บทที่ 7 ที่อยู่ใหม่

บทที่ 7 ที่อยู่ใหม่

เจียงหนิงเอ๋อพูดจบ ก็ยิ้มเยาะเจียงหยุนเอ๋อแล้วจึงขึ้นรถ

รถคันนั้นขับออกไปอย่างรวดเร็ว เจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ที่เดิม มอง จนรถคันนั้นลับตาไป แล้วจึงละสายตากลับมา หันหน้าไปหาคุณ หมอที่เพิ่งจะเดินออกมา

“ขอบคุณคุณหมอที่ช่วยเป็นธุระแทนฉันนะคะ” เจียงหยุนเอ๋อ แสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ

คุณหมอโบกมืออย่างเขินอาย แล้วจะเปิดปากพูด ในใจก็สงสัย ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเจียงหยุนเอ๋อกับคนเหล่านั้น แต่ก็คิดได้ ว่านี่มันเป็นเรื่องในครอบครัวของคนอื่น ไม่ควรเข้าไปยุ่ง จึงเก็บ ความสงสัยเหล่านั้นกลับไป

สายตาของเขามองไปที่ข้อมือของเจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วแล้ว ถามว่า: “คุณหนูเจียง รอยแผลบนมือคุณ………จะเข้าไปจัดการใน โรงพยาบาลหน่อยไหม?”

เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกตะลึง ความเจ็บปวดบนข้อมือ ย้ำเตือนให้ นึกถึงสิ่งที่เจียงเย่เฉิงปฏิบัติต่อเธอเมื่อกี้นี้ เธอกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วหัวเราะพลางพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

หลังจากบอกลาคุณหมอ เจียงเย่เฉิงก็เดินกลับไปจูงถวนจื่อออก

มา

“หยุนเอ๋อ พวกคนที่ทะเลาะกับเธอเมื่อกี้คือใครกัน?” เมื่อกี้ถวน จื่อยืนรอเจียงหยุนเอ๋ออยู่ที่ประตูโรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง และก็ เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพียงแต่ไม่ได้ยินเนื้อหาที่เขาทะเลาะ กัน

เจียงหยุนเอ๋อค่อยๆปล่อยมือ แล้วส่ายหัว พร้อมกับบอกว่า: “ไม่มีอะไร เพียงแค่พวกคนที่ไม่มีความสำคัญก็เท่านั้นเอง”

เธอไม่อยากจะลากถวนจื่อเข้าไปเกี่ยวข้องกับความขัดแย้ง ดัง นั้นจึงไม่ได้คิดที่จะบอกเขา

เห็นเช่นนี้ ถวนจื่อจึงทำปากบูด แล้วบ่นพึมพำ: “ถึงเธอไม่พูด ฉัน ก็พอจะเดาออก……

“เธอพูดอะไร?” เจียงหยุนเอ๋อได้ยินไม่ชัดจึงเอ่ยถาม

“ไม่มีอะไรครับ” ถวนจื่อพิมพา

เจียงหยุนเอกลับประเทศครั้งนี้ เพียงแค่ตั้งใจมาดูอาการของซูม่านลีแล้วก็จะจากไป แต่ไม่คิดว่าอาการของซูม่านลีจะ หนักขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าผู้ชูเหมยไม่อยากให้ซูม่านลีดีขึ้น เจียง เย่เฉิงเองตอนนี้ก็เข้าข้าง เหมย ถ้าตัวเธอเองไม่อยู่ดูแลแม่ สถานการณ์ต้องยิ่งแย่ลงอย่างแน่นอน!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็ยิ่งมีอารมณ์ที่มั่นคงขึ้น เธอไม่ สามารถปล่อยให้แม่ของเธอต้องตายอย่างโดดเดี่ยวได้

แต่ว่าถ้ายังอยากอยู่ในประเทศต่อ เรื่องด่วนที่เธอจะต้องทําใน ตอนนี้คือหาที่อยู่สักที่หนึ่ง เพราะว่า….เธอไม่มีทางที่จะกลับไป ตระกูลเจียงได้อีกแล้ว

อีกทั้ง……

เจียงหยุนเอ๋อกับหน้าลงไปมองถวนจื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ

ยังต้องหาโรงเรียนให้ถวนจื่ออีก

เจียงหยุนเอ๋อติดต่อกับนายหน้าที่หนึ่งอย่างรวดเร็ว นายหน้า เองก็ทํางานอย่างมีประสิทธิภาพ ไม่นานก็แนะนำชุมชนที่มีการ คมนาคมสะดวก และอยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกลนักให้ที่หนึ่ง หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อไปดูแล้วก็รู้สึกพอใจมาก จึงไม่ต้องพูด อะไรต่อ ก็สรุปว่าจะเช่าบ้านหลังนี้
เมื่อเซ็นสัญญากับเจ้าของบ้านเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็เตรียมที่จะ สอบถามเธอเกี่ยวกับโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ใกล้ๆ

“คุณน้าเจ้าของบ้านคะ ขอถามหน่อย แถวนี้มีโรงเรียนอนุบาล อะไรบ้างคะ?”

“โรงเรียนอนุบาล แถวนี้มีหลายที่” เมื่อเจ้าของบ้านได้ยินดังนั้น ก็พูดแนะนำให้กับเจียงหยุนเอ๋อแต่เจียงหยุนเอ๋อฟังแล้วก็ยังไม่รู้ สึกพอใจเท่าไหร่นัก

เมื่อเจ้าของบ้านพูดจบ ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อยังไม่ได้รับคำตอบ ที่เป็นที่น่าพอใจ แต่ก็พูดว่า: “ขอบคุณค่ะ

เจียงหยุนเอ๋อกลับประเทศครั้งนี้ ก็ไม่ได้นำกระเป๋าเดินทาง มามากมายเท่าไหร่นัก ดังนั้นเมื่อย้ายเข้าไปในบ้านเช่าแล้ว จึง พาถวนจื่อไปห้างสรรพสินค้าแล้วเลือกซื้อของกลับมากองโต ทำความสะอาดไปก็รู้สึกโมโหไป

เมื่ออาบน้ำเสร็จในตอนกลางคืน เจียงหยุนเอ๋อก็เปิด คอมพิวเตอร์เพื่อค้นหาโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ใกล้ๆแถวนี้ใน อินเทอร์เน็ต

ต่างกับที่เจ้าของบ้านบอกไว้ไม่มาก โรงเรียนอนุบาลเหล่านี้ ไม่ ได้ทำให้เธอพอใจได้เท่าไหร่นัก หลังจากที่ลองเลือกดูอย่าง ละเอียด เจียงหยุนเอ๋อก็พบเข้ากับโรงเรียนอนุบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

โรงเรียนแห่งนี้มีสภาพแวดล้อมที่ไม่เลว แถมยังเป็นโรงเรียนที่ ได้รับยกย่องให้เป็นโรงเรียนที่มีคุณธรรมสูงส่ง เพียงแต่ค่าเทอม ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาจะสามารถแบกรับภาระได้

หลายปีมานี้ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะสูญเสียที่พักอาศัยไป แต่ เพราะสู้ชีวิตอยู่ในต่างแดนอยู่หลายปี จึงพอจะมีเงินออมอยู่บ้าง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอคิดว่าเพื่อถวนจื่อแล้ว ต่อให้ต้องใช้เงินเยอะ ขนาดไหนก็คุ้มค่า จึงไม่ลังเลที่จะลงชื่อให้ถวนจื่อ วันต่อมาจึงไป สมัครเรียนให้ถวนจื่อและเสียค่าธรรมเนียมให้แก่โรงเรียนอนุบาล เรียบร้อย

กลับมาบ้านด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า เจียงหยุนเอ๋อเรียกให้ถวน จื่อเข้ามาหา: “ถวนจื่อ แม่สมัครเข้าเรียนโรงเรียนอนุบาลให้ลูก แล้วนะ พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียนแล้ว อยู่ในโรงเรียนต้องรู้จักเชื่อ ฟังรู้นะ”

ถวนจื่อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง: หยุนเอ๋อ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน หรอก แม่ก็เห็นแล้วว่าผมฉลาดขนาดนี้ คิดว่าจะต้องเผชิญกับ ปัญหาอย่างนั้นหรือ? “
เมื่อเห็นท่าทีคุยโวโอ้อวดของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ไหว ที่จะขำออกมา ทำให้ความกังวลในใจที่มีต่อถวนจื่อทุเลาลงไม่ น้อย

“ช่วงหลังจากนี้ ฉันจะต้องไปคอยอยู่ดูแลคุณยายของเธอ ดังนั้น อาจจะมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่มากนัก เมื่อเธอเลิกเรียนแล้ว ก็ ให้รอฉันไปรับที่โรงเรียนอนุบาลอย่างเชื่อฟัง ห้ามไปไหนมาไหน เองโดยเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“วางใจเถอะ หยุนเอ๋อ แม่ไปดูแลคุณยายให้ดีเถอะ ผมอยู่คน เดียวได้” ถวนจื่อแสดงสีหน้าจริงจัง แต่เมื่อเห็นท่าทีที่พยายาม เลียนแบบผู้ใหญ่ของเขาแล้ว ในใจของเจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเป็น ห่วงอย่างบอกไม่ถูก

ถวนจื่อเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆแท้ๆ ทำไมจะต้องมาแบกรับภาระ มากมายขนาดนี้ด้วยนะ?

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงหยุนเอ๋อเตรียมอาหารเช้าไว้ตั้งแต่เช้า แล้วจึง ปลุกถวนจื่อ

วันแรกของการเรียน ถวนจื่อไม่ได้รู้สึกขี้เกียจที่จะลุกจากที่นอน หลังจากทานข้าวเช้าพร้อมเจียงหยุนเอ๋อเสร็จก็ไปโรงเรียน อนุบาลพร้อมกัน

ถวนจื่อใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกับเจียงหยุนเอ๋อมาโดยตลอดกลับมาประเทศครั้งนี้ จึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ รอบตัวไปเสียหมด หลังจากไปถึงโรงเรียนอนุบาลแล้ว ก็ปล่อย มือเจียงหยุนเอ๋อแล้วมองสำรวจไปรอบๆ

เห็นด้านหลังของเขา เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกน่าขันแล้วรีบลากเขา กลับมา แล้วจึงตักเตือนอย่างไม่ค่อยวางใจว่า: “ถวนจื่อ เธออยู่ใน โรงเรียนอนุบาลต้องเป็นเด็กดีเฌอฟังนะ และจะต้องปรับตัวเข้ากับ เพื่อนนักเรียนให้ได้ เข้าใจไหม?”

ถวนจื่อไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่พยักหน้า อีกทั้งยังตบหน้าอกตัว เองเพื่อเป็นการรับประกัน: “ผมรู้แล้ว!

เห็นดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อจึงล้วงโทรศัพท์ออกมาจากหน้าอกแล้ว ยื่นให้เขา: “นี่คือโทรศัพท์ที่ฉันเพิ่งซื้อให้เธอ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิด ขึ้นที่โรงเรียนอนุบาล ให้รีบโทรหาฉันทันที เข้าใจไหม?”

ถวนจื่อไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ในประเทศมาก่อน เจียงหยุนเอ๋อจึงไม่ ค่อยจะแน่ใจนักว่าเขาจะเข้ากับเพื่อนๆได้ไหม เป็นเพราะกลัวว่าถ วนจื่อจะถูกรังแก จึงได้คิดวิธีการนี้ออกมา

ยิ่งไปกว่านั้น ถวนจื่อชอบเล่นเกมมาก ถ้าหากไม่มีโทรศัพท์ เขา จะต้องรู้สึกเบื่อจนเป็นบ้าแน่ๆ

เจียงหยุนเอ๋อมองเห็นความสามารถพิเศษในการเล่นเกมของถวนจื่อ แต่ไหนแต่ไรจึงไม่ได้คิดที่จะขัดขวาง เพราะเอรู้สึก ว่าการเล่นเกมถือเป็นงานอดิเรกทั่วๆไปอย่างหนึ่ง อีกทั้ง….. ……..ไม่ แน่ว่าถวนจื่ออาจจะเป็นเซียนที่มีพรสวรรค์ในการเล่นเกมก็ได้

หลังจากตักเตือนเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็ลูบหัวถวนจื่อ แล้วจึงจาก