บทที่ 8 ก่อเรื่องแล้ว

บทที่ 8 ก่อเรื่องแล้ว

เมื่อออกมาจากโรงเรียนอนุบาลแล้วเจียงหยุนเอ๋อก็รีบไปที่โรง พยาบาลต่อโดยทันที

เมื่อเปิดประตูห้องคนป่วยออก ภายในห้องยังคงมีบรรยากาศ ที่วิเวกวังเวงเช่นเดิม ซูม่าน ยังคงนอนอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวบน เตียงผู้ป่วย ทําให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

เธอเดินผ่านห้องผู้ป่วยมาหลายห้อง ข้างกายของผู้ป่วยส่วน มาก ล้วนมีญาติและเพื่อนสนิทอยู่กันอย่างเนืองแน่น แต่แม่ของ เธอล่ะ……..วยหนักขนาดนี้แล้ว เจียงเย่เฉิงยังไม่คิดจะมาดูดำดูดี เลย!

“แม่……” เจียงหยุนเอ๋อเดินไปข้างๆเตียงผู้ป่วย ใช้มือทั้งสอง ข้างกุมมือของ ม่านลี แล้วจึงร้องเรียกอย่างสะอึกสะอื้น

ซูม่าน นอนไม่ได้สติมาเป็นเวลานาน ถึงแม้คุณหมอจะบอกว่า เป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อยังไม่เห็นซูม่านฟื้นขึ้นมา เจียงหยุนเอ๋อก็ ไม่สามารถรู้ล็กวางใจได้

จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้หวังว่าวันนี้ซูม่านลีจะฟื้นขึ้นมา แต่กลับกลายเป็นว่าหลังจากที่เธอร้องเรียก ซูม่าน ที่นอนไม่ได้สติอยู่ก็ ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

เป็นเพราะหมดสติไปนานพอสมควร ตอนที่ซูม่านลีเริ่มลืมตาขึ้น ก็เห็นอะไรไม่ค่อยชัดเจนนัก และค่อยๆกะพริบตา พร่าเลือน เมื่อ รู้สึกดีขึ้น ก็ค่อยๆมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อ

หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อเห็นซูม่านฟื้นขึ้นมา ก็รู้สึกดีใจจน ร้องไห้ออกมา: “แม่ อย่าร้องเลยนะคะ หนูกลับมาแล้ว…………….

เมื่อรู้ว่าซูม่านลิฟื้นแล้ว คุณหมอก็รีบมาทันที แล้วจึงตรวจดู อาการของซูม่าน อย่างละเอียด หลังจากนั้นจึงเรียกเจียงหยุนเอ๋ อออกมาจากห้องผู้ป่วย

“คุณหมอ อาการของแม่เป็นยังไงบ้างคะ? ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง?” เมื่อเห็นคุณหมอเรียกตัวเองออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เจียงหยุน เอ๋อก็รู้สึกร้อนใจไม่น้อย

คุณหมอเห็นท่าทร้อนใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เบาๆ: “คุณหนูเจียงหยุนเอ๋อไม่ต้องกังวลไป อาการของคุณนาย เจียงดีขึ้นไม่น้อย ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้สึกตัวเลย ทำให้พวก เราบรรดาหมอรู้สึกจนปัญญา คิดไม่ถึงว่าเมื่อคุณกลับมาก็ฟื้นขึ้น ทันที จะว่าไป คุณนายเจียงคงจะคิดถึงคุณมาก บางที สําหรับคน เป็นแม่แล้ว คนที่สำคัญที่สุดก็คือลูกสาวของตนเอง
เมื่อได้ยินคำพูดของคุณหมอ เจียงหยุนเอ๋อก็ก้มหน้าก้มตา รู้สึก ว่าซูม่านลีไม่ได้รับความเป็นธรรม ถ้าครั้งนี้ตนเองไม่ได้กลับมา แม่คงจะต้องถูกสองแม่ลูกนั่นใช้แผนการชั่วร้ายจนทําให้ต้อง ถึงแก่ความตายอย่างนั้นหรือ?

คุณหมอมองหน้าเจียงหยุนเอ๋อแล้วทําท่าเหมือนมีอะไรจะพูด เจียงหยุนเอ๋อจึงมองสบตากับเขาแล้วถามว่า: “คุณหมอ คุณมี อะไรจะพูดอีกหรือเปล่า?”

คุณหมอถอนหายใจแล้วพูดว่า: “คุณก็เห็นแล้วว่า ตอนนี้อาการ ของคุณนายเจียงสามารถฟื้นฟูขึ้นได้ไม่น้อย ถ้าหากคุณจะ สามารถอยู่ดูแลต่อได้ คงจะมีส่วนช่วยในการฟื้นฟูของเธอ ถ้า มองในมุมของหมอคนหนึ่ง ผมก็หวังว่าคุณจะอยู่ที่นี่ต่อเพื่อดูแล เธอ”

เดิมทีเจียงหยุนเอ๋อก็เตรียมที่จะอยู่ดูแลซูม่านลีอยู่แล้ว เมื่อ ได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูดจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วจึงรับปาก

“นี่เป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว”

ตอนบ่าย เจียงหยุนเอ๋อซื้อโจ๊กมา แล้วจึงนั่งป้อนซูม่านอยู่ที่ ข้างๆเตียงผู้ป่วย

“คงจะร้อนนิดหน่อย แม่เป่าก่อนแล้วค่อยกินนะ” ขณะที่กำลังยืน ช้อนออกไป เจียงหยุนเอ๋อก็หยุดชะงัก แล้วมองโจ๊กที่มีไอร้อนลอยขึ้นมา จึงรีบนำกลับมาเป่า

ซูม่านลีหัวเราะเบาๆ แล้วมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยความคิดถึงจับใจ ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อท่าเรื่องผิดมหันต์ครั้งนั้น จริงๆในใจของเธอ ก็เต็มไปด้วยความโกรธ แต่ต่อมาก็มานึกเสียใจทีหลัง ยังไงเสีย เจียงหยุนเอ๋อก็เป็นลูกสาวของตัวเองแท้ๆ ทําไมจึงไม่สามารถ ติดต่อกันได้อีก

เดิมทีคิดว่าเจียงหยุนเอ๋อคงจะกล่าวโทษตนเองและโกรธเกลียด ตนเอง แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ คนที่เต็มใจมาดูแลตัวเอง……ก็มีแค่ เธอคนเดียว

คิดไปคิดมา น้าตาของซูม่านลีก็ไหลออกมา เมื่อเจียงหยุนเอ๋อ ได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด

เธอวางโจ๊กลง แล้วหยิบกระดาษขึ้นมาซับน้ำตาให้แก่ซูม่าน แล้วพูดเบาๆว่า: “แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หนูจะอยู่กับแม่ตลอด

เมื่อทานเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็เอาหมอนมาหนุนหลังให้ซูม่าน ลี ทั้งสองคนเพิ่งจะพูดคุยกันได้ไม่กี่ประโยค เสียงโทรศัพท์ของ เจียงหยุนเอ๋อก็ดังขึ้น

“ฮาโหล สวัสดีค่ะ ฉันคือเจียงหยุนเอ๋อ” เจียงหยุนเอ๋อเห็นเบอร์ แปลก จึงรับด้วยความสงสัย
เสียงปลายสายที่พูดมาเป็นเสียงที่แสดงถึงความโกรธ ฟังไปฟัง มาก็รู้ลกค้นหู เป็นคุณครูในโรงเรียนที่พบกันเมื่อเช้านี้นี่เอง: “คุณ เป็นผู้ปกครองของเจียง งหวี ไหม? ลูกของคุณเป็นอะไรกัน แน่? ทําไมมาโรงเรียนวันแรก ชกต่อยกับเพื่อนนักเรียนแล้ว?”

เจียงหยุนเอ๋อตกใจเป็นอย่างมาก จึงได้รีบชี้แจงแทนเจียงซิ่งหวี: “เป็นไปไม่ได้! ถวนจื่อของฉันเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ไม่มีทางที่ จะทําเรื่องเช่นนี้แน่!

“คุณเป็นแม่ของเขา ก็ต้องเข้าข้างเขาอย่างแน่นอน คุณรีบมา ตอนนี้เลย มาดูว่าลูกชายตัวดีของคุณก่อเรื่องอะไรไว้!” น้ำเสียง ของครูประจําชั้นฟังดูรุนแรงมาก น้าเสียงฟังแล้วเหมือนกำลัง กล่าวหาอยู่

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เจียงหยุนเอ๋อก็จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับ ตัว ซูม่านลีเองก็พอจะได้ยินเนื้อหาในโทรศัพท์ จึงรีบเอ่ยถาม: “มี เรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?

เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าเบาๆ “ถวนจื่อก่อเรื่องขึ้นที่โรงเรียน อนุบาลแล้ว……

เมื่อครู่ที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน เจียงหยุนเอ๋อได้พูดถึงถวนจื่อให้ ซูม่านลีฟังแล้ว ดังนั้นเมื่อซูม่านลีได้ยินจึงรีบพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้น เธอรีบไปดูที่โรงเรียนเร็วเข้าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“แต่ว่าแม่……..ทาง……..” เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเป็นห่วง

“แม่ไม่เป็นไร เธอรีบไปเถอะ” ซูม่านลีโบกมือเพื่อให้วางใจ

เมื่อเห็นดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อจึงจัดการให้ซูม่านนอนลงอย่าง เรียบร้อย แล้วจึงรีบไปโรงเรียนอนุบาล

ในห้องสำนักงาน ถวนจื่อยืนอยู่ที่มุมคนเดียว บนหน้าผากยังมี รอยแดงบวมปูดอยู่ เมื่อเจียงหยุนเอ๋อเห็นเข้า ก็รีบเข้าไปถามด้วย ความเป็นห่วง: “ถวนจื่อ ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก?

ถวนจื่อส่ายหน้า แล้วพูดเบาๆว่า: “หยุนเอ๋อ เป็นเขาที่เข้ามาแย่ง โทรศัพท์ของผมก่อน แถมยังทำโทรศัพท์ของผมหล่นพื้น ผมก็ เลยชกเขา….

“เธอพูดเหลวไหล!เห็นชัดๆว่าเธอเป็นคนหาเรื่อง ตอนนี้ยังจะมา โกหกอีก!” ครูประจำชั้นยืนด่าอยู่ไม่ไกล

เจียงหยุนเอ๋อเห็นสายตาของถวนจื่อ ก็เชื่อว่าเขาไม่ได้โกหก จึง นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ เคยเห็นในห้องเรียนทุกห้องมีการติดตั้ง กล้องวงจรปิด จึงพูดขึ้นว่า “คุณครูคะ เอาอย่างนี้ดีกว่า พวกเรา ลองเปิดกล้องวงจรปิดดูดีไหม?”

“เรื่องเล็กแค่นี้ ทำไมต้องถึงขนาดเปิดกล้องวงจรปิดดูด้วย?ยังไงซะ เรื่องนี้ลูกชายคุณก็ต้องรับผิดชอบ! ถ้าพวกคุณไม่ ยอมรับผิด ก็รีบออกไปซะ พวกเราที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณ!” คุณครู พูดอย่างไม่ไยดี

ถวนจื่อทําปากบูด รู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม ส่วน “ผู้เสีย หาย” คนนั้น กลับยืนทำหน้าตาสะใจอยู่ไม่ไกล

เจียงหยุนเอ๋อหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั้น ทั้งตัวใส่ของแบ รนด์เนม คงจะมาจากครอบครัวที่มีฐานะ

พอคิดๆดู เจียงหยุนเอ๋อก็พอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว เธอ ทำได้เพียงเกลียดตัวเองที่ไม่มีอำนาจที่จะปกป้องถวนจื่อได้ ทำได้เพียงมองเขาโดนรังแก

“ถวนจื่อ…… เจียงหยุนเอ๋อพึมพำ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ถวนจื่อกลับบอกว่า: “หม่ามี้ ผมไม่กลัวเขาหรอก แล้วผมก็ไม่ไป ไหนด้วย ต้องมีคนมาช่วยผมแน่นอน”