บทที่ 9 บนดาดฟ้า

“แปลกจริงๆ” ภวิการู้สึกสงสัย ขมวดคิ้วแล้วเดินตามไป

ลลิตาเห็นธาวินเดินไปทางดาดฟ้า รู้สึกดีใจมากรีบตามไป แต่ ไม่กล้าเข้าใกล้

เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นสงสัย ลลิตาตั้งใจเดินขึ้นจากบันไดอีก ทาง

บนดาดฟ้า เธอ ได้เห็นคนที่คิดถึงทุกวันทุกค่ำคืน

เขาอยู่ที่นั่นมีลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้เส้นผมของเขาปลิวขึ้น เล็กน้อย เขาเหมือนเป็นเจ้าชายที่สูงส่งทำให้หัวใจของเธอเต้น เร็ว

เธอซ่อนอยู่ที่ข้างประตูมองไปทางที่เขายืนอยู่เหมือนแสงสว่าง

ส่งมาทางเขาทั้งหมด

ทันใดนั้นธาวินหันหลังกะทันหัน ตาทั้งสองคู่สบกัน

ลลิตารู้สึกว่าเลือดทั้งร่างกายของเธอหยุดเดินทั้งหมดและ หยุดหายใจ สายตามองไปทางเขาที่กำลังเดินมาช้าๆ

ธาวินยิ้มที่มุมปากและยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น เหมือนกำลังรอให้เธอเป็นคนเริ่มต้นพูดก่อน

ลลิตาไม่รู้ควรจะทำยังไง อยากจะหนีจากที่นี่ทันที

เป็นอย่างนั้นจริงๆ ด้วย ในตอนที่คนมันขี้ขลาด การตัดสินใจในตอนนั้นเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ทั้งหมด

ภายใต้การจ้องมองของเขา วิธีที่ลลิตาคิดมานับไม่ถ้วนก็ไม่ กล้าใช้และขี้ขลาดเหมือนเดิม ตอนนี้เธอกำลังจะวิ่งหนี

ธาวินตาไวไปจับที่ข้อมือเธอไว้ก่อน “เธอนัดฉันออกมา ไม่มี อะไรอยากจะพูดหรอ?”

ลลิตารู้สึกขนหัวลุกไปหมด เธออยากจะขุดดินและฝังตัวเอง ทันที

เมื่อกี้ยังจะบอกว่าจะสารภาพรัก แต่วินาทีที่เห็นธาวิน ลลิตา ขลาดอีกแล้วพออ้าปากก็พูดตะกุกตะกัก “ฉัน…….. ฉัน ฉันก็แค่ เดินผ่านใช้เดินผ่าน…….

“เดินผ่าน?” ธาวินรีบเอาตัวเธอชิดกับกำแพงและยื่นมือสอง ข้างออกไป ให้เธออยู่ระหว่างเขากับกำแพง ดวงตาของเขากำลัง ยิ้มอยู่และพูดช้าๆ ว่า “เดินผ่านดาดฟ้า เธอจะขึ้นสวรรค์หรือ ลลิตา?”

หน้าของลลิตาแดงทันที เธออยากจะหาข้ออ้าง แต่พอเงยหน้า ก็ไปสบกับดวงตาคู่นั้น เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้เธออยู่ระหว่าง เขากับกําแพงงั้นหรอ?

“ลลิตา” ธาวินพูดกะทันหัน เสียงของเขาจะแหบนิดๆ และ เหมือนกำลังจะเกี่ยววิญญาณของเธอออกจากร่าง “เธอมาที่ ดาดฟ้าทําไม?”
เธอมาสารภาพรัก

แต่ตอนนี้ลลิตาพูดไม่ออก หัวใจของเธอเต้นเร็วมาก เธอกำลัง คิดหาข้ออ้างอยู่ “ฉัน…..ฉันเองก็ไม่รู้……..ฉันควบคุมขาของตัว เองไม่ได้..….………

การพูดไปมั่วของเธอนั้นทำให้รู้สึกอยากจะหัวเราะ แต่ครั้งนี้ ธาวินไม่ได้หัวเราะ

มือของเธอที่ติดกับร่างกายเริ่มแน่น เขาขยับเข้าไปใกล้ ลลิตาอีกนิด ทำให้ลมหายใจของทั้งสองพัวพันกัน ทำให้ดูหวาน ขึ้นมาทันที

“ลลิตาฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้งเธอมาที่ดาดฟ้าทำไม? ถ้า ไม่ได้ยินคําตอบที่พอใจ ฉันจะลงโทษเธอ”

เสียงของเขาไพเราะเหมือนเซลโล ฟังดูอ่อนโยนและมีเสน่ห์ บนใบหน้าของลลิตาเหมือนมีไฟมาเผา รวมไปถึงหัวใจก็เต้นเร็ว กว่าเดิม “ลงโทษ……อะไร?”

“เธออยากจะรู้หรอ?” สายตาของธาวินเต็มไปด้วยสีหน้าที่

อันตราย

ลลิตาตกใจ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเสียใจแล้ว! รีบเงยหน้าและกัด กรามพูดว่า “คือ……ฉัน ฉันตอบคำถามดีกว่า! ที่ฉันมาดาดฟ้า เพราะ…… เพราะ……”

“ม?” สายตาของธาวินดูหม่นหมองเหมือนเป็นนักล่าที่จับ จ้องเป้าหมายอยู่
ลลิตายิ่งพูดไม่ออกไปใหญ่ “ฉัน….. ฉันมาดูวิว ใช่ มาดู

วิว………..นมาดูวิว! ใช่! มาดูวิว……อบส์! “