บทที่ 2 ให้ฉันได้เป็นผู้หญิงของคุณแค่คนเดียว อีกหนึ่งปี

บทที่ 2 ให้ฉันได้เป็นผู้หญิงของคุณแค่คนเดียวอีกหนึ่งปี

เช้าวันรุ่งขึ้น ทางเหยาตื่นขึ้นมา หยานเส้าคุนไม่อยู่บน เตียงแล้ว

มีเพียงความหนาวเย็นของรอยผ้าที่ยับอยู่ข้างกายแสดง ว่าเมื่อคืนผู้ชายคนนั้นเคยมา

หลังจากทางเหยาทานยาเสร็จ หยิบพู่กันเล็กมาเขียน หัวใจพระสูตร

“ติ้ง”

เพิ่งเขียนได้ไม่กี่บรรทัด เลือดอุ่นๆที่ไม่มีสัญญาณเตือน ล่วงหน้าไหลหยดลงมาที่กระดาษ ผลิบานเป็นดอกพลัม บาน

“คุณหญิง!” สาวใช้เสี่ยวชีตกใจมาก รีบหาผ้าเช็ดหน้า มาหยุดเลือด

ในความตื่นตระหนก เธอสะบัดกล่องผ้าที่หยานเส้าคุน เอามาให้เมื่อคืน เมื่อเห็นผ้าเช็ดหน้าดอกพลัมนั้น
เสี่ยว ไม่ได้คิดอะไรเยอะ จึงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาวางไว้ ใต้จมูกของทางเหยาโดยตรง

“เผามันทิ้งให้ฉัน!” ทางเหยาเขวี้ยงผ้าเช็ดหน้าลงพื้น แววตาเต็มไปด้วยความโกรธที่แสนเจ็บปวด

เสี่ยว รีบเอาเตาเผาไฟมา ทางเหยาก้มลงหยิบ โยนมัน เข้าไปโดยไม่ลังเล

ทันใดนั้น ไฟประกายสาด และควันดำก็ลุกขึ้นมา

“คุณเผาให้ใครดู?” เสียงของหยานเส้าคุนดังเข้ามาจาก ประตู ด้วยความโกรธ

ทางเหยาสำลักควันจนไอออกมา จนไม่มีเวลามาสนใจห ยานเส้าคุน

หยานเส้าคุนข้ามน้ำข้ามลมมาไม่เคยถูกคนอื่นเพิกเฉย ดึงแขนของทางเหยาด้วยความโมโห บังคับให้เธอสบตา กับตัวเอง

เพียงแค่มอง กลับทำให้เขาหยุดชะงัก

“ทำไมเลือดกำเดาไหล?” น้ำเสียงของหยานเส้าคุณตื่น ตระหนก แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยตระหนักถึง
“คุณหญิงคุณ…” เสี่ยวชีอดไม่ได้อยากเอ่ยปาก

สายตาเยือกเย็นของทางเหยามองไปเพื่อตักเตือนให้ เธอหุบปาก จากนั้นก็พูดเรียบๆ: “แค่ร้อนใน

หยานเส้าคนมองสีหน้าของทางเหยา ซีดๆ อารมณ์กั กลับหงุดหงิดขึ้นมา

“แค่ร้อนในก็เลือดกําเดาไหล เธอกลายเป็นคนอ่อนแอ ไปตั้งแต่เมื่อไหร่?” น้ำเสียงของเขาพูดอย่างตำหนิ

ทางเหยาเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน ก่อนที่หยานเส้ คุนยังไม่ได้เป็นหัวหน้าทัพ สามารถยกข้าวสารเพื่อแลก กับปลาได้ เธอในสายตาเขา เป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งเสมอ

ใช่ ทําไมถึงกลายเป็นคนอ่อนแอได้ถึงเพียงนี้?

ทางเหยาควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ มองดูผ้าเช็ดหน้า ที่อยู่ในเตากลายเป็นสีดำอย่างเงียบๆ

“มีเรื่องหนึ่งต้องการบอกคุณ” หยานเส้าคุนแอบรู้สึกว่า น้ำเสียงของตัวเองก้าวร้าวเกินไป จึงอ่อนลงไม่น้อย “คุณ แม่อยากอุ้มหลาน สัปดาห์หน้าฉันจะพาผู้หญิงคนหนึ่ง กลับมาบ้าน”
ทางเหยาจ้องมองเขาด้วยสายตาตกตะลึง แววตาเต็มไป ด้วยความเหลือเชื่อ

เธอรู้มาตลอดว่าเขามีผู้หญิงข้างนอก ตรายใดที่เขาไม่ พากลับมาจวนแม่ทัพเหนือ เธอสามารถปิดตาข้างหนึ่ง ลืมตาข้างหนึ่งได้

แต่ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ได้อีกต่อไป?

“เหยาเหยานี่เป็นการแต่งงานในรูปแบบใหม่ของเรา ใน ชีวิตนี้ฉันจะแต่งงานกับแค่เธอเพียงคนเดียว”

เป็นคำพูดที่หยานเส้าคุนหนุ่มบ้าคลั่งที่เคยพูดไว้ ยังคง ก้องอยู่ในหูของทางเหยา

ชีวิตนี้ช่างยาวนาน เพิ่งผ่านไปเจ็ดปี เขาแทบรอไม่ไหวที่

จะแต่งงานกับผู้หญิงคนที่สองแล้ว….

ทางเหยาดวงตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ กลั้นอย่างสุด กำลังเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

“วางใจได้ ทะเบียนสมรสของเธอจะไม่ถูกเคลื่อนไหว ใดๆ ” หยานเส้าคุนรู้สึกผิดกับทางเหยา จึงอธิบายด้วย ความเสียใจ
“หยานเส้าคุน” น้ำเสียงของทางเหยาสะอื้นเล็กน้อย “คุณอย่าลืม…คุณเคยพูดไว้ว่าจะแต่งงานกับฉันแค่คน เดียว…”

“ทั่วทั้งประเทศหัวหน้าทัพคนไหนบ้างที่ไม่มีภรรยาสาม คนนางสนมสี่คนบ้าง? เจ็ดปีมานี้ฉันมีแค่เธอคนเดียว หรือ ว่าคุณยังไม่พอใจอีกเหรอ?” หยานเส้าคุนสีหน้าขรึม

“หนึ่งปี ให้เวลาฉันได้เป็นผู้หญิงคนเดียวของคุณอีกหนึ่ง ปี” ทางเหยามองเขา น้ำเสียงอู้อี้

ดวงตาของหยานเส้าคุนสั่นไหว ไม่เข้าความหมายคำว่า หนึ่งปีที่ออกมาจากปากของผู้หญิงคนนี้

ทางเหยาสำหรับเขา ยังคงรู้สึกผิด

ยังไงเธอก็ได้นำช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดมอบให้เขา ใน ช่วงเวลาที่เขายากลำบากที่สุด

เพียงแค่อารมณ์ที่แปรปรวนของเธอ ทำให้เขาเบื่อตั้ง นานแล้ว

ผู้หญิงข้างนอกทั้งอิ่มน้ำและนุ่มนวล รู้เคล็ดลับมากมาย ทำให้เขาได้ลิ้มลองยังไงก็รู้สึกสดใหม่อยู่ตลอด
เป็นถึงหัวหน้าทัพ ใครจะไม่ชอบให้ผู้หญิงเป็นฝูงมา คุกเข่าอยู่ใต้ชุดทหารของตัวเอง?

“เธอท้องแล้ว เผ่าพันธุ์ของฉันไม่สามารถถูกทิ้งไว้ข้าง นอก” หยานเส้าคุนได้ตัดสินใจแล้ว และไม่ได้มองทาง เหยาอีก