ตอนที่ 5 ไม่มีครั้งหน้า

พิณรีบวางสายแล้วไปขอลากับหัวหน้า

ขณะที่เธออยู่บนรถไฟฟ้าเธอโทรหา รุ่งฤดีอีก “ทำไม อยู่ดีๆ เพ็ญถึงคิดฆ่าตัวตาย?”

“เอ่อ….”

รุ่งฤดีค่อนข้างลำบากใจ

“ฤดีถ้าเธอยังคิดว่าฉันเป็นพี่แกหละก็ บอกความจริง กับฉันมาซะดีๆ”

“โอเคบอกก็ได้ คืออย่างงี้นะ จริงๆ เพ็ญก็ไม่เชิงว่าฆ่า ตัวตายหรอก เธอตั้งใจให้ตัวเองตกลงไปจากชั้น 3 หนะ ค่ะ”

“มันบ้าไปแล้วเหรอ?” พิณตะโกนออกมาด้วยความ โมโห ไม่ได้สนใจว่าตัวเองอยู่ในที่สาธารณะ

“เธอ…. เธอปลื้มหมอศัลยกรรมสมองคนหนึ่งที่โรง พยาบาลศรีนพฤทธ เหมือนจะนามสกุลเดชาโชวาทนะ คะ แต่หมอเมษฐดูไม่ค่อยสนใจอะไรเธอ สุดท้ายเธอ เลยคิดวิธีที่แย่แบบนี้แหละค่ะ”

หมอเมษฐ? อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่พวกนางพยาบาล พูดถึงวันนั้น ที่ว่าเป็นเดือนโรงพยาบาลที่แค่เสียงยังทำ ให้สาวๆ ท้องได้
“ฉันว่าเธอชักจะบ้าจริงๆ แล้ว หาหมอศัลยกรรมสมอง ทําไม ต้องไปหาหมอประสาทสิท่า!” พิณโมโหนจนสั่น ไปทั้งตัว “รักใครคนหนึ่งได้มากขนาดนั้นเลยหรอ? ห้ะ? ล้อเล่นกับชีวิตตัวเองแบบนี้ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เธอ ไม่รู้เหรอว่าชีวิตตัวเองใครกำเนิดมา เธอทำแบบนี้ไม่รู้ สึกผิดกับแม่ พี่สาวตัวเองและทุกคนที่เป็นห่วงเธอหรือ ไง ไร้สาระจริงๆ!”

“พี่ พิณพี่อย่าโมโหไปเลย ฉันด่านางนั่นไปนานมาก แล้ว เธอแค่รู้เท่าไม่ถึงการ เธอบอกว่าถ้าเธอไม่ทำแบบ นั้นก็ไม่มีโอกาสเข้าใกล้คุณหมอศัลยกรรมสมอง พี่ก็ เห็นแก่หัวใจดวงน้อยๆ ของเธออย่าไปถือสาเลยนะ

“เหอะ!” พิณหัวเราะด้วยความไม่แยแส “ฉันว่าสมอง มันพังไปหมดแล้วหละ!”

“เพ็ญณีแกควรจะอธิบายเรื่องนี้มาซะดีๆ!!”

พิณเข้าห้องผู้ป่วยปุ้บ โยนกระเป๋าใส่ตู้หัวเตียงด้วย ความโมโห จ้องเขม็งไปทางเพ็ญณีที่พันผ้าไว้เต็มตัวอยู่ บนเตียง

“เจ้…”

เพ็ญณีมองพิณที่โมโหด้วยขอบตาแดงก่ำ แลดูน่า เอ็นดูและน่าสงสารมาก “หนูเจ็บ…
“สมน้ำหน้า!!”

พิณนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

เห็นท่าทางใจ ของพี่สาว น้ำตาเพ็ญณีที่อดกั้นเอา ไว้ทะลักไหลออกมาจากเบ้าตาทันที “เจ้ อย่าโมโหไป เลย ทีหลังหนูไม่กล้าแล้ว”

“ถ้ามีทีหลังอีก ดูว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ ไหม!!”

พิณมองดูขาน้องสาวตัวเองที่ใส่เฝือกอยู่ ปวดใจเป็น อย่างยิ่ง แต่ปากกลับบอกว่าจะไม่ให้อภัยง่ายๆ “วิ่งไล่ ตามผู้ชายจนชีวิตตัวเองไม่เอาแล้ว เพ้อเจ้อจริงๆ!”

เพ็ญณีแอบเหลือบไปมองพิณที่กำลังโมโหอยู่ พูดขึ้น อย่างระมัดระวัง “เจ้ หนูชอบเขามากนะ”

“เพ็ญณีฉันเตือนแกนะ ชอบก็ชอบไป แต่เรื่องแบบนี้

จะไม่มีอีกแล้ว!”

เธอไม่อยากจะคิดว่าต้องเป็นผู้ชายแบบไหนถึงจะ ทำให้น้องสาวตัวเองทำเรื่องเพ้อเจ้อแบบนี้ได้ลงคอ

เพ็ญณีอ้อนพิณเพื่อขออภัย “เจ้ หนูรับรอง ไม่มีครั้ง ต่อไปแน่นอน”

“ถ้ามีครั้งต่อไป คนที่โดดตึกก็คงเป็นเจ้ของเธอแล้ว หละ!” พิณพูดไปด้วยลุกขึ้นไปรินน้ำ “อ่าๆ ไหนลองพูด ถึงหมอเมษฐ ที่แกชอบงี้ เขาเป็นคนยังไง ใช้ได้หรือเปล่า? หมอนั่นต้องเสน่ห์แรงขนาดไหนถึงจะทำให้แก ทําเรื่องแบบนี้ได้เนี่ย”

“เจ้ถามทีเดียวเยอะขนาดนี้ หนูจะตอบเจ้ยังไงหละ! เขาเป็นหมอที่ดูแลหนู เดี๋ยวจะมาตรวจเวร เจ้ก็ดูเอาเอง แล้วกัน! แต่ว่าดูเฉยๆ นะ เจ้อย่าไปหลงเขาหละ เขาเป็น ของหนู!” เพ็ญณีพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน

พิณหลุดขำ “พอๆ ฉันคงไม่เวอร์เหมือนแกหรอก! เดี๋ยวถ้ามาฉันจะถามเขาว่าในสายตาของคุณหมอเมษฐ แล้ว คนไข้ต้องประสบปัญหาใหญ่ขนาดไหนถึงจะเรียก ว่าปัญหาใหญ่คะ”

เธอชูกระติกน้ำในมือ “น้ำหมดแล้ว เดี๋ยวฉันไปกรอก น้ำก่อนนะ”

ถือกระติกน้ำร้อนออกจากห้องผู้ป่วย

ออกจากห้องแล้วเลี้ยวขวา เดินตามทางไปห้องน้ำชา

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่จงใจ แต่ในช่วงเผลอนั้น เหมือนเห็นเงาคนที่ไม่ได้เห็นมานาน เขาในชุดกาวน์ สีขาวสะอาด มือทั้งสองข้างใส่อยู่ในกระเป๋าอย่างไม่ ตั้งใจ มองไปทางด้านหน้าอย่างไร้แยแส แต่เธอยัง ไม่ทันได้มองชัดๆ เงานั้นหายไปจากสุดทางเดินในพริบ ตา…