บทที่ 7 ส่งจดหมายรัก

พนักงานเอากาแฟมาส่งเลยถามว่า “คุณเป็นอะไรไหมคะ?”

จะมีคนอะไรอากาศร้อนขนาดนี้แต่กลับใช้เสื้อผ้าจนมิดชิด เหมือนกลัวคนอื่นจะเห็น

ลลิตาไปจับแก้วกาแฟกำลังคิดเรื่องที่ตัวเองจะทำอยู่และมือ สั่นไม่หยุดจนเสียงซ้อนชนกับแก้วดังขึ้น

พนักงานถามอีกครั้งว่า “คุณไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหมคะ?”

ลลิตาสายหัว หางตามองเห็นรมณ กำลังเดินมา แล้วโบกมือ ให้พนักงานรีบๆ ไป เพราะพนักงานปิดช่องทางของเธอทำให้ เธอมองไม่เห็น

นี่เป็นครั้งแรกที่ติดตามคน ลลิตาอยากจะบอกว่าร้อนมากๆ

อากาศที่ร้อนเหมือนเธอกำลังถูกนั่งอยู่ เธอดื่มกาแฟทีละคำๆ แล้วจิกตามองไปทางคู่รักที่อยู่ตรงหน้า พวกเขาไปเธอก็เดินตาม

สำหรับลลิตาแล้ว วันนี้เป็นวันที่เต็มไปด้วยสีสัน

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่พูดถึงความหวานของสองคนนี้เธอก็ จะอ้วกอยู่แล้ว

เดินตามพวกเขาเข้าไปในโรงหนัง ดูเรื่องความรัก ระหว่างนี้

เธอหลับตลอด
หลังจากนี้เสร็จก็ไปที่สนามเด็กเล่น บอกได้เลยว่าสายตามาก เธออยากจะเอาเครื่องติดตามไปติดที่ตัวเขาจริงๆ เลย

สุดท้ายพวกเขาสองคนไปกินอาหารกันสองคน แต่เธอต้องกิน

กับเทียนที่ตั้งอยู่ด้านหน้า

แถมแพงมากๆ เหมือนกำลังกินเลือดตัวเองเลย ทำให้เธอรู้สึก เจ็บปวดใจมาก

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ลลิตาก็ตามพวกเขามาที่ประตูโรงแรม เธอจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!

อีชั่ว พวกเธอเดตเสร็จก็ไปเปิดห้อง ควรจะกลับหอไม่ใช่หรอ? สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ไปเปิดห้องตาม แต่นั่งรออยู่ที่พึ่งย่ารอให้ พวกเขาเสร็จเรื่อง

ลลิตารอจนถึงพวกเขาขึ้นรถกลับไปที่โรงเรียนและรีบตามไป

รมณ ส่งญาณิดา ถึงใต้หอ กำลังจะกลับหอตัวเองและลลิตาก็ ใส่เสื้อสีดำทั้งตัวกระโดดออกมาขวางทางของรมณ

“ไอ้บ้า นี่เธอเป็นคนหรือผีเนี่ย?” รมณ ตัวสูงใหญ่มาก มีคน ตัวเล็กๆ แถมใส่เสื้อดำอยู่ด้านหน้าแบบนี้ พูดความจริงเลยว่า เขาไม่ตกใจเลยแม้แต่น้อย

ลลิตาที่ใส่ผ้าปิดปากทำให้ปากของเธอกระตุก จากนั้นก็รีบ เอามีดในกระเป๋าออกมาชี้ไปทางเขา

รมณ เพิ่งจะรู้สึกกลัว “ฉันจะบอกกับเธอนะว่า ฉันพึ่งเดตกลับมา ที่ตัวฉันไม่มีเงินแล้ว เธอจะปล้นก็ไม่มีประโยชน์อะไร

จากนั้นลลิตาก็เอาซองจดหมายยื่นให้เขาและพูดด้วยน้ำเสียง ที่ต่ำๆ ว่า “เอาอันนี้ให้ธาวิน ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแฟนของ นาย! ”

จากนั้นภายใต้สายตาของรมณ ที่กำลังมึนงง เธอก็รีบวิ่งหนี

ไป

“แม้เจ้า สมัยนี้ส่งจดหมายก็น่ากลัวขนาดนี้เลยหรอ?” รมณ รู้สึกตลกมาก เอาซองจดหมายกลับไปที่หอ

ลลิตาทำเหมือนตนเป็นโจรนั่งหายใจอยู่ที่มุมตึก

เธอรู้เส้นทางที่ธาวินจะผ่านทุกวันยิ่งกว่าใคร เส้นทางก็คือจาก

ห้องเรียนกลับไปที่หอหรือจากหอสมุดไปที่สถานที่สาธารณะ ถึงแม้ลลิตาจะมีความกล้ามากขนาดไหนก็ไม่กล้าที่จะไป

สารภาพรัก ยิ่งไม่ต้องพูดไปจูบเขาเลย

ก็เลยคิดวิธีแบบนี้นัดเขาออกมาและรมณ ก็คือคนส่งจดหมาย ที่ดีที่สุด

หอพักผู้ชาย

รมณ จับซองจดหมายสีชมพู ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เดินไปตรงหน้า ของธาวิน “เมื่อกี้มีตัวน้อยน่ารักที่ดูดๆ เอามีดมาทางฉันและให้ ฉันเอาซองจดหมายนี้มาให้นาย

ธาวินยักคิ้วและปล่อยหนังสือลง สายตามองไปทางซองจดหมายสีชมพู รู้สึกงงๆ

รมณ ยิ้มปนพูด “ดูสีหน้าที่น่ารังเกียจแบบนี้ของนาย ฉันเปิด ให้นายไหม?”

“แล้วแต่” ธาวินอ่านหนังสือต่อ เขาได้รับจดหมายรักทุกวัน ไม่มีความตื่นเต้นอะไรแล้ว

รมณ เปิดจดหมายให้เขาจริงๆ และอ่านเนื้อหาเสียงดัง

(พรุ่งนี้ 6 โมงเย็นเจอกันบนดาดฟ้า

หลังจากที่อ่านเสร็จ รมณ ก็ตกอยู่ในความกังวลและพูดด้วย เสียงอ่อนๆ ว่า “ธาวิน นี้คือศัตรูของนายหรอ?”