บทที่ 3 เขาไม่ได้เป็นของเธอแค่คนเดียวแล้ว

บทที่ 3 เขาไม่ได้เป็นของเธอแค่คนเดียวแล้ว

เจ็ดวันต่อมา

โคมไฟสีแดงถูกประดับแขวนอยู่ทั่วทั้งจวนแม่ทัพเหนือ เป็นงานฉลองโดยเฉพาะมีฉากหลังเป็นหิมะ

“เรือนเหม่ยของฉัน โคมไฟสักดวงก็ไม่อนุญาตให้ แขวน!”

ทางเหยาสั่งให้คนรับใช้ทุกคนนำโคมไฟและผ้าซาติน ออกไปจากบ้านของเธอให้หมด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโกรธ

มีการร้องเพลงและการเต้นที่ห้องโถง มีเพียงเรือนเหม่ย

ของเธอที่เงียบเหงา

“คุณหญิง ถึงเวลาทานยาแล้ว” เสี่ยวชียกน้ำอุ่นมาหนึ่ง แก้ว และมียาเม็ดหลากสี

“ทิ้งไปเถอะ ต่อไปก็ไม่กินอีกแล้ว” ทางเหยานั่งในศาลา มองไปที่ห้องโถง

หิมะโปรยลงมายังผมสีดำหลังศีรษะของเธอ ทีละนิดแล้วละลายเป็นน้ำเย็น ซึมเข้าไปในเส้นผม

“คุณหญิง คุณต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อให้หัวหน้าทัพ เปลี่ยนใจหันกลับมา…” น้ำเสียงของเสี่ยวซึมีความสะอื้น เล็กน้อย

“ไม่มีทางกลับมาแล้ว” ทางเหยาพึมพำ น้ำเสียงลอยไป

ไกล

เสียงดังวุ่นวายที่ห้องโถงดึกดื่นถึงจะหยุดลง

ทางเหยานอนตะแคงคดตัวอยู่บนเตียง คางแทบจะวาง บนเข่า ร่างกายผอมจนไม่มีเค้าโครงของคน

ยิ่งช่วงเวลากลางคืนมากเท่าไหร่ ความเจ็บปวดตรง หน้าอกยิ่งหนักหน่วง

คําสาบานของหยานเส้าคนที่สาบานว่าจะดีกับเธอแค่ คนเดียว คืนนี้จะนอนกอดผู้หญิงอีกคนนอนหลับ

เธอทางเหยา จะไม่ได้เป็นผู้หญิงคนเดียวของเขาอีกต่อ ไปแล้ว

หลังจากแต่งงานมาเจ็ดปี หยานเส้าคุนยุ่งอยู่ข้างนอกเป็นเวลาสามปี
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ผู้หญิงตั้งครรภ์

ทางเหยากัดหลังมือของเธออย่างรุนแรง จนกระทั่ง ความเจ็บปวดทำให้เธอสั่นเทา

วันที่สอง

หยานเส้าคุนพาเมียใหม่ซูชิงชิงมาที่เรือนเหม่ย บอกให้ เธอนำชาผ่านประตูมาให้ทางเหยา

ทางเหยานั่งเช็ดเลือดในจมูกอยู่บนเตียง ไม่ฟังความ เคลื่อนไหวของข้างนอก

“ไม่พบ” อารมณ์ของเธอแน่วแน่

แม้ว่าจะต้องป่วยตายอยู่ที่เรือนเหม่ย ก็จะไม่มีทางยอม เจอกับผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นอน

เสี่ยวชีไม่ได้ขวางไว้ หยานเส้าคุนพาคนเข้าไปโดยตรง

เมื่อเห็นว่าทางเหยายังคงนอนอยู่ในผ้าห่ม เขาดูไม่ พอใจมาก: “กี่โมงก่ำยามแล้วยังอยู่บนเตียง ใช่เรื่องไหม?”
ซูชิงชิงที่อยู่ข้างๆสบตา พูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ: “หัวหน้า ทัพ ชิงชิงเพิ่งเข้าจวน คุณก็อย่าโกรธคุณพี่เลย”

พูดแล้วก็ยกมือเล็กมาไว้ที่อกของหยานเส้าคุณลักษณะ ที่เห็นอกเห็นใจและอ่อนโยนนี้ ใครเห็นก็สบายใจ

ทางเหยาหัวเราะเยาะออกมา ดวงตามืดมนและ หม่นหมอง

ลักษณะเช่นนี้ของตัวเอง จะสามารถเทียบกับคนใหม่ ทําให้เขาพอใจในสายตาได้อย่างไร?

“ไม่สบอารมณ์ก็ไม่ต้องมา” ทางเหยาก็ไม่คิดจะไว้หน้า

หยานเส้าคุนสะอึกกับคำพูดของทางเหยา เขามีความ กรุณาพาซูชิงชิงมาพบเธอผู้เป็นเมียใหญ่หัวหน้าทัพ เธอ มีทัศนคติเช่นนี้เหรอ?จวนแม่ทัพเหนือ

“คุณพี่ไม่ต้องการพบชิงชิง งั้นชิงชิงก็คงต้องไป…” ซูชิง ชิงรู้เวลาจึงวางกาน้ำชาในมือลง สีหน้ามีความเสียใจ

ทางเหยายังคงไม่ได้มองซูชิงชิงตรงๆ เธอมองขึ้นไปบน เพดาน เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดกำเดาไหล
แต่ลักษณะเช่นนี้ ภายใต้สายตาของหยานเส้าคุนกลับดู โดดเดี่ยวและไม่แยแส

ภายในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน หยานเส้าคุ นบีบคางของทางเหยาทันที บังคับให้เธอสบตากับตัวเอง

“ตอนนี้ชิงชิงกำลังตั้งครรภ์ คุณจะคิดแทนผมเลยไม่ได้ เลยเหรอ?” อารมณ์ในดวงตาของเขายังคงผันผวน

ทางเหยามองเขาตรงๆ: “ฉันก็เคยตั้งครรภ์ ไม่ใช่เหรอ ไง?”

หยานเส้าคุนถูกพูดแทงใจ ทันใดนั้นเขาก็เกร็งทันที

สี่ปีที่แล้วหยานเส้าคุนชนะรบที่ชินเฉิงฉือ ทางเหยาที่ กำลังตั้งครรภ์ไปร่วมงานฉลองด้วยกันกับเขา ไม่คาดคิด ว่าระหว่างทางจะถูกหักหลัง ใช้มีดแทงเขาโดยตรง

หยานเส้าคุณไม่สามารถหลบได้ ทางเหยาที่กำลังตั้ง ครรภ์อยู่ข้างๆก็ไปบังมีดให้เขาไว้

ไม่มีเด็กแล้ว มดลูกของทางเหยาก็ถูกกระแทกอย่างแรง เช่นกัน
แต่หยานเส้าคุนกลับไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

เมื่อระลึกถึงอดีตที่ผ่านมา หัวใจของหยานเส้าคุนก็เจ็บ อย่างรุนแรง จึงคลายมือที่กำลังบีบคางของทางเหยา อย่างช่วยไม่ได้

“เหยาเหยา” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงไม่น้อย “ฉันรู้ว่าทำ ผิดต่อคุณ รอให้ผู้หญิงคนนั้นคลอดลูกออกมา ฉันจะส่ง ให้คุณ แม่ของลูก เป็นคุณเท่านั้น”

“คุณไปเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว” ทางเหยาหลับตาลง หน้าอกก็เริ่มเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง

น้ำเสียงเรียบๆของเธอทำให้หยานเส้าคุนไม่พอใจ เขา ได้ถอยแล้วหนึ่งก้าว ทำไมเธอถึงทำเช่นนี้?

“เหยาเหยา อย่ามีปัญหา” หยานเส้าคุนกอดเธอไว้ใน

อ้อมแขน

“อย่าแตะต้องฉัน!” น้ำเสียงของทางเหยาดังขึ้น ความ รังเกียจในสายตาชัดเจน

หยานเส้าคุนอยู่ข้างนอกถูกล้อมรอบไปด้วยการเอาใจ จนนิสัยเสีย ทนไม่ได้หากคนข้างๆจะไม่เชื่อฟัง
ปฏิกิริยาของทางเหยา ทันใดนั้นก็ทำให้เขาโกรธ

“ผมเลี้ยงดูคุณมาหลายปีนี้ทำให้นิสัยคุณแข็งกร้าวขึ้น? ไม่ให้ฉันแตะต้อง แล้วอยากให้ผู้ชายป่าเถื่อนคนไหนและ ต้องล่ะ?”