บทที่ 11 ให้ถวนจื่ออยู่

บทที่ 11 ให้ถวนจื่ออยู่

ท้ายที่สุด เจียงหยุนเอ๋อก็ทนความดื้อรั้นถวนจื่อไม่ไหว ทำได้ เพียงปล่อยให้เขาไปพร้อมกับลี่จนถึง

กลางคืน เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่บ้านคนเดียวเพียงลำพังเนื่องจากถ วนจื่อสายมากแล้วยังไม่กลับมา รู้สึกกังวลนั่งไม่ติด

เธอนั่งบนโซฟาพักใหญ่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

เจียงหยุนเอ๋อสะดุ้ง ยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและวิ่งเหยาะๆ ไปเปิด ประตู เปิดประตู ถวนจื่อยิ้มให้เธอจากข้างนอก แล้วลี่จนถึงยืนอยู่ ด้านหลังถวนจื่อ

“หยุนเอ๋อผมบอกแล้วไงว่าจะกลับบ้านตรงเวลาแน่นอน ทำไม แม่ต้องกังวลขนาดนี้ล่ะ?” ถวนจื่อบ่นพึมพำ มองดูท่าทางของ เจียงหยุนเอ๋อ ที่ยังไม่ทันได้เก็บซ่อนอาการตึงเครียด

“กลับมาก็ดีแล้ว” เจียงหยุนเอ๋อโล่งอกไปที แล้วเหลือบมองลี่จุน ถึงที่ยังคงเย็นชา “ขอบคุณที่ส่งถวนจื่อกลับมานะคะ

“ไม่เป็นไร” เสียงของลี่จนถึงค่อนข้างเย็นชา
ถวนจื่อถูกเจียงหยุนเอ๋อดึงเข้าบ้าน จึงนึกขึ้นได้และโบกมือให้ลื่ จนถึง: “แล้วเจอกันครับคุณอา

มุมปากของลี่จุนถิงยกขึ้นทำให้เกิดรอยยิ้มมุมปาก เกือบทำให้ เจียงหยุนเอ๋อมองตาข้าง ผู้ชายคนนี้…เวลายิ้มก็ดูดีจัง

“แล้วเจอกัน” ลี่จุนถึงพูดกับถวนจื่อ

หลังจากบอกลา ร่างของลี่จนถึงหายไปจากทางเดิน เจียงหยุน เอ๋อดึงถวนจื่อมานั่งบนโซฟา ถามว่า: “ลูกไม่ได้สร้างปัญหาอะไร ใช่ไหม?”

ได้ยินดังนั้น ถวนจื่อจึงแสร้งทำเป็นโกรธพูด: “หยุนเอ๋อแม่มอง ผมเป็นคนแบบไหนกัน? ผมเป็นเด็กดื้อที่ชอบสร้างปัญหารึไง?”

เจียงหยุนเอ๋ออดหัวเราะไม่ได้: “ถวนจื่อไม่ใช่แน่นอน”

ลี่จุนถึงลงข้างล่าง ขมวดคิ้วมองไปรอบๆ ย่านนี้ ทันใดนั้นก็ส่าย หัว

ผู้ช่วยมองสีหน้าของเขา ถามอย่างประหม่าเล็กน้อย: “คุณชายลี่ เป็นอะไรครับ?”
“สภาพแวดล้อมของย่านนี้ ไม่ค่อยดี” ลี่จุนถึงพูด

ผู้ช่วยฟังอย่างงุนงงเล็กน้อย ไม่สามารถคาดเดาได้ทันทีว่าเขา หมายถึงอะไร “งั้น…เราไปจากที่นี่กันครับ?”

“เดี๋ยว คุณจัดเตรียมบ้านไว้หลังหนึ่ง” จนถึงออกคำสั่งอย่างไม่ ลังเล

“ต๊ะ? เตรียมบ้านทำไมครับ?”

“ให้ถวนจื่ออยู่” พูดถึงถวนจื่อ สีหน้าของลี่จุนถึงอ่อนโยนลงมาก ทันที ทำให้ผู้ช่วยรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น

สำหรับพฤติกรรมของลี่จนถึงในช่วงนี้ ผู้ช่วยก็คาดเดายากมาก ในความทรงจํา ลี่จนถึงไม่เคยชอบเด็ก ถึงขั้นพยายามหนีให้ห่าง จากเด็ก แต่มีเพียงถวนจื่อคนนี้คนเดียวเท่านั้น……..ที่รู้รู้สึกได้ว่า ชอบจากใจจริง

ตอนแรกผู้ช่วยก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอนึกว่าเด็กคนนั้นมีพรสวรรค์ ในการเล่นเกม ช่วงนี้บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปก็กำลังพัฒนาโครงการเกม พอดี บางที อาจเพราะเหตุนี้จึงทำให้ลี่จนถึงดูแลเอาใจใส่เด็กคน นั้นมากขึ้นก็ได้

หลังจากลี่จนถึงจากไปไม่นาน ประตูบ้านของเจียงหยุนเอ๋อถูกเคาะอีกครั้ง

“คุณอากลับมาอีกแล้วหรือเปล่า?” กวนจื่อถาม

เพียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วประหลาดใจเล็กน้อย ตามหลักแล้ว เธอ เพิ่งย้ายเข้ามา ก็ไม่น่ามีคนมาหาตัวเอง หรือว่าจะเป็น…..

แต่หลังจากเปิดประตู เธอเห็นคนสองคนที่ไม่ต้องการเห็น

ผู้ชูเหมยและเจียงหนิงเอ๋อ

“พวกแกมาได้ยังไง? สีหน้าเรียงหมุนเอ๋อไม่ดีนัก “ขอโทษนะ ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกแก๊

พูดเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อกำลังจะปิดประตู แต่เจียงหนิงเอ๋อตาไว มือไวค้ำยันประตูไว้อย่างรวดเร็ว ไม่ให้เธอปิด

“ไอ๊หยา พี่สาวที่แสนดีของฉัน พวกเราก็แค่มาพูดคุยเรื่องอดีต กับพี่ พี่ก็อย่าใจร้ายนักเลย

ดวงตาเจียงหยุนเอ๋อเย็นชาเล็กน้อย พูด: “กับพวกแก ฉันไม่มี ความจำเป็นอะไรต้องเกรงใจ
ได้ยิน รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหนิงเอ๋อค้างทันที แต่คิดถึงจุด ประสงค์ของพวกเธอที่จะมาในครั้งนี้ แล้วพูดต่อ: “พี่ พวกเราหวัง ดีกับพี่จากใจจริงๆ นะ

ผู้ชเหมยก็เอ่ยปากพูด: “เจียงหยุนเอ๋อ ตอนนี้เธอดูแลแม่ของ เธอ ยังต้องแบกรับค่ารักษาพยาบาลที่สูงนั้น อยู่อย่างยากลำบาก เอาอย่างนี้ละกัน แค่เธอยอมเซนต์สัญญาฉบับนั้น ฉันก็จ่ายค่า ชดเชยให้เธอห้าแสน แล้วเธอ ก็ให้แม่ได้ใช้ชีวิตที่ดี ต่อจากนี้พวก เราจะไม่มารบกวนอีก ดีไหม?”

เจียงหยุนเอ๋อหัวเราะเย็นชา สองแม่ลูกนี่ หน้าด้านกว่าที่เธอคิด ไว้เสียอีก

“ห้าแสน? ชูเหมย คุณคิดว่ามันเยอะมากหรือไง? พูดออกมา ได้ยังไงว่าแค่ห้าแสน ? ตอนที่แม่ถูกพวกคุณกดขี่ข่มเหง ไม่ได้ รับเงินแม้แต่แดงเดียว ฉันขอพูดไว้ตรงนี้เลย ฉันไม่มีวันเซ็นต์ สัญญา ตอนนี้พวกคุณไสหัวไปให้พ้น

ได้ฟังคําพูดที่ไม่สุภาพของเจียงหยุนเอ๋อ สีหน้าการแสดงออก ของผู้ชเหมยและเจียงหนิงเอ๋อก็ดูแย่ลง

“เจียงหยุนเอ๋อไว้หน้าแล้ว อย่าทำเป็นหน้าด้านหน่อยเลย! เจียงหนิงเอ๋อพูดอย่างหยิ่งยโส “พวกเรายินยอมจ่ายค่าชดเชยห้า แสนให้พี่ก็ควรดีใจแล้ว พี่ก็ดูสถานการณ์ของตัวเองตอนนี้มันเป็น ยังไง พี่ไม่ต้องแกล้งทําเป็นเฉยเมย ผู้ชายครั้งก่อนที่ถูกพี่ลากมาหลอกเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม วันนั้นพี่ แอบอ้างบารมีข่มเหงคนอื่น คิดว่าฉันไม่รู้รึไง? ”

เจียงหนิงเอ๋อพูด และเดินเข้าใกล้เคียงหยุนเอ๋ออีกก้าว ดวงตา เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย: “อย่างสภาพแบบนี้ของพี่สิ ยังมีอดีตที่ เหลือทนนั่น อย่าไปคิดฝันว่าปีนป่ายหามหาเศรษฐีที่ไม่มีวันเป็น จริงอะไรนั่นเลย ! พี่ก็ไม่ส่องกระจกดูว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็น อย่างไร ขายหน้าจริงๆ ฉันจะบอกอะไรให้ถ้าพี่ไม่ยอมรับข้อเสนอ ของพวกเรา พวกเราก็ไม่มีทางเลือกแม้แต่ห้าแสนพี่ก็จะไม่ได้รับ มัน!”

แววตาเจียงหยุนเอ๋อดูเย็นชา ถูกยั่วโมโหจนถึงสุดขีด: “ออกไป ฉันไม่ต้องการเจรจาต่อรองกับพวกแก”

ถวนจื่อยืนอยู่ข้างหลังเจียงหยุนเอ๋อตลอด เริ่มที่จะปกป้อง เจียง หยุนเอ๋อ: “คนร้าย หยุนเอ๋อไล่พวกคุณแล้ว รีบออกไปสิ!”

“แก!” เจียงหนิงเอ๋อนึกไม่ถึงว่าเด็กตัวกะเปียดแค่นี้จะกล้าโอ่อ่า ต่อหน้าตัวเอง และเดินไปหาเขาโดยไม่คิด ยกมือขึ้นเตรียมจะตบ เขา

เจียงหยุนเอ๋อดูท่าทางเกรี้ยวกราดของเจียงหนิงเอ๋อ รีบเข้าไป ปกป้องถวนจื่อ และผลักเจียงหนิงเอ๋อล้มลงกับพื้น
เสียงดัง “พริ๊บ” เจียงหนิงเอ๋อลัมอยู่กับพื้น เธอรู้สึกเจ็บปวดที่มุม ปาก ใช้มือสัมผัส แล้วเห็นคราบเลือดบนมือ

“เจียงหยุนเอ๋อ ฉันว่าพี่คงเบื่อกับชีวิตแล้วสินะ!” เจียงหนิงเอ๋อ ลุกขึ้นยืนอย่างโกรธเคือง

ผู้ซูเหมยเห็นว่าเจียงหนิงเอ๋อบาดเจ็บ ก็โกรธมากด้วย ทั้งสอง เดินพุ่งเข้าหาเจียงหยุนเอ๋อด้วยความโกรธ เตรียมจัดการกับเจียง หยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อกอดถวนจื่อไว้ในอ้อมแขน ทำอะไรไม่ถูกอยู่สัก พัก ถ้ามีแค่คนเดียวก็แล้วไป แต่นี่สองคน เธอไม่สามารถเอาชนะ ได้อย่างแน่นอน………

กำลังคิด ทันใดนั้นเงาดำสองคนก็พุ่งเข้ามาที่ประตู เจียงหยุนเอ๋ อยังไม่ทันตอบสนองแม้แต่นิด ก็เห็นผู้ชูเหมยและเจียงหนิงเอ๋อ ถูกสกัดไว้แล้ว

“ใคร? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ! ” เจียงหนิงเอ๋อค่าเสียงแหลม

เจียงหยุนเอ๋อตะลึง มองไปจึงพบว่าคนที่มาคือบอดี้การ์ดสองคน ของ จุนถิง!

ได้ยินคำถามของเจียงหนิงเอ๋อ บอดี้การ์ดจับมือเธอไปด้านหลัง เจียงหนิงเอ๋อตะโกนด้วยความเจ็บปวดทันที: “โอ๊ย ! เจ็บ! เจ็บ!เจ็บ!”

“หนิงเอ๋อ ! ” ผู้ชูเหมยอยากเข้าไปด้วยความกระวนกระวาย แต่ เธอถูกบอดี้การ์ดอีกคนจับอยู่ เคลื่อนไหวไม่ได้เลย

เจียงหยุนเอ๋อมองทั้งสองคน พูดกับบอดี้การ์ด: “ปล่อยพวกเธอ ไปเถอะ”

บอดี้การ์ดปล่อยมือทันที เจียงหนิงเอ๋อลัมนั่งลงกับพื้น

“ยังไม่รีบออกไปอีก!” บอดี้การ์ดตะคอก

เจียงหนิงเอ๋อกลัวจนตัวสั่น ทั้งสองพร้อมกับผู้ชูเหมยก็ช่วยพยุง ซึ่งกันและกัน ออกจากที่นี่ด้วยความกระอักกระอ่วน