ตอนที่4 เด็กต้องปลอดภัย แม่จะรอดหรือตายก็ไม่เป็นไร

เธอที่ไม่รู้เรื่องใดๆ ถูกนำเข้าห้องคลอด พยาบาลฉีดยา เร่งคลอดให้เธอเสร็จ ก็ปล่อยให้เธอนอนอยู่คนเดียว ไม่มี ใครมาสนใจไยดี

ใช่ เจ้าของต้องการแค่เด็ก และชีวิตของแม่เด็กจะเป็น ตายร้ายดียังไงเธอไม่สน

เพราะฉะนั้น ตอนนี้โรงพยาบาลที่ถูกซื้อด้วยเงินแล้ว ก็ เลยโยนว่ามันเป็นการตัดสินใจของอานเนี่ยนฉือที่จะให้ ทําคลอดก่อนกำหนด ถ้าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนี้ไม่ใช่ความ ผิดของทางโรงพยาบาล ทั้งหมดมันคือการตัดสินใจและ การยินยอมของเธอ

แต่ใครๆ ก็รู้ สถานการณ์ตอนนี้ถ้าทำการผ่าคลอด ไม่ว่าจะ ดูยังไงก็คือการส่งให้เธอไปตาย

นี่มันเป็นการทำผิดจรรยาบรรณ และผิดกฎหมาย

เพราะตอนนี้ เธอเสียเลือดมาก สิ่งที่หมอต้องทําคือผ่า คลอดให้เธอถึงจะถูก

เพราะฉะนั้นตอนที่อานหยางตามมาถึงโรงพยาบาล ก็เห็น เพียงห้องคลอดที่เต็มไปด้วยเลือด สีแดงน่ากลัวมาก

ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงลืมตามองเพดานด้วยความ เหนื่อยล้า ไม่ขยับขเยือน นิ่งอยู่กับที่….
ระยะเวลาบินทั้งหมดสามสิบหกชั่วโมง

สายการบินที่บินตรงจากเมืองเอ็ม ในที่สุดก็ลงจอดอย่าง ปลอดภัย

อานเนี่ยนฉือก้าวเท้าลงพื้น เธอรู้สึกแปลกๆ หกปีแล้วที่ เธอไม่ได้กลับมาที่นี่

มีเสียงคนร้องต้อนรับเธออยู่ตรงทางเดิน

“ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ”

“ยินดีต้อนรับนักเขียนอานกลับประเทศ

“อานเนี่ยนฉือพวกฉันรักเธอ”

อานเนี่ยนฉือสวมแว่นกันแดด ลากกระเป๋าเดินออกมาด้วย ความมั่นใจ “สวัสดีค่ะ รบกวนด้วยนะคะ…..

แฟนคลับพวกนี้เป็นคนที่เธอจ้างให้มาแสดง เธอต้องการ จะทำให้การกลับมาของตัวเองเป็นข่าว

ป้ายนักเขียนมือทอง คนเขียนบทยอดเยี่ยม รางวัลนัก เขียนยอดเยี่ยมประเทศเอ็ม ทั้งหมดนี้คึดคำพูดของซูเมี่ยวอี เพื่อนสนิทของเธอ
เธอที่จบหนึ่งในมหาลัยที่ดีที่สุดของนอก แต่กลับมีความ ฝันอยากเป็นนักเขียนบท

คติประจําใจของเธอคือ เราจําเป็นต้องมีความฝัน ถ้าเกิด วันหนึ่งมันกลายเป็นจริงขึ้นมาล่ะ

เธอจึงตัดสินใจกลับมา และเธอก็ตั้งใจจะทำให้ตัวเอง กลายเป็นคนเขียนบทยอดเยี่ยมที่ดังที่สุดในประเทศให้ได้

ซูเมี่ยวอีถือดอกไม้ในมือ เดินเข้ามากอดเธอ เอาหน้าแนบ หน้า แล้วเอ่ยพูดขึ้น “นักเขียนอาน ต้อนรับกลับมานะ” แต่ กระซิบด่าเธอเบาๆ “อานเนี่ยนฉือ นางตัวดีกว่าจะกลับมาได้ นะ”

“อืม หิหิ… ” พยายามฝืนยิ้ม โบกมือให้คนพวกนั้น แล้วก ระซิบบอกเธอ “นี่แก แกไปจ้างคนบ้าอะไรของแกมาเนี่ย มีแต่คนสวน ลุงและป้าแก่ๆ

คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเธอเป็นนักเขียนบทบ้านๆ

เธอตอบกลับ “เงินแค่นั้นที่แกให้มา คิดว่าจะจ้างใครได้

“แล้วนักข่าวล่ะ กล้องที่ต้องถ่ายฉันล่ะ”

เธอขมวดคิ้วถาม เธอทำแบบนี้แค่เพียงต้องการจะทำให้ ตัวเองเป็นข่าว ง่ายต่อการหางาน

“เหอะ….” เธอหัวเราะเยาะเธอ “เธอจะรีบไปไหน ฉันสืบมาว่าวันนี้มีคนดังกลับมาเที่ยวเดียวกับเธอด้วย ตอนนี้พวกนัก ข่าวกำลังตามมาที่นี่ คงช่วยแกได้ไม่น้อย

อิอิ เป็นความคิดที่ดี ประหยัดได้ทั้งเงินได้ทั้งแรง “ขอบใจเธอมากนะ เมี่ยวอี”

อานเนี่ยนฉือยกยิ้มให้เธอ ในหัวเริ่มจินตนาการภาพ อนาคตที่สวยงามของเธอ…..

แต่จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นชาพูดขัดขึ้นมาจากด้านหลัง