ตอนที่6 ตารางงานก็ท่านประธานหลุดออกไป

“ประธานถางครับ

“กลับบริษัทก่อน

“ครับ”

ถางสือชูขึ้นรถ แล้วถอดเสื้อทิ้งไปไว้ข้างๆ

“คุณถาง นี่เป็นเอกสารที่ส่งมาจากแผนกการเงิน ที่ต้อง ขอให้คุณตรวจทานดูครับ” ผู้ช่วยเตี๋ยวส่งเอกสารมาให้เขา

เขารับมาแล้วเล่นถามกลับ “เดี๋ยวเจีย แกทำงานกับฉันมา นานเท่าไหร่แล้ว

“สา…สามเดือนครับ” เขาตอบกลับด้วยความกลัว การที่ เขาได้มาทํางานให้เขา มันเป็นโอกาสที่ดีอย่างนั้น

ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าพี่หวาที่ต้องลาคลอด เขาคงไม่ได้ ขึ้นมาอยู่ตำแหน่งนี้แน่นอน

เขาเอ่ยพูดต่อด้วยใบหน้านิ่งเฉย “ฉันหวังว่าจะไม่มีเรื่อง แบบนี้เกิดขึ้นอีก ถ้ามีรอบสองแกก็ไปยื่นใบลาออกที่แผนก บุคคลได้เลย”

“ครับ ผมสัญญา” เขาตอบกลับ
แต่เรื่องที่เขากลับมาอย่างลับๆ ครั้งนี้ เมี่ยวเจียเองก็ไม่รู้ เหมือนกันว่านักข่าวรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ทำให้เขาที่เป็นผู้ช่วย รับมือกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทัน

เขาอ่านเอกสารเสร็จ ก็ขว้างมันไปไว้ข้างๆ แล้ว หยิบipadขึ้นมาเปิดดู

แล้วยกยิ้มมุมปาก

แค่เพียงไม่กี่นาที เรื่องที่เขากลับประเทศก็กลายเป็นข่าว ใหญ่โตในวงการบันเทิง

และมีนักข่าวตาดีที่มองเห็นแขนเสื้อที่ขาดของเขา และมี คนมากมายค้นหาราคาของเสื้อตัวนั้น

เสื้อตัวนี้เป็นงานออกแบบของดีไซเนอร์ชื่อดังในประเทศ เอ็ม นักออกแบบคนนี้จะทำการออกเกียรติแค่ปีละหนึ่งชุด และทุกชุดจะถูกเขากวาดซื้อมาได้ก่อน

ตอนนี้ ดีไซเนอร์ผู้นี้อายุ87 แไปรษณีย์จะเกษียณปีนี้ และ เสื้อตัวนี้ก็เป็นเสื้อตัวสุดท้ายของเขา

เพราะฉะนั้น เสื้อตัวที่อานเนี่ยนฉือตัดก็เลยมีราคามูลค่า มากพอที่จะซื้อบ้านได้หลังหนึ่ง

“ท่านประธานครับ เรื่องดินเนอร์กับคุณฉู่ย่วน จะให้ผม ยกเลิกให้มั้ยครับ” เขาเอ่ยถามขึ้น
ล่าสุดที่เขาไปร่วมงานที่ประเทศเอ็ม ภาพที่เธอกับนักแส ดงดังฉ่ยวนก็มีภาพหลุดออกมา ทำให้มีข่าวออกมามากมาย

ถ้าวันนี้มีภาพที่ทั้งคู่กินข้าวด้วยกันหลุดออกไปอีก ก็คงจะ มีข่าวมากมายออกมาอีกแน่นอน

แต่ถางสือชูกลับปฏิเสธ “ไม่ต้องยกเลิก คืนนี้มีผู้กำกับอีก หลายคนไปร่วมกินด้วย”

บริษัทเซินอวกําลังลงทุนหนังมูลค่าค่าหลายร้อยล้านอยู่ เรื่องหนึ่ง และนางเอกของเรื่องก็คือฉู่ย่วน

ทันใดนั้นก็มีเด็กน้อยอายุห้าควบเด้งขึ้นมาบนหน้าจอipad

“Hi dady คุณพ่อกลับมาแล้วหรอคะ”

นําเสียงอ่อนหวานเอ่ยถามขึ้น

เขาพยายามยกยิ้ม “อืม พ่อเพิ่งลงจากเครื่องบิน

“แล้วคุณพ่อซื้อของฝากกลับมาให้หนูรึเปล่าคะ” เธอเอ่ย ถามด้วยนําเสียงอ่อนหวาน และแววตาเป็นประกาย

เขาก็เลยตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง “อืม เดี๋ยวพ่อ ให้คนเอาไปให้หนู”

“งั้นคุณพ่อจะไม่กลับมาบ้านหรอคะ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำ เสียงผิดหวัง เธออิจฉาที่เด็กคนอื่นๆ ได้อยู่กับพ่อกับแม่แล้วทำไมเธอถึงไม่ได้อยู่ล่ะ

เขานิ่งเงียบไป เขาใจอ่อนปฏิเสธเธอไม่ลง “กลับ แต่จะ ดึกหน่อย หนูห้ามรอพ่อนะ แล้วพ่อสัญญาว่าพรุ่งนี้พ่อจะไป ส่งลูกที่โรงเรียนดีมั้ยคะ”

“ดีค่ะ คุณพ่อใจดีที่สุดเลย”

เธอยกยิ้มดีใจ