ตอนที่7 ขับรถชนท้าย

เพราะเธอรู้ว่าพ่องานยุ่ง เธอจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกลัวๆ “งั้นหลังจากที่คุณพ่อกลับมา ถึงแม้ว่าหนูจะหลับไปแล้ว คุณพ่อก็ต้องมาบอกฝันดีกับหนู ได้มั้ยคะ”

“ได้ค่ะ คุณพ่องานเยอะ แค่นี้ก่อนนะ” เขาก็กดสายทิ้ง แหงนหน้ายกมือกุมขมับ แล้วถอดหายใจ

ถางสือชูรู้สึกแปลกๆ ที่ห้าปีก่อนมีลูกสาวที่ไหนโผล่มาก็ ไม่รู้

เห็นได้ชัดเจน เขาไม่ได้รู้สึกดีใจหรือเสียใจใดๆ แต่เรื่องของเรื่อง เขารู้สึกไม่ดีเพราะตัวแม่ของเด็ก กู้ซือฉี ต่างหาก

ห้าปีที่แล้ว กู้ซือฉีที่หายไปหนึ่งปี จู่ๆ ก็กลับมาหาเขา พร้อมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และป่าวประกาศว่าเด็กคนนี้ เป็นลูกสาวของเขา

หลังจากนั้นเธอก็ทิ้งเด็กคนนี้แล้วหายจากไป ไม่มีข่าว เคราใดๆ อีกเลย

ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาตรวจดีเอ็นเอแล้วพบว่าเด็กคนนี้ เป็นลูกสาวของเธอจริงๆ เขาคงส่งตัวเด็กกลับไปนานแล้ว

แต่เลือดข้นกว่าน้ำ และเด็กเองก็ไม่มีความผิดอะไรเขาไม่สนใจลูกไม่ได้ จึงพยายามทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุด

เสียงดังมาก

ถูกคนขับรถชนท้ายงั้นหรอ

“ท่านประธาน ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ

เขายกมือจับคอตัวเอง แล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ “เกิดอะไรขึ้น”

“ถูกคนขับรถชนท้ายครับ” เขาเปิดประตูลงจากรถ แล้วตะ

โกนถาม “เห้ย พวกคุณขับรถยังไงเนี่ย

ผู้หญิงทั้งสองคนในรถตกใจอึ้ง

ซูเมี่ยวอีตั้งสติได้ก่อน เธอจึงเอื้อมมือไปดันหัวขอ งอานเนี่ยนฉือ “อานเนี่ยนฉือ ไหนแกบอกว่าแกสอบใบขับขี่ ผ่านแล้วไง” เธอเอ่ยต่อว่าเธอ

“นั่งบี้ออยู่ทำไม ไม่รีบลงไปอีก” เธอลากเธอลงจากรถเพื่อ ไปขอโทษ

อานเนี่ยนฉือตกใจ รีบพูดขอโทษ “ขอโทษนะคะ ขอโทษ จริงๆ นะคะ พวกคุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ เรื่องรถฉันจะรับผิด ชอบเอง รถของคุณเองหรือเป็นของรัฐหรอคะ”
“นางบ้า ของรัฐบ้านแกซิ”

เธอถูกเธอกระชาก แล้วส่งสายตาบอกเธอ รถแพงขนาดน นี้จะเป็นของรัฐได้ไง

เธอตกใจตาโต รถคันนี้คงมีมูลค่าหลายสิบล้านแน่ๆ

เธอต่อว่าเธอ “แกไม่แหกตาดูรถของเขาเป็นรถอะไร รถแพงขนาดนี้ ค่าซ่อมก็คงหลักแสน

เธอตกใจตาโต “แล้วจะทำยังไงดีล่ะแก ฉันจนขนาดนี้ จะ เอาเงินที่ไหนไปคืนเขา” เธอมองดูรอยบุบของรถ

เธอเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง คงไม่มีทางมีเงิน มากมายขนาดนั้นมาคืนแน่นอน

และดูเหมือนว่าในรถยังมีคนนั่งอยู่ข้างในด้วย แต่ทำมั้ย เธอรู้สึกคุ้นๆ

คนในรถขมวดคิ้วอารมณ์เสีย เขามองดูผ่านกระจกหลัง ก็ เห็นใบหน้าของอานเนียนฉือ

เขายกยิ้ม แล้วเอ่ยพูดขึ้น เพื่อให้ฉันสนใจ ถึงกับต้องใช้ วิธีนี้เลยหรอ”

พูดจบเขาก็ก้มมองนาฬิกาในมือ เย็นนี้เขามีประชุมสำคัญ ถ้าจะรอให้นํารวจมาเคลีย์ก็คงไม่ทัน
เขาก็เลยเอ่ยบอกคนขับ “ลุงหวัง ไปส่งฉันที่บริษัทก่อน เรื่องนี้ค่อยกลับมาจัดการ” เขาคงต้องปล่อยให้เมี่ยวเจียอยู่ จัดการต่อ

“เห้ย ยังไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้เลย จะรีบไปไหนล่ะ ถ้าไปแบ บนี้ ฉันไม่รับผิดชอบนะคุณ”

อานเนี่ยนฉือตะโกนไล่ตามหลัง