บทที่ 8 ไม่สามารถรักได้อีกต่อไป

บทที่ 8ไม่สามารถรักได้อีกต่อไป

เธอตะโกน มือหยิบแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆเขวี้ยงไปที่ศีรษะ ของทางเหยา

ทางเหยายังอยู่ในสภาพที่สั่นเทา ไม่ได้หลบหลีกเลย

แก้วน้ำนั้นถูกโยนไปที่หน้าผากของเธอ มีรอยเลือด เปื้อนอยู่ แล้วก็ตกแตกลงพื้น

“ฉันก็รู้ว่าเธอไม่ใจดีถึงขนาดต้องส่งกุญแจล็อกชีวิตให้ ลูกของฉัน ที่แท้รอให้ทารกนอนแล้ว ก็ทำให้เขาตาย!” ทุกคำที่ซูชิงชิงพูด ก็เจ็บปวดทุกนาที คนที่เห็นฉากนี้ก็ สะเทือนใจไปด้วย

ทางเหยาเพิ่งจะตอบสนองกลับมา ซูชิงชิงเอาความตาย

ของเด็กมาโทษตัวเอง

“ซูชิงชิง เธอพูดให้ชัดเจนนะ! ก่อนเที่ยงตอนที่ฉันมา ดูเด็ก เธอกับแม่นมก็อยู่ด้วย!” เธอไม่สนใจอาการที่ไม่ สบาย พยายามใช้แรงอธิบาย

แม่นมที่คุกเข่าอยู่บนพื้นพูดสะอื้น: “คุณหญิง ทำไมครั้ง นี้คุณถึงกล้าทำไม่กล้ารับแล้วล่ะ! คุณเพิ่งออกไปคุณหนูชายก็หยุดหายใจแล้ว…ฉันไม่มีคบามขับข้องใจ กับคุณหนูชาย คุณหนูชายก็เป็นนางสนม ตั้งครรภ์สิบ เดือนคลอดออกมา จะเป็นพวกเราทำให้คุณหนูชาย ขาดใจตายได้อย่างไร?”

ทุกคําพูดของแม่นมเหมือนเข็มทิ่มให้เลือดออก ทําให้ ทางเหยาไม่สามารถตอบโต้ได้

ใช่สิ ทุกคนในจวน ทุกคนรู้ดีว่าเธอทางเหยาไม่ต้องการ ซูชิงชิงนางสนมคนนี้ และก็ไม่ชอบการมาของเด็กคนนี้

หากวันนี้เธอไป เด็กก็ตายแล้ว ใครจะเชื่อว่าเธอไม่ใช่ ฆาตกร?

ทางเหยามองไปที่หยานเส้าคุนโดยไม่ได้ตั้งใจ ผู้ชายคน นั้นกอดซูชิงชิงไว้ในอ้อมแขน และปลอบโยน โดยไม่ได้ ชาเลืองมองเธอเลยสักนิด

ทนใดนั้นเธอรู้สึกเจ็บปวดจนเหมือนร่างกายจะแตกออก เป็นเสี่ยงๆ มีแมลงคลานและกัดแทะอยู่ในเส้นเลือดนับ ไม่ถ้วน เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

“คุณไม่เชื่อฉัน?” ทางเหยามองหยานเส้าคุนตรงๆ และ หายใจไม่สะดวก
“คุณเก็บของออกไปจากเรือนหลีเพื่อหนีตามผู้ชายคน หนึ่งไป ให้ฉันเชื่อคุณได้ยังไง?” สีหน้าของหยานเส้าคุนดู ไม่ได้

เขาพูดแต่คำว่า “ฉัน” ทำให้ทางเหยาตัดขาดจากความ เอ้อระเหยเส้นสุดท้าย

บนโลกนี้คนเดียวที่รู้ว่าเธอป่วย และให้ความอบอุ่นกับ เธอ ก็ถูกหยานเส้าคุนใช้ปืนยิงเองกับมือ

ความสัมพันธ์สามีภรรยาเจ็ดปีของพวกเขา ถึงคราวสิ้น สุดลงแล้วจริงๆ

“อยากฆ่าอยากแทง ได้ตามที่ขอ” ประโยคสั้นๆ ไม่มี ความอ่อนโยนอีกต่อไป

หยานเส้าคุนนำทางเหยาไปขังไว้ในคุก โดยปราศจาก ความเมตตาของความสัมพันธ์ของสามีภรรยากัน

ในเวลากลางคืน

หยานเส้าคุนได้เข้าไปในบ้านพักของทางเหยา ในมือยัง คงถือหัวของหมอดู

ทางเหยากำมือแน่น สายตาที่มองเขาเหมือนมองคนแปลกหน้า

“ทําไม ไม่ได้เหลือร่างกายของ ไว้ให้คุณ ก็ใช้สายตา แบบนี้มองฉัน?” หยานเส้าคุณหยิบมีดเล่มเล็กที่พกติดตัว ไว้ตลอดออกมา ก๋ามีดที่เย็นไว้แน่น

“ฉันไม่ได้ฆ่าเด็ก ฉันไปหาหมอดูเพื่อให้เขาตรวจอาการ” สายตาของทางเหยาไม่แยแส

“ตรวจอาการ? ฉันว่าคุณไปตรวจอาการป่วยจากความ เหงาเปล่าเปลี่ยวมากกว่า! ในโรงพยาบาลมีหมอผู้หญิง มากมายไม่ไปหา ต้องไปหาคนหน้าตาขาว!” หยานเส้าคุ นพูดเย้ยหยัน ไม่มีความเป็นห่วงหรือใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

“หยานเส้าคุนคุณคิดว่าทุกคนต้องเป็นเหมือนคุณ เหรอ?” ทางเหยามองเขา ความเยือกเย็นได้เข้าไปใน กระดูกแล้ว

หยานเส้าคุนหยุดชะงัก นานกว่าจะเข้าใจความหมายที่

เธอพูด

เขากำลังจะเอ่ยปากพูด ทางเหยาจึงแย่งพูดก่อน: “ผู้ หญิงคนเดียวจะมีเจ็ดปีสักกี่หน? ฉันเอาความรุ่งโรจน์ ที่สุดมอบให้คุณแล้ว ออกจากบ้านไปกับคุณ! ความ สัมพันธ์เจ็ดปีคุณออกไปข้างนอกเล่นมาสามปี ฉันเคยพูดอะไรคุณไหม? นับประสาอะไรกับแค่ฉันไปหาคุณ หมอที่เป็นผู้ชายแค่คนเดียว คุณถึงกับต้องฆ่าคน…

ทางเหยายังพูดไม่จบ หยานเส้าคุนก็ขัดจังหวะด้วยการ ตบเธอเสียงดัง

การตบนี้ ทำให้ทางเหยาหยุดชะงัก จนหูดังกระหึ่ม

“ฉันยุ่งกับการทำสงครามทุกวัน หาผู้หญิงเพื่อระบาย แล้วจะทำไม? แต่กับคุณ คุณอยู่ที่บ้านใช้ชีวิตเหมือนนก ขมิ้นยังไม่พอ!”

“บอกแล้วว่าจะให้คุณเป็นแม่ของลูก แต่คุณกลับเป็น ฆาตกร! คุณหญิงหัวหน้าทัพจวนของคนอื่นๆหวังให้ผู้ชาย ของตัวเองกระจายออกดอกผลิใบ

แต่คุณกลับต้องการให้ผมไม่มีลูกชายไม่มีหลาน!”

หยานเส้าคุนโกรธมาก แล้วลากทางเหยาไปที่เตียงหิน เย็นในห้องขัง

ข้อมือของทางเหยาถูกบีบจนฟกช้ำ แผ่นหลังก็บาดเจ็บ จากหินแข็งเช่นกัน

ตอนที่หยานเส้าคุนพุ่งตรงเข้าไปในร่างกายของเธอดวงตาของทางเหยามืดไปด้วยความเจ็บปวด และรูม่านตาเริ่มขยาย

“ฉันเกลียดคุณ

ในที่สุด เธอก็ไม่สามารถรักต่อไปได้อีก…