ตอนที่ 3 นอนจมในกองเลือด

พิณญาเลือดขึ้นหน้า แหกปากตะโกนด้วยความดื้อรั้น ท่ามกลางฝน

“แม่แกเป็น แกก็ดีไม่ถึงไหนหรอก”

“แม่ฉันไม่ใช่! เขาไม่ใช่!

อัมพรหัวเราะอย่างเย็นยะเยือกด้วยความสมเพช “พิณญาเด็กเวรคนนี้มีจุดจบแค่อย่างเดียวแหละ นั่นก็ คือ….ตาย! ไม่ใช่ตายในท้องแก ก็ตายในโรงพยาบาล ฉันไม่มีทางให้มันเห็นพระอาทิตย์บนโลกนี้เด็ดขาด!

พิณญาโงนเงนไปครู่หนึ่ง ร่างกายค่อยๆ ถอยไป ข้างหลัง สายตาหวาดระแวงจับจ้องไปที่ผู้หญิงจิตใจ นํามหิตตรงหน้า “แกเป็นปีศาจ!”

ก็แหงสิ ปีศาจกินคนทั้งเป็นอย่างเธอ ลูกชายตัวเอง ยังทำลงคอ แล้วมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกหละ?

“ถ้าแกไม่ยอมเอามันออกก็ไม่เป็นไร! ฉันให้แกอุ้ม ท้อง 10 เดือน ให้แกรักกับมัน 10 เดือน และแล้ววันที่ มันคลอดออกมามองโลก….ฉันจะให้แกดูมันกับตาว่ามัน ค่อยๆ ตายไปยังไง…

“ไม่! ไม่….

พิณญาส่ายหัวไปด้วยกรีดร้องไปด้วยอย่างไร้สตินัยน์ตาเต็มไปด้วยหยดนแห่งความหวาดระแวง เธอ เสียผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดไปแล้ว จะเสียยอดรักของ พวกเขาไปอีกไม่ได้

“คุณทำแบบนี้กับเขาได้ไง เขาเป็นหลานของคุณ หลานแท้ๆ ของคุณ….”

“เห็นท่าแล้วน่าจะไม่ยอมจัดการด้วยตัวเองแล้วสินะ” ยักคิ้วขึ้นแล้วส่งสัญญาณให้ผู้ชายทั้งสองคนหลัง “จัดการซะ กระทุ้งลูกในท้องเธอออกมาเดี๋ยวนี้! เล่นจน พอใจแล้วค่อยกรีดหน้าเธอจนเละ ฉันจะดูสิว่าเธอจะ าอะไรมาอ่อยลูกชายฉันเอาอะ

“ครับ คุณหญิง” ผู้ชายพูดไปด้วยเดินขึ้นมาคว้าตัว พิณญาไว้ ไม่รู้ว่าเธอเอาแรงมาจากไหนถึงได้หลุดออก มาจากพวกเขาได้ เธอคว้ามีดเล่มนั้นมาได้โดยอาศัย จังหวะชุลมุนวุ่นวาย

พิณญากัดฟันจ้องเขม็งไปทางอัมพร เธอเห็นความมุ่ง มั่นบนใบหน้าที่ไร้อารมณ์นั้น

เขาต้องไม่ยอมปล่อยลูกเธอไปแน่ๆ

“แกมันบ้าไปแล้ว!!”

พิณญาตะโกนขึ้นอย่างสุดใจ วินาทีต่อไป คนอื่นยัง ไม่ทันได้ตั้งตัว เธอยกมือขึ้นอย่างใจเด็ดแล้วปักมีดที่ แหลมคมเข้าที่ท้องด้านซ้ายของตัวเอง…..
“อร้าย~~~~~” เสียงกรีดร้องที่ปวดร้าวเจียมตายกวาด ทะลุผ่านท้องฟ้าที่เทาหม่น

เลือดทะลักออกมาจากท้องของเธอ ไหลนองไปทั่ว มองดูแล้วน่าสยดใจอย่างยิ่ง

“เจ็บ…”

พิณญานอนอยู่ในกองเลือด ใบหน้าขาวซีดจนดูไร้

ชีวิต

เห็นร่างเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด อัมพรแสยะยิ้ม อย่างชอบใจ

“พิณญาถ้าไม่ออกไปจากเมือง Sอีก งั้นต่อไปแม่ชั้น ต่ำของแกก็จะเป็นเหมือนเด็กเวรในท้องแกนี่แหละ สำ เนียกตัวเองไว้ด้วย!”

อัมพรจากไป

ท่ามกลางสายฝนที่ถาโถมเข้ามา นอนอยู่กับพื้นแล้ว ยื่นมือไปล้วงมือถือที่อยู่ในกระเป๋าด้วยสติเลือนลาง

“ช่วย….. ช่วยฉัน ธนาช่วยลูกฉันด้วย…..

ไปแล้ว
4 ปีถัดมา….เมือง A โรงพยาบาลศรีนพฤทธ

พิณญาเพิ่งจะมาถึงแผนกผู้ป่วยนอกของภาควิชา โลหิตวิทยา ก็เห็นเจ้าหัวโล้นที่น่าเอ็นดูใส่ชุดผู้ป่วยไซส์ มินิอยู่หน้าจุดพยาบาล กำลังชะโงกมองไปทางลิฟต์ ที่มาคนสันจรไปมา

เมื่อเห็นพิณญาแว๊บแรก แววตาใสเกลี้ยงราวกับเพชร พลอยนั้นเผยยิ้มบริสุทธิ์ออกมาทันที “พิณ!”

ขาสั้นๆ รีบวิ่งเข้ามา มุดหัวเข้าไปในอ้อมกอดพิณญา ทันที

พิณญากอดเขาไว้ “คิดถึงแม่บ้างไหมจ๊ะ”

“คิดครับ! คิดถึงมากๆ เลยครับ!” กันตะพูดไปด้วย จุ๊บ ลงบนหน้าพิณญาไปด้วย

สักพัก พยาบาลฝึกหัดก็เข้าร่วมการสนทนาของสอง แม่ลูก “เจ้าตัวเล็กนี่บ่นคุณมาทั้งบ่ายแล้วค่า!

พิณญารีบยิ้มแล้วขอบคุณพยาบาล “ใยบัวขอบคุณ พวกคุณนะที่คอยดูแล ถ้าไม่มีพวกคุณ ฉันไม่รู้จะทำยัง ไงดีเลย”

“พี่พิณ นี่เป็นสิ่งที่เราควรทำค่ะ”

กวาดสายตาไปทางสถานีพยาบาลที่ว่างเปล่า รู้สึก สงสัยแปลกๆ “วันนี้คุณยืนเวรคนเดียวหรอ ทำไมไม่เห็นคนอื่นเลย?”