ตอนที่10 ถูกสกัดกั้นไว้

“เห้อ”

นี่มันก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว

เธอยังหางานทําไม่ได้เลย ไม่มีบริษัทไหนรับเธอเข้า ทํางานเลย

เธอจึงได้แต่ถอนหายใจ

ตอนนี้ เธอรู้สึกว่าชีวิตมืดมน

ทุกบริษัทพอได้ยินชื่อเธอ ทุกคนก็จะต่างหาเหตุผลมา ปฏิเสธเธอ บางคนก็ปฏิเสธแบบไม่ให้เกียรติ “ขอให้โชคดี”

“อะไรเนี่ย ก็แค่พนักงานธรรมดาๆ คิดว่าตัวเองใหญ่มา จากไหน”

เธอถือเรซูเม่ของตัวเองแล้วเดินจากมา สิบวันที่ผ่านมานี้ เธอถูกปฏิเสธไม่หยุด

“เห้อ หรือเป็นเพราะฟ้าอิจฉาเรา ก็เลยกลั่นแกล้งเราแน่ๆ เลย”

เธอเผลอถอนหายใจอีกรอบ

“แกเป็นอะไร ถอนหายใจซะยาวเลย
เธอกลับมาจากที่ทำงานก็ได้ยินเธอนั่งถอนหายใจอยู่บน โซฟา

แต่เธอก็ยังคอยพูดปลอบใจเธอ

เพราะฉะนั้นเธอจึงวางของลงแล้วเทน้ำให้เธอ “ทำไม ยัง ไม่ได้งานหรอ”

“อืม ยังไม่ได้เลยแก

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า อ่อนแรง

“ไม่เป็นไร เงินเดือนตอนนี้คงฉันคงเลี้ยงแกไว้อยู่” เธอยัก ไหล่ ยกนำขึ้นดื่ม แล้วยื่นมันให้กับเธอ เป็นนัยว่าเลี้ยงน้ำ เลี้ยงข้าว ช่วยให้เธออิ่มท้องได้

“เชอะ ฉันมีความฝันของฉัน ฉันจะต้องเป็นนักเขียนบทมือ ทองให้ได้”

เธอลุกขึ้นนั่งตัวตรง ยื่นมือไปหยิบipadขึ้นมาเลื่อนดู แล้ว จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืน ทำให้เมี่ยวอีตกใจ

“เป็นบ้าอะไรของแก ฉันตกใจหมด

“ห้าๆ เมี่ยวอี ไปรษณีย์กเป็นคนที่ฟ้าส่งมาให้ฉันแน่ๆ” ตา เธอเป็นประกาย เอื้อมมือไปกอดคอเธอ แล้วเอ่ยพูดขึ้น “มา ให้ฉันจับซะดีๆ”
เธอยกมือห้ามเอาไว้ “หยุดเลย ไปไกลๆ

เธอเอ่ยพูดต่อ “ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มีบ่อยๆ แต่ฉันก็ยัง อยากเสนอตัวเองอยู่ดี”

เธอรู้สึกแปลกๆ เธอจึงเอื้อมมือไปคว้าipadที่อยู่ในมือเธอ มาดู แล้วหันไปเอ่ยถามเธอ “อย่าบอกนะว่าแกจะปลอมตัว เข้าไปในงาน”

“ใช่ แกคิดถูก” เธอตอบด้วยความมั่นใจ

เธอเอ่ยถามด้วยใบหน้าตกใจ “แกบ้าไปแล้วหรอ แกจะ เข้าไปด้วยวิธีไหน” นั่นมันงานเลี้ยงระดับแถวหน้าของ ประเทศเลยนะ

มันเป็นงานเลี้ยงประธานและหุ้นส่วนของบริษัทเซินอยู่ ทั้งดารานักแสดงมากมาย ผู้กำกับมือทอง คงจะเป็นงาน ใหญ่ที่เข้าร่วมได้แค่เฉพาะคนมีบัตรเชิญ

คำพูดที่เธอบอกว่าจะเสนอตัวเอง เธอคงจะอยากเอางาน เขียนของเธอไปให้ผู้กำกับดู หวังจะให้คนสนใจงานของ เธอ

บริษัทเซินอยู่

ถางสื่อชูกำลังจะออกจากห้องทำงาน
ผู้ช่วยเมียวก็เอ่ยบอกตารางงานวันนี้ของเขาให้เขาฟัง “ท่านประธาน วันนี้ทางบริษัทมีงานเลี้ยง จะเกิดขึ้นอีกหนึ่ง ชั่วโมงข้างหน้านี้ นี่เป็นสคริปต์ที่ใช้เปิดงาน รถจอดรออยู่ ข้างล่างแล้วครับ คุณจะออกเดินทาง…..

“อืม ฉันรู้แล้ว”

เขาพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

แต่เขาก็หยุดเดิน

เขาหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาแล้วเอ่ยถามขึ้น “นี่อะไร”

“อ๋อ เป็นประวัติกับผลงานของผู้หญิงคนหนึ่ง”

เขาอธิบายต่อ “โปรดิวเซอร์เขาส่งทางไปรษณีย์มาให้ เขาบอกว่างานของเธอค่อนข้างดี และค่อนข้างมีพรสวรรค์ แต่ที่แปลกคือกลับไม่มีบริษัทไหนกล้ารับเธอเข้าทำงาน เขาไม่อยากให้เราพลาด และเสียคนเก่งแบบนี้ไป”

“อานเนี่ยนฉืองั้นหรอ

เขายกยิ้มมุมปาก