ตอนที่ 9 ผมมีแฟนแล้ว

“เพ็ญเธอรู้จักเขาดีแล้วเหรอ?” พิณญาวางส้มในมือ กลับไปที่ตู้หัวเตียง “เธอรู้ไหมว่าเขาเป็นคนยังไง รู้ภูมิ หลังครอบครัวเขามากแค่ไหน ความรักไม่ใช่เรื่องตลก ไม่ได้ง่ายเหมือนที่เธอคิดด้วย คนสองคนอยู่ด้วยกัน ส่วนมากจะดูกันที่ความเหมาะสมทางฐานะครอบครัว”

“เจ้ อย่าเอาเรื่องอดีตของตัวเองมาสอนหนู ไม่ใช่ ความสัมพันธ์ทุกแบบจะเป็นเหมือนที่พี่เคยผ่านมา หมด!” หลังจากที่เพ็ญณีได้ยินพี่สาวพูดแบบนั้นเธอรู้สึก โมโหขึ้นมา

สีหน้าพิณขาวซีด ลมหายใจไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ “เพ็ญณีฉันไม่สนใจว่าเธอจะคิดยังไง แต่เธอจะชอบ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้!”

เธอจะไม่ให้น้องสาวตัวเองเดินทางเส้นเดิมนี้แน่นอน!

“นี่เป็นเรื่องของฉัน ใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น” เพ็ญณีไม่ ฟังอะไรเลย หันหน้าไปด้วยความดื้อดัน

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

จู่ๆ มีเสียงคนประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้น เห็นขาเรียวยาว ของปรเมษฐ กำลังก้าวเดินเข้ามาข้างใน

แสงแดดประกรายทองสาดส่องเข้ามาจากด้านหลัง เขา สะท้อนเงายาวเป็นสาย เขายืนอยู่ตรงนั้น ออล่าเย็นชาทะนงตัวนั้นแลดูสันโดดไม่อยากยุ่งกับใคร

“คุณหมอเมษฐ มาพอดีเลยค่ะ”

พอเห็นปรเมษฐ สีหน้าไม่พอใจของเพ็ญณีเมื่อกี้เผย รอยยิ้มขึ้นมาทันที “ถ้าคุณไม่มาอีก หนูจะโดนพี่สาวหนู บ่นหูชาแล้วเนี่ย”

ปรเมษฐเดินไปหาเพ็ญณีบนเตียงด้วยสีหน้าเรียบยิ่ง สายตาไม่แม้ตาจะเหลียวมองพิณที่อยู่ข้างๆ

“วันนี้รู้สึกเป็นไงบ้างครับ

เขาหยิบใบตรวจเช็คของเพ็ญณี กวาดมองรอบหนึ่ง

โดยเร็ว “ก็อย่างงั้นแหละค่ะ ไม่ได้ดีขึ้นมากเท่าไหร่” เพ็ญณี

จับหัวตัวเอง แกล้งทำเป็นไม่สบาย

นัยน์ตาสีดำปรเมษฐเหลือบมองทองแล้ววางใบตรวจ เช็คกลับไป “สมองคุณไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ตอนบ่าย ผมจะย้ายคุณไปที่ หมอแผนกกระดูกนะครับ”

“หืม?” เพ็ญณีตกใจ

ตัวเองเพิ่งจะอยู่ที่แผนกศัลยกรรมสมองกี่วันเอง ยัง ไม่ทันได้บอกความรู้สึกไปเลย โดนย้ายแผนกไปเร็ว ขนาดนี้ งั้นแผนการที่คิดมาตั้งนานไม่ถือว่าล้มเหลวไป หมดหรอ
“คุณหมอเมษฐ แต่ว่าตอนนี้หนูยังไม่ค่อยสบาย หนู

ไม่.………..

“เพ็ญณี”

ปรเมษฐพูดแทรกเธอด้วยคำพูดอันเย็นชา “เตียง ที่แผนกศัลยกรรมสมองทุกที่มีค่ามาก อีกอย่าง ทุกๆ เตียงมีไว้ช่วยเหลือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ”

“แต่…หนู…” เพ็ญณีอยากอธิบายด้วยความลำบากใจ

“ได้ข่าวว่าคุณชอบผม” จู่ๆ ปรเมษฐก็เปลี่ยนเรื่อง

พิณรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะ พูดอะไร

เพ็ญณีเองก็มองเขาด้วยความอึ้งทึ่ง

“อย่าพยายามไปเลยครับ คุณไม่ใช่สเปคผม! อีก อย่าง….” เขาเหลือบมองขาเธอที่ใส่เฝือกอยู่ แสยะยิ้ม ด้วยความเย็นชาแล้วหัวเราะเบาๆ “ผมแทบไม่กล้าคิด เลยว่าผู้หญิงโง่ กระโดดตึกเพื่อผู้ชายต้องมี IQ ที่ต่า ขนาดไหน”

เขาพูดไปด้วย หันไปมองพิณที่สีหน้าไม่ค่อยด้วย ความหมายแฝงอย่างลึกซึ้ง “ได้ข่าวว่า IQ ต่ำติดต่อกัน ได้ ส่วนคุณยังไม่มีค่าถึงขั้นให้ผมต้องทำแบบนั้น”
หายใจเข้าลึกๆ ราวกับบางส่วนตรงหน้าอกโดนอะไร ทิ่มแทงเข้าไป เจ็บปวดอย่างยิ่ง

ประโยคนี้คุ้นหูมาก 4 ปีที่แล้ว คำพูดของผู้ชายคนนี้ ดังขึ้นข้างหู เขาบอกว่า ได้ข่าวว่า IQ ต่ำติดต่อกันได้นะ แต่ไม่ว่าเป็นไร ผมจะให้คุณติดต่อจนพอใจ คุณว่าพวก เราติดต่อกันทางน้ำลายหรือว่าทางเพศ…สัมพันธ์ดีหละ

“อีกอย่าง ผมมีแฟนแล้ว”

คำพูดของปรเมษฐแค่ประโยคเดียว จู่ๆ ดึงพิณใน ภวังค์ความทรงจำกลับมาสู่โลกความเป็นจริง

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีเข้ม

ส่วน เพ็ญณีน้ำตาคลอเบ้าตั้งนานแล้ว

ก็จริงๆ คำพูดใจดำและห้าวห้วนแบบนั้น จะมีผู้หญิงกี่ คนที่ทนได้

“พวกคุณเก็บของหน่อยนะครับ ตอนบ่ายเตรียมตัว ย้ายห้อง”

ปรเมษฐพูดจบก็หันหลังเดินออกไป

“ไม่ว่าจะยังไง ฉันไม่ยอมหรอกนะ” เพ็ญณีนอนอยู่บน เตียง ตะโกนขึ้นด้วยความดื้อรั้น