ตอนที่11 บริษัทไหนก็ห้ามรับเธอ

เขามองเห็นรูปที่ติดอยู่ตรงหน้าใบสมัคร หน้าตาสวย แต่ เสียดายเจ้าเล่ห์มากเกินไปหน่อย

หลังจากนั้น เขาก็เดินออกจากห้องไป โดยที่หยิบเอกสาร ทุกอย่างทิ้งลงถังขยะที่อยู่ตรงทางเดิน

เขาเอ่ยพูดขึ้น “คนเจ้าเล่ห์แบบนี้จะมีความสามารถอะไร ได้”

เขาบอกไว้ตั้งแต่แรก คนในวงการนี้ห้ามรับผู้หญิงที่ชื่อ อานเนี่ยนฉือเข้าทำงาน ถึงแม้จะเป็นพนักงานธรรมดาเล็กๆ ก็ไม่ได้

ตอนนี้ บริษัทเซินอวีไม่ยอมรับเธอเข้าทำงาน เธอก็คงต้อง เปลี่ยนจากคนเขียนบทเป็นเป้าหมายอื่นแล้วซินะ

คืนนี้ งานเลี้ยงใหญ่ที่กำลังจะเริ่มขึ้น หน้าประตูเต็มไปด้วยนักข่าวมากมาย แสงแฟลชไม่หยุดย่อม

ดารานักแสดงมากมายเดินผ่านพรหมแดงเข้ามา โพสต์ ท่าหันมองกล้อง

งานเลี้ยงครั้งนี้คนจัดคือถางสือชู
เขาจัดงานเลี้ยงครั้งนี้ขึ้นไม่เพียงแต่เพื่อการกุศลอย่าง เดียว เพราะมันยังช่วยให้เขาได้เซ็นสัญญากับบริษัทใหม่ๆ เพิ่มอีกด้วย เพราะคนที่มาร่วมงานเป็นดารานักแสดงที่มีชื่อ เสียง รวมถึงนักธุรกิจอีกมากมาย

เพียงแต่รถจอดได้ไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงคนเอะอะ โวยวาย ได้ไง ทําไมฉันถึงเข้าไปไม่ได้ ฉันเป็นนักข่าวนะ คุณ”

“ขอโทษนะครับ คุณเข้าไปไม่ได้ครับ”

การ์ดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“เชอะ ไม่เข้าก็ได้ ฉันก็ไม่ได้อยากเข้าขนาดนั้น ฉันไม่ง้อ หรอก” เธอหันหลังจะเดินกลับ แต่กลับสะดุดเข้ากับสายตา ของถางสือชูที่กำลังมองมาที่เธออยู่

เขาขมวดคิ้วมองตาไม่กะพริบ

“เป็นอะไรไปหรอคะ สือชู”

ฉู่ย่วนที่คล้องแขนเขาอยู่ มองตามสายตาของเขาไปหยุด อยู่ที่อานเนี่ยนฉือ “คุณรู้จักเธอหรอคะ” ผู้หญิงคนนั้นดูค่อน ข้างจะแปลกไม่เหมือนใคร

เขาเลิกคิ้ว ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “จะเป็นไป ได้ไง คงจะเป็นแฟนคลับของใครสักคน คงอยากจะเนียน เข้าไปร่วมงานด้วย
“เราเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ”

เขายกมือไปโอบเอวเธอ “อืม”

เธอฉีกยิ้มกว้าง

ความหล่อของถางสือชูไม่ได้น้อยไปกว่าดาราชายที่มีชื่อ เสียงคนอื่นๆ

ตอนนี้เขากำลังควงคู่ออกงานกับฉู่ย่วนนักแสดงหญิงที่ กำลังโด่งดังอยู่ในตอนนี้ มีกล้องมากมายจับภาพมาที่ทั้งคู่ เสียงคนกดชัดเตอร์ดังรัวๆ ไม่หยุดไม่หย่อน

มีคำถามมากมายที่พวกนักข่าวเอ่ยถามเกี่ยวกับความ สัมพันธ์ของทั้งคู่

เขาทําเพียงยิ้ม ไม่ตอบอะไร

เธอเองก็ตอบเพียงคำถามที่เกี่ยวกับหนังที่กำลังจะถ่ายทำ และคำถามเกี่ยวกับความรู้สึกที่ได้ร่วมงานกับบริษัทเซินอวู่

แต่ไม่มีใครรู้ว่าข้างนอกกลับมีผู้หญิงอีกคนที่ไม่ละทิ้ง ความพยายามที่จะเข้ามาในงานให้ได้อย่างอานเนี่ยนฉือ

ตอนนี้เธอกำลังหาวิธีเพื่อปีนเข้าไปอยู่

ซูเมี่ยวอีโทรหาเธอ “ลูกพี่ แกคงแอบเข้าไปในงานได้ แล้วใช่มั้ย”
ใช้หัวแม่ตีนคิดก็ยังคิดได้เลยว่าไม่มีทาง

เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“เข้าบ้าไร ฉันอยู่ข้างนอกเนี่ย”

เธอยกยิ้มมุมปาก “แกโง่รึเปล่า คนธรรมดาอย่างแกเนี่ย นะ จะเข้าไปร่วมงานแบบนี้ ใครจะบ้าปล่อยแกเข้าไป รีบๆ กลับมาได้แล้ว ไม่ต้องไปสร้างปัญหาที่ไหนอีก”

เธอคิดอะไรง่ายๆ คงคิดว่าแค่ปลอมตัวเป็นนักข่าวก็จะได้ เข้าร่วมงานแล้วงั้นหรอ นี่มันบ้าชัดๆ

นี่ไม่รู้จริงหรือแกล้งโง่ หรือสมองของพวกนักเขียนจะไม่ เหมือนคนทั่วไปหรอ

เธอตอบกลับ “ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมกลับไปมือเปล่าแบ บนี้แน่”