ตอนที่ 4

ท่าทางของแม่นักร้องโอเปร่าไม่เป็นมิตรเลยสักนิด แต่ หล่อนก็พยายามที่จะระบายยิ้มและใจเย็นที่สุด

“ดิฉันเข้ามาทำความสะอาดห้องค่ะ”

“แต่ฉันยังไม่เสร็จไม่เห็นหรือ”

อรุณรัตน์เดินขาถ่างมาหยุดตรงหน้าของพราวเนตร มองอย่างหมั่นไส้เพราะเห็นว่าสาวใช้คนนี้หน้าตาสะสวย เกินหน้าเกินตาตัวเอง

“ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ งั้นดิฉันจะออกไปรอข้าง นอกก่อนก็แล้วกันค่ะ”

พราวเนตรไม่อยากมีปัญหาจึงคิดจะหลบเลี่ยง แต่อรุณ รัตน์เรียกเอาไว้เสียงกระด้าง

“ก่อนออกไปก็หยิบกางเกงในให้ฉันก่อน”

หน้าของพราวเนตรร้อนจัด หล่อนช้อนตาขึ้นมอง เจ้าของคำสั่ง ก่อนจะฝืนยิ้มอีกครั้ง

“เอ่อ…ดิฉันแค่เข้ามาทำความสะอาดเท่านั้นค่ะ”
“ทําไม เป็นขี้ข้าใช้แค่นี้ทำไม่ได้หรือไง”

อรุณรัตน์จ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะชี้นิ้วสั่ง

*ไปหยิบกางเกงในของฉันมาเดี๋ยวนี้”

พราวเนตรเม้มปากแน่น หล่อนมองคู่สนทนาอย่าง วิงวอน และพยายามประนีประนอมที่สุด

“ดิฉันขอตัวไปรอข้างนอกนะคะ ถ้าคุณแต่งตัวเสร็จแล้ว เรียกดิฉันนะคะ”

“อีขี้ข้า ใช้แค่นี้หาไม่ได้หรือไง”

หล่อนจะเดินหนี แต่แขนถูกอรุณรัตน์คว้าเอาไว้ หล่อน พยายามสะบัดแขนออกจนหลุด พร้อมกับพุ่งตัวตรงไปยัง ประตูห้อง แต่อรุณรัตน์ก้าวตามมาคว้าเส้นผมของหล่อน เอาไว้และกระชากให้ถอยหลังกลับไปสุดแรง

“โอ๊ย…!”

หล่อนเจ็บร้าวไปทั้งศีรษะ เมื่อเส้นผมดำขลับยาวสลวย ถูกกระชากแรงๆ อย่างไร้ความปรานี

“ดิฉันเจ็บค่ะ”
“แกสมควรเจ็บเพราะขัดคำสั่งฉัน มาเก็บกางเกงในของ ฉันเดี๋ยวนี้!”

อรุณรัตน์ผลักร่างของพราวเนตรให้ล้มลงกองกับพื้น ใกล้ๆ กับซากกางเกงในของตัวเอง

“จะหยิบหรือจะคาบเอามาให้ฉันก็ได้ เร็วเข้า”

พราวเนตรตาแดงก่ำ ศักดิ์ศรีที่ถูกเหยียบย่ำทำให้หล่อน เจ็บปวดทรมาน หล่อนมองอรุณรัตน์ด้วยความไม่พอใจ

“ถึงดิฉันจะเป็นแค่คนใช้ แต่ดิฉันก็มีศักดิ์ศรีนะคะ”

“ขี้ข้าอย่างแกไม่มีทางมีศักดิ์ศรีหรอก ชีวิตของพวกแก มันคือเศษขยะ จําเอาไว้ด้วย”

หล่อนน้ำตาไหลซึม กัดฟันหยัดยืนขึ้นด้วยสองขาของ ตัวเอง แล้วเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าอรุณรัตน์

“ถึงดิฉันจะเป็นแค่ขี้ข้า แต่ดิฉันก็ไม่เคยมีความคิดที่จะ ขายตัว เหมือนกับ…”

อรุณรัตน์หน้าชาดิก เพราะรู้ดีว่าท้ายประโยคที่พราว เนตรละเอาไว้หมายถึงใคร
“5…5…!”

เพียะ!!!

ใบหน้าของพราวเนตรสะบัดไปตามแรงปะทะจากฝ่ามือ ของอรุณรัตน์ เลือดสีแดงสดซึมไหลออกมาจากมุมปาก ความเจ็บระบบค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในความรู้สึก หล่อน ยกมือขึ้นกุมแก้มข้างที่ชาดิกเอาไว้ และมองคนกระทำ

“คุณไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายดิฉันแบบนี้นะคะ”

“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ฉันยังทำได้มากกว่านี้อีก อีขี้ข้า!”

อรุณรัตน์จะตบซ้ำอีก แต่คราวนี้พราวเนตรเบี่ยงตัวหลบ และจัดการตอบโต้ด้วยฝ่ามือเรียวเล็กแต่หนักเอาการ ของตัวเองลงบนใบหน้าของคู่สนทนาเช่นกัน

“โอ๊ย…อีขี้ข้า มึงกล้าตบกูเหรอ”

“ดิฉันแค่ป้องกันตัวเองค่ะ”

แล้วสองสาวก็ฟัดกันนัวเนีย แต่อรุณรัตน์เสียเปรียบ มากกว่าเพราะถูกตบซ้ำไปถึงสามทีจนหน้าบวมเป่ง และทั้งคู่ก็คงจะตบตีกันต่อไป หากไม่มีเสียงกระด้างดุดันของ คีแรนดังขึ้นที่หน้าประตู

“ทำบ้าอะไรกันในห้องฉัน!”

พราวเนตรที่คร่อมทับอยู่บนร่างของอรุณรัตน์ชะงักมือ และมองไปยังคีแรนที่หน้าตาบูดบึ้งด้วยความตื่นตกใจ หล่อนรีบปล่อยคู่กรณี และลุกขึ้นยืนด้วยหน้าตาซีดเผือด

“เอ่อ…”

อรุณรัตน์เห็นคีแรนก็รีบลุกขึ้นและวิ่งไปกอดแขน พร้อม กับฟ้องชายหนุ่มถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“ช่วยรัตน์ด้วยค่ะคุณคีแรน”

คนพูดบีบน้ำตาออกมา และยกมือขึ้นลูบคลำหน้าของ ตัวเองที่กำลังบวมเป่งด้วยความเจ็บปวด

“รัตน์ถูกคนใช้ของคุณทำร้าย

“คือ….พราวอธิบายได้นะคะคุณคีแรน…”

หล่อนพยายามจะอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ดูจากสายตาของคีแรนที่จ้องเขม็งมองมาแล้ว หล่อนรู้ทันทีเลย ว่าเขาจะต้องเข้าข้างผู้หญิงที่กอดแขนแจอย่างอรุณรัตน์ แน่นอน

หล่อนหมดศรัทธาในความยุติธรรม และก้มหน้าซ่อนค่า

อธิบายเอาไว้ในอก “มันตบรัตน์…ตีรัตน์ ทั้งๆ ที่รัตน์พูดดีๆ กับมันค่ะ คุณคื

แรนจะต้องจัดการให้รัตน์นะคะ”

คีแรนดึงแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุมของอรุณ รัตน์ แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าของพราวเนตร

“เงยหน้าขึ้นมองฉัน” น้ำเสียงของเขาดุดันและกระด้าง น่ากลัวเหลือเกิน “ฉันบอกให้เงยหน้าขึ้นมองฉันไง!”

คนที่ยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่สะดุ้ง และจำต้องช้อนดวงตา ที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตามองคนใจร้าย กลีบปากอิ่มสั่น ระริก เขาจ้องหน้าหล่อน กวาดตามองจนทั่ว ก่อนจะเค้น คำดุด่าออกมา

“หลายครั้งแล้วนะที่เธอก่อเรื่องน่ะ”

แต่ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง หล่อนไม่เคยเป็นคนเริ่มต้นเลยสัก ครั้งเดียว มีแต่คู่ขาของเขานั่นแหละที่เป็นฝ่ายหาเรื่อง ซึ่ง หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงได้ชอบหาเรื่องตัวเองนัก

“พราว…”

“ถ้ายังไม่หยุดหาเรื่องผู้หญิงของฉันอีก ฉันจะไล่เธอ ออกจากบ้าน รวมถึงครอบครัวของเธอด้วย พราวเนตร!”

“คุณ…คีแรน…พราว…พราวขอโทษค่ะ”

น้ำเสียงของหล่อนสั่นเทาและเต็มไปด้วยความหวาด กลัว กลัวว่าจะทำให้คนในครอบครัวต้องเดือดร้อนเพราะ ตัวเอง

“พราวจะไม่ก่อเรื่องอีกแล้วค่ะ พราว….ขอโทษ…

“ถ้ามีครั้งหน้า ฉันจะไม่มีทางปรานีเธอ ไสหัวออกไปให้

พ้นได้แล้ว ไปสิ!”

เขาชี้นิ้วขับไล่หล่อนเสียงดังลั่นอย่างไม่ไว้หน้า สายตา ของเขาเต็มไปด้วยความเลือดเย็นและน่ากลัว หล่อน กำลังจะหมุนตัวเดินหนีออกมา แต่เสียงของอรุณรัตน์ดัง ขึ้นเสียก่อน

“อย่าเพิ่งให้มันไปสิคะคุณคีแรน”
หล่อนหันกลับไปมองอรุณรัตน์ ก็เห็นว่าหญิงสาวกำลัง ยิ้มเยาะสะใจอยู่

“มี…อะไรให้พราวทำเหรอคะ”

“มากราบตีนขอโทษฉันก่อน แล้วค่อยไป”

หล่อนช็อกกับสิ่งที่ได้ยิน ปรายตามองหน้าคีแรน ก็เห็น ว่าเขายืนนิ่งไม่สนใจอะไร

“แต่พราว…ไม่ได้ทำอะไรผิด

“ยังจะมาเถียงอีก มากราบตีนฉันก่อน ไม่อย่างนั้น ฉันจะ ให้คุณคีแรนไล่เธอออกจากงาน เร็วสิ

หล่อนมองคีแรนอย่างขอความเมตตา ส่ายศีรษะไปมา

อย่างไม่อยากทํา

“คุณคีแรนคะ พราว…พราว…

“ไสหัวออกไปได้แล้ว” ในที่สุดคีแรนก็เค้นเสียงกระด้าง ดุดันออกมา

อรุณรัตน์หน้าตาบูดบึ้ง ไม่เห็นด้วย “แต่รัตน์ไม่ยอมนะ คะ มันต้องมากราบตีนรัตน์ก่อน”
“ผมจะจัดการคนของผมเอง คุณไม่มีสิทธิ์ ไปได้แล้ว พราวเนตร และอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

หล่อนรีบวิ่งหนีออกไปทั้งน้ำตา เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจจน น้ำตาไหลรินไม่หยุด

เมื่อพราวเนตรออกไปพ้นห้องแล้ว คีแรนจึงเดินไปดึง ประตูห้องให้ปิดลง และเดินมาหยุดตรงหน้าอรุณรัตน์

“คุณคีแรนต้องจัดการนังคนใช้นิสัยเสียคนนี้ให้รัตน์นะ คะ ไล่มันออกเลยยิ่งดี โอ๊ย…!”

หญิงสาวร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น ใบหน้าที่บวมเป่ง อยู่แล้วสะบัดไปตามแรงปะทะจากฝ่ามือใหญ่ของคีแรน

“คุณตบหน้ารัตน์ทำไมคะ คุณคีแรน?!” หล่อนงงเป็นไก่

ตาแตกกับสิ่งที่เกิดขึ้น

สีหน้าที่เคยแค่บูดบึ้งเย็นชาของคีแรนเปลี่ยนเป็น เดือดดาลและดุดัน ดวงตาของเขาที่จ้องมองมาเต็มไป ด้วยกองไฟที่ลุกโชน อรุณรัตน์ตัวสั่น หวาดกลัวจนต้อง ก้าวถอยหลังหนี

“จำเอาไว้ นี่คือโทษทัณฑ์ที่เธอบังอาจแตะต้องคนของ ฉัน!”
“คุณคีแรน…” หล่อนปากคอสั่นเทา ไม่อยากจะเชื่อในสิ่ง ที่สองหูได้ยิน

“ไสหัวไปซะ เดี๋ยวฉันจะให้เลขาฯ ส่งเงินค่ารักษา พยาบาลไปให้ในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า

อรุณรัตน์ที่ทั้งเจ็บทั้งอายทั้งมึนงงรีบแต่งตัว คว้ากระเป๋า และข้าวของของตัวเองวิ่งหนีออกไปด้วยความหวาดกลัว อย่างรวดเร็ว โดยมีคีแรนสบถตามหลังดังลั่น

เขาเกลียดตัวเองที่กระทำรุนแรงแบบนี้ แต่หยาดเลือดที่ มุมปากของพราวเนตรทำให้เขาสติแตก ดีแค่ไหนแล้วที่ เขาไม่ฆ่าอรุณรัตน์ตายคาห้องน่ะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ