ตอนที่ 7 เธอโดดตึกเพราะคุณ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” พิณ ปฏิเสธเผยยิ้มบางๆ “เรื่องเล็ก แค่นี้ ฉันจัดการเองได้ค่ะ”

“ก็จริงที่เป็นเรื่องเล็กครับ”

ปรเมษฐที่เงยหน้ามองภาพ CT ริมหน้าต่างเอ่ยปาก พูดขึ้น เขาเก็บภาพ CT ลงในถุงพาสติกสีขาว แล้วพูด ต่อด้วยน้ำเสียงชิวๆ “โดนลวกนิดหน่อยเป็นเรื่องเล็ก แต่ ถ้าไม่ได้รีบดูแลเดี่ยวแผลพุพองแตก เสี่ยงต่อการติด เชื้อแล้วจะทำให้ตัวร้อนจนไข้สูงต่อเนื่อง….” เขาชะงัก ไปครู่หนึ่ง หันกลับไปมองพิณ สายตาจ่อบนตัวเธอ อย่างพอดิบพอดี “คิดดูดีๆ นะครับ ถึงตอนนั้นอาจจะ ไม่ใช่แค่ยาแก้แผลพุพองหลอดเดียวจะแก้ปัญญาได้ แล้วนะครับ”

พิณเม้มปากแล้วมองไปทางเขา

พูดเป็นเล่นไป!

“งั้นรบกวนคุณหมอเมษฐออกใบสั่งยาให้ฉันด้วยนะคะ”

ถึงจะรู้ว่าเขาพูดให้ดูเป็นเรื่องใหญ่ แต่จะยังไงเขาก็ เป็นหมอนิหน่า

“สาลี่ไปออกใบสั่งยาให้คุณพิณเถอะครับ”
“โอเคค่ะ”

นางพยาบาลเดินออกจากห้องผู้ป่วย

ปรเมษฐหยิบใบตรวจเช็คที่ปลายเตียงขึ้น ขีดเขียน อะไรบางอย่างบนนั้น นิ้วที่จับปากกานั้นและดูขาว สะอาดอย่างยิ่ง

ตอนท้ายเขาสั่งเพ็ญณีไปว่า “สถานการณ์คุณถือว่า ฟื้นได้ดี พักผ่อนดีๆ นะครับ กินยาเป็นเวลา ถ้ามีปัญหา อะไรเรียกผมได้ตลอด”

เขาเก็บปากกาใส่กระเป๋าตรงหน้าอก ก้าวขาเดินออก ไปจากห้องผู้ป่วยโดยที่ไม่หันหน้ากลับมาเลย

“เจ้ ๆ ทำอะไรหละ เหม่อลอยอยู่นั่น ยังไงหละ เขาดู ดีใช่ไหมจ๊ะ” ปรเมษฐเพิ่งจะก้าวขาออกไป เพ็ญณีก็รีบ ถามความคิดเห็นพี่สาวตัวเอง”

พิณเพิ่งจะตั้งสติได้ มองดูความปลื้มปริ่มบนหน้าน้อง สาว เธอรู้สึกกังวลและไม่สบายใจอย่างยิ่ง

“ฉันไปเอายาก่อนนะ”

เธอหาข้ออ้างแล้วรีบออกไปจากห้อง

ปรเมษฐกำลังเดินคุยกับพวกหมอบนทางเดิน เขาจะ หันมาคุยกับหมอข้างๆ เป็นครั้งคราว
ต่อให้ห่างกันไกลเช่นนี้ แต่พิณยังคงสามารถเห็นรอย ยิ้มน่าหลงใหลบนหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

ราวกับผ่านไปเป็นชาติ 4 ปีผ่านไปในพริบตา เขายัง คงเป็นเขา ยิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนไป เลยอย่างงั้น แต่ก็เหมือนกับเปลี่ยนไปทุกอย่างโดยสิ้น เชิง

ซึ่งรอยยิ้มนี้เธอไม่สามารถมองได้อย่างเต็มตาได้อีก

ครั้ง

หัวใจ… เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

พิณตั้งตัวได้ รีบเดินตามเขาไป

“คุณหมอเมษฐ”

พิณญาตะโกนอยู่ด้านหลังเขา

ไม่มีการตอบรับ…..

ผู้ชายข้างหน้าเหมือนไม่ได้ยินอะไร เดินต่อไปข้าง หน้าเรื่อยๆ

“คุณหมอเมษฐ!”

พิณเดินตามไปอีก

สุดท้ายปรเมษฐที่อยู่ข้างหน้าหยุดชะงัก หมอทั้งหมดก็หยุดตาม

มือทั้งสองข้างของเขาอยู่ในกระเป๋าชุดกาวน์ หันหลัง มายีตามองไปทางพิณญาที่อยู่ตรงข้าม “พี่พิณมีธุระ หรอครับ”

“ค่ะ”

พิณพยักหน้า หัวใจเต้นรัว

เธอเหลือบไปเห็นหมอคนอื่นรอบๆ เขา เม้มปากแล้ว รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “คือ…ขอคุยส่วนตัวด้วยได้มั้ยคะ”

“ผมคุยแต่เรื่องอาการของคนไข้ครับ เรื่องอื่น ขอโทษนะครับ ผมยุ่งมาก”

ปรเมษฐพูดจบหันหลังจะเดินไป

พวกหมอข้างๆ เขานึกว่าเป็นญาติคนไข้ที่ปลื้มปรเมษ ฐอีกคน ต่างอดหัวเราะไม่ได้

มองดูแผ่นหลังการจากไปของเขา พิณหายใจเข้า ลึกๆ กำมือไว้แน่นแล้วพูดขึ้นอย่างเก้อเขิน “คุณหมอ เมษฐ ฉันอยากจะขอให้คุณโปรดเมตตาปล่อยน้องฉัน ไปเถอะค่ะ”

ปรเมษฐหันกลับมา

สายตาเย็นยะเยือกนั้นราวกับตกอยู่ในแดนหิมะ “คุณพูดประโยคเมื่อกี้อีกรอบสิครับ”

เสียงที่พูดผ่านริมฝีปากบางเฉียบนั้นยิ่งทำให้คนรู้สึก สันหลังวูบไปหมด

ได้โปรดเมตตาปล่อยน้องเธอไป เหมือนที่เธอขอร้อง ให้เขาปล่อยเธอไปงั้นหรือ? สำหรับเธอแล้ว เป็นงูพิษ หรือว่าเป็นสัตว์ป่า

เห็นพิณญาไม่พูดอะไรต่อ เธอแสยะยิ้มที่มุมปาก “น้องสาวคุณน่ารักกว่าคุณเยอะ”

“เธอโดดตึกเพราะคุณ

“แล้ว?” ปรเมษฐยักคิ้ว ถามเธอด้วยน้ำเสียงเหมือน ไม่ใช่ธุระของตัวเอง

พิณพยายามมองข้ามท่าทางไม่ดีของเขา สูบลม หายใจเข้าอย่างแนบเนียน “ดังนั้นถ้าคุณไม่ชอบเธอ ก็ ขอให้คุณบอกเธอให้เคลียร์ อย่าให้โอกาสในการคาด หวังอะไรทั้งสิ้น”

ได้ยินที่เธอพูดแล้ว หัวเราะอย่างเย็นชา

เสียงหัวเราะนั้น เยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยความสมเพช

เขาก้าวขึ้นหน้าขึ้นมาก้าวหนึ่ง พิณเข้าใกล้ ทั้งสองมือ วางในกระเป๋าแบบหลวมๆ ขมวดคิ้วแล้วมองเหนือเธอ ลงมา พูดด้วยน้ำเสียงขบขัน “เธอชอบผมหรือเปล่าเป็นเรื่องของเธอ เกี่ยวอะไรกับคุณหรอครับ? อีกอย่าง คุณ พิณ ต้องขอโทษจริงๆ ด้วย ผมปรเมษฐ เป็นแค่หมอ ไม่มีปปัญญาบงการหัวใจของคนอื่น ผมช่วยคุณไม่ได้ ครับ”

เขาพูดจบก็หันหลัง นำพวกหมอกลุ่มนั้นเดินจากไป อย่างไม่เหลียวหลัง

เขาจากไปแล้ว แต่ราวกับยังมีกลิ่นเขาวนเวียนอยู่รอบกาย