงจะถอด เสื้อผ้าตัวเองออก จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปที่ เจียงหยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อตะลึง ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ดึงผ้าห่ม และปิดกั้นด้านหน้าของตัวเอง พูดเสียงจริงจังอย่างไม่เคยเป็น มาก่อน: “ลี่จนถิง ก่อนหน้านี้เราตกลงกันไว้แล้ว เป็นเพียงการ แสดง!”

ประโยคนี้มันเป็นน้าเย็นสําหรับ จนถึงอย่างไม่ต้องสงสัย สีหน้าของเขาแย่ลงทันที จ้องใบหน้าเจียงหยุนเอ๋อไม่พูดอะไร
เจียงหยุนเอ๋อพิงกำแพง คิดถ้าหากลี่จุนถึงไม่ฟังตัวเองแล้ว นิสัยป่าเถื่อนกำเริบอีกตัวเองควรทำอย่างไร กลืนน้ำลายอย่าง ประหม่า

ขณะนี้ ลี่จนถึงยืนขึ้นอย่างกะทันหัน และไม่มองเจียงหยุนเอ๋อ หันเข้าไปห้องน้ำ

มองดูสถานการณ์ เจียงหยุนเอ๋อในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความ โล่งอก ยังดีที่สี่จุนถึงไม่ได้เลอะเทอะอีกต่อไป มิฉันนั้นแรงที่ตัว เองมีไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย !

ในห้องน้ำ ลี่จุนถึงเปิดฝักบัวด้วยอารมณ์ว่างเปล่า น้ำเย็นสาดบน ใบหน้าของเขา ในหัวของเขายังว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง

ในหัวโผล่ภาพเมื่อครู่ขึ้นมาอีกครั้ง

ตั้งแต่แรก เขารู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังแสร้งทำเป็นหลับ ไฟลุก ในใจอย่างไม่มีเหตุผล ที่ผ่านมาความสามารถในการควบคุมตัว เองที่แข็งแกร่ง หลายปีมานี้เผชิญหน้าควงผู้หญิงมานับไม่ถ้วนก็ ไม่เคยสูญเสียการควบคุม ทำไมต้องเป็นเมื่อกี้นี้ มีปฏิกิริยาต่อผู้ หญิงคนนั้นเหรอ?

ลี่จนถึงเงยหน้าขึ้นมองไปบนเพดาน ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
สําหรับผู้หญิง แม้ว่าเขาไม่คิดที่จะเข้าหาก่อนแต่ก็เป็นสุภาพ บุรุษเสมอมา เมื่อกี้เจียงหยุนเอ๋อปฏิเสธตัวเองอย่างชัดเจน เขา ทรามเจียงหยุนเอ๋อหากไม่ใช่ท่าทีที่เด็ดขาด ของเจียงหยุนเอ๋อ ไม่แน่ตัวเองอาจจะ

เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนไม่รอบคอบและ ใจร้อนแบบนี้?

หลังจากอาบน้ำเสร็จลี่จนถึงก็สร่างเมาอย่างสิ้นเชิง คิดไปคิดมา ในที่สุดเขาก็แค่หาเหตุผลให้ตัวเอง ไม่ก็อาจจะเป็นเพราะดื่ม เหล้าก็เลยอาการมึนเมา

เจียงหยุนเอ๋อนอนหันหลังให้เขาบนเตียง ตาปิดสนิท บนใบหน้า เผยถึงความกังวล

“หลับแล้วเหรอ?” ลี่ถึงถาม

ในห้องเงียบไปครู่หนึ่ง สักพัก จึงได้ยินเสียงอู้อี้ของ เจียงหยุน เอ๋อ: “ยัง

“เรื่องเมื่อกี้ ผมผิดเอง ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก” ลี่พูด

ขึ้น

“อืมเจียงหยุนเอ๋อตอบสั้นๆ และไม่พูดอีกต่อไป
วันรุ่งขึ้น เพราะผ่านเรื่องเมื่อคืนมา เจียงหยุนเอ๋อดูอึดอัดเล็ก น้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าลี่จนถึง จนถึงรู้ว่าตัวเองทำผิดไป ดังนั้นจึง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพูดอะไรมาก

กลุ่มคนไปเข้าร่วมที่โครงการล่องแก่งในสาธารแห่งหนึ่ง ตามแผนเดิม ดูผู้คนกรีดร้อง ครอบครัวสมิทธ์แสดงถึงความ กระตือรือร้นที่จะลอง

“จนถิง อันนี้ดูน่าเสียวจริงๆ ! บ้านเกิดของฉันไม่เคยมี ประสบการณ์อะไรแบบนี้มาก่อน ! ” สมิทธ์พูดอย่างตื่นเต้น

ระหว่างที่ทุกคนกำลังรอคอยอยู่ข้างๆ กวนจื่อก็จูงมือเอลิซ่าไป เล่นน้ำ แต่ไม่นานเขาก็ถูกเจียงหยุนเอ๋อเรียกกลับมา

“ถวนจื่อ ตรงนั้นไม่ปลอดภัย รีบกลับมาพร้อมกับผลิซ่า”

ถวนจื่อเดินกลับมาอย่างไม่เต็มใจพร้อมกับเอลิซ่า หลังจากนั้น ไม่นาน ทุกคนสวมเสื้อชูชีพและขึ้นเรือล่องแก่ง

ทุกคนพูดคุยอย่างมีความสุขบนเรือ ในบางครั้งมีเสียงกรีดร้อง หลายครั้ง แต่ทุกคนมีรอยยิ้มบนใบหน้า

ทันใดนั้น เรือล่องแก่งชนเข้าที่โขดหิน พลิกไปทางขวาเล็ก น้อย เอลิซ่าที่นั่งตรงขอบเพื่อหลบน้ำที่กระเด็น ตอนนี้ไม่มีอะไรป้องกันร่างเอนไปข้างหลังและตกลงไปจากเรือ

“อ๊า!” แม้ว่าเอลิซ่าจะกรีดร้อง เธอถูกกระแสน้ำซัดไป มีเพียงมือ เล็กคู่เดียวเท่านั้นที่กระพืออยู่ในน้ำ

“เอลิซ่า ! ได้น่าตะโกนอย่างกระวนกระวาย กำลังจะลุกขึ้นยืนก็ ถูกเจียงหยุนเอ๋อลากไว้

“คุณหญิง คุณทำแบบนี้อันตรายมาก คุณอย่าเพิ่งกังวล ฉันว่าย น้ำเป็น ฉันลงไปช่วยเธอเอง”

พูดอยู่ เจียงหยุนเอ๋อใช้แรงกระโดด และว่ายไปทางเอลิซ่า

มองแม่น้ำที่กำลังไหลอย่างรวดเร็ว ประกายเย็นชาเกิดขึ้นใน ดวงตาของลี่จุนถิง ราวกับว่ากำลังโทษความวู่วามของเจียงหน เอ๋อแต่ก็กระโดดลงไปตามหลังเจียงหยุนเอ๋อ

หลายคนไล่ตามอยู่ในน้ำ ในไม่ช้ามันก็ดึงดูดความสนใจของคน จำนวนมาก พนักงานในจุดชมวิวก็สังเกตเห็นว่าเกิดอุบัติเหตุ จึง รีบส่งเจ้าหน้าที่กู้ภัยมาช่วยด้วย