บทที่4 แค่จูบเดียวก็ทําให้เขาว้าวุ่นสุดๆ

แค่จูบเดียวก็ทำให้เขาว้าวุ่นสุดๆ

“คุณรู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่” ถึงเชิงขมวดคิ้ว ถามอย่างเคร่งขรึม

ความมั่นใจบนใบหน้าของเธอนั้น ทำให้ถึงเชิง เชื่อครึ่งไม่

เชื่อครึ่ง

สรั่วจิงหัวเราะเบา “ให้ฉันได้เข้าอยู่ในชื่อกรุ๊ปสิคะ ฉันจะ ช่วยคุณเอาสัญญาการร่วมมือกับสามีภรรยาฮิลล์มาให้ได้ สรั่วจึงมีความมุ่งมั่นมากพอ ถึงเพิ่งไม่ปฏิเสธหรอก

“การทำธุรกิจครั้งนี้ ประธานได้กำไรไม่ขาดทุนแน่นอนค่ะ

ไม่มีนักธุรกิจคนไหนปฏิเสธเนื้อติดมันชิ้นนึงได้หรอก

“ประธาน ครับ คิดให้ดีก่อนนะครับ”

ข้างๆ มีหลอานที่คอยเตือนเสียงเบาอยู่ ในมุมของเขาแล้ว ผู้ หญิงคนนี้ใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อเข้าใกล้ประธานตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แทบไม่ต้องเตาอะไรเลย

ถึงเพิ่งโบกมือ ขมวดคิ้ว

เขานึกว่าตัวเองนั้นดูคนออกก็ตั้งเยอะ แต่พอเจอกับผู้หญิงที่ อยู่ตรงหน้าแล้ว กลับจับผิดไม่ได้เลยสักนิด
“แล้วทําไมคุณถึงช่วยชื่อกรุ๊ปล่ะ ถึงเชิงถามอย่างเย็นชา ตอนที่ยังไม่รู้เหตุผลจริงๆ นั้น เขาไม่อยากจะให้รอบตัวของตัว เองนั้นมีความไม่แน่ใจค้างคาอยู่

สรั่วจึงยืนขึ้น มือทั้งสองเกาะอยู่ที่โต๊ะ ค่อยๆ เข้าใกล้ถึง เซิ่ง ดวงตาโตที่ใสแจ๋วนั้น เล่นหูเล่นตา “เพราะว่า………ชอบ ท่านประธานไงคะ ยังไงก็มาเกาะเพื่อผลประโยชน์อยู่แล้ว ไม่ใช่

ไง”

น้ำเสียงมีเสน่ห์เย้ายวน ลมหายใจออกของสาวสวย มีกลิ่นหอ มอ่อนๆ กระทบเข้ามา

ลี่ถึงเซิ่งเก้ๆ กังๆ สายตาที่เคร่งขรึมนั้นค่อยๆ เก็บไป

หลอานเห็นท่าทีแล้ว อีกนิดดวงตาคงถนนหล่นลงมาบนพื้น

แล้ว

นี่……..ครสามารถบอกเขาได้ว่า คุณแอนคนนี้นั้นโผล่มาจาก

ไหนกัน

แม้แต่ท่านประธานก็ยังกล้าท้าทาย ไม่กลัวว่าจะโดนหักแขน

หักขาโยนออกไปไ

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ลี่ถึงเพิ่งกลับไม่ได้โต้ตอบอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นคือกลิ่นหอมบนตัวผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้า ยังทำให้เขา

หลงใหลด้วย

“ผมตกลง”

ถึงเชิงตอบตกลง ยิ่งทำให้หลอนเซอไพรส์เข้าไปใหญ่
ไม่คิดเลยว่าต้นไม้เหล็กนั้นจะออกดอกได้ด้วย เป็นเรื่องที่มี

โอกาสน้อยมาก)

สรั่วจึงยิ้มอย่างมั่นใจ “ประธานเป็นคนที่ฉลาดคนนึงเลยนะ

คะ”

“ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากคุยกับคุณแอนเป็นการส่วนตัว นาย

ออกไปก่อนเถอะ ”

ลี่ถึงเซิ่งมองหลี่อานแล้วพูด

หลอานไม่รู้ว่าท่านประธานคิดจะทำอะไร แต่ก็ยังออกจากห้อง ทำงานอย่างซื่อสัตย์อยู่ดี แล้วก็ปิดประตูด้วย

สวี่รั่วจึงกลับไปนั่งที่ตัวเองอีกครั้ง เธอนั่งไขว่ห้างอย่างสง่า งาม พูดเสียงเบาว่า “คงไม่ใช่ว่าท่านประธานตกหลุมรักฉัน หรอกนะคะ อยากจะคบหาดูใจกับฉันใช่ไหมล่ะคะ

สรั่วจึงยิ้มแล้วพูดอย่างชิวๆ แต่ในใจนั้นกลับตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อตอนคนที่สามยังอยู่นั้น เธอยังไม่รู้สึกเกร็งขนาดนี้เลย ตอนนี้ ถูกลถึงเพิ่งจ้องมองอย่างเพ่งเล็ง ในใจกลับรู้สึกว่า

ราวกับว่าอากาศรอบข้างนั้นถูกกำจัดออกไปยังไงอย่างงั้น

เธอพยายามให้ตัวเองยิ้มออกมาธรรมชาติหน่อย ไม่ให้ถึง เซ้งจับได้

จู่ๆ ถึงเชิงก็ลุกขึ้น ค่อยๆ เดินไปอยู่ตรงหน้าสรั่วจึง
“คุณแอนก็มั่นใจตลอดแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ” ถึงเพิ่งยก มุมปากขึ้น มือข้างหนึ่งอยู่บนพนักพิงของเก้าอี้ โน้มตัวลงตาม แบบที่สรั่วจึงทำเมื่อกี้นี้

ลมหายใจของชายที่เนื้อเข้าปากเสือพุ่งหน้าเข้ามา โดยเฉพาะ ลมหายใจของความเร่าร้อนนั้น กระพือที่ข้างหูของสรั่วจึง ทำให้ในใจของเธอนั้นยิ่งตื่นเต้นเข้าไปอีก

บนใบหน้าที่ดูมั่นใจนั้น มีความตกใจแวบเข้ามา

เธอพยายามสงบสติอารมณ์ไว้ “ใช่ ไม่…ไม่งั้นจะยืนอยู่ข้าง ประธานลีได้ยังไงล่ะ”

เพียงแต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้น ดูแล้วแข็งกร้าวมาก เหมือนกับว่าในท่าออกมายังไงอย่างงั้น

“สามารถทำให้คนสวยอย่างคุณแอนชอบได้นั้น เป็นเรื่องที่ โชคดีของผมมาก

สรั่วจึงกัดฟันแน่น ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าถึงเพิ่งนั้นจงใจละ

คงไม่ใช่เพื่อเอาคืนกับการกระทำเมื่อกี้ของเธอหรอกนะ

สรั่วนิ่งกลอกตาไปนึ่ง จู่ๆ ก็ยิ้มมีเลศนัยแล้วโอบไปที่คอ ของลี่ถึงเซิ่ง

“จูบนี้ ประธานชอบไหมคะ”

ถึงเพิ่งอึ้งไป นอกจากค่ำคืนที่บ้าคลั่งเมื่อหกปีที่แล้ว เขายัง ไม่เคยสัมผัสผู้หญิงคนไหนอย่างใกล้ชิดอีกเลย
หลังจากสวรั่วนิ่งมองดูใบหน้าที่เกร็งของถึงเซิ่ง ยิ้มอย่างเจ้า

เล่ห์

เธอเคาถูกจริงๆ ด้วย ไม่คิดว่า ถึงเพิ่งจะใสซื่อขนาดนี้

แค่จูบเดียว ก็ทำให้เขาว้าวุ่นสุดๆ

แก่นแท้ของสวี่รั่วนิ่งนั้นเป็นผู้หญิง ที่ค่อนข้างหัวโบราณ นอกจากค่ำคืนนั้นเมื่อหกปีที่แล้ว หลายปีมานี้เธอไม่ได้สัมผัสกับ ผู้ชายมาโดยตลอด ไม่รู้เป็นเพราะคืนนั้นเมื่อหกปีที่แล้วทำให้ เธอฝังใจหรืออะไรกันแน่

แต่หลังจากที่ได้เจอถึงเชิงแล้ว เธอสังเกตเห็นว่าเธอ ใจกล้า

ไม่น้อยเหมือนกัน

อีกอย่าง มองดูใบหน้าที่ลำบากใจของถึงเพิ่งแล้ว เธอก็กลั้น

ขาไม่ได้

ถึงเพิ่งจับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหญิงสาวได้แล้ว ในใจนั้นรู้สึก

สับสน

ผู้หญิงคนนี้กล้าดีมาเล่นกับเขา

สรั่วจึงยังไม่ทันได้รู้สึกตัว ก็ถูกจูบที่ริมฝีปากอย่างเร่าร้อน

จูบที่มาอย่างกะทันหัน ทำให้เธอ มือเล็กๆ ต้นไปที่อกของถึง เซ็งแรงๆ แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง สำหรับถึงเพิ่งแล้ว ก็ เหมือนแมวข่วนเท่านั้น

ถึงเพิ่งจับมือเล็กๆ ที่ตวัดมั่วชั่วของสรั่วถึง แล้วจูบแรงขึ้น
สุดท้าย ในตอนที่สรั่วจิงเกือบจะหายใจไม่ออกนั้น เขาถึงจะ

หยุด

ถึงเพิ่งเห็นใบหน้าที่แกงของสรั่วจึงแล้ว ราวกับว่าเผยให้ เห็นถึงความเขินอาย หัวเราะแล้วพูดว่า “ตอนจบยังหายใจไม่ เป็นเลย ยังกล้าทำเป็นชำนาญเรื่องรักอีก

สรั่วจึงมองเขาอย่างโกรธแค้น เช็ดปากแล้วพูดว่า “ไม่คิด เลยว่าประธานที่จะเป็นคนที่ชอบดูถูกคนที่ต่ำแบบนี้

ฟังแล้ว ถึงเซิ่งก็ยักคิ้วแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ว่าคุณแอนชื่นชมผม ก่อนหรอครับ ผมก็แค่จูบคืนให้กับคุณก็แค่นั้น

“ใจเขาใจเราไง ไม่ใช่หรอครับ”

ฟังน้ำเสียงที่จริงจังของถึงเซ็งแล้ว สรั่วนิ่งก็โกรธจนกัดฟัน

เธอขุดหลุดให้ตัวเองไปแล้วหลุมนึง

เธออยากจะเก็บความคิดก่อนหน้านี้กลับมา ถึงเพิ่งนั้นจริงๆ แล้วไม่ใช่ท่านประธานที่ใสซื่อบริสุทธิ์อะไรทั้งนั้น เป็นหมาป่าที่ หุ้มขนแกะเอาไว้

ต้องถึงเซ็งอย่างโหดเหี้ยม สรั่วจึงเดินออกจากห้องทำงาน โดยไม่หันกลับมา

หวานที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกว่าโดยตลอด เห็นสวรั่วจึงออกมา แล้ว ก็ยิ้มทักทาย “คุณแอน…….
แต่สรั่วจึงไม่แม้แต่มองเขาสักนิด เหยียบอยู่บนส้นสูงที่สูงถึง ห้าเซนติเมตร น ออกไปด้วยความโกรธ

หล่อเนงงไปหมด ท่านประธานของพวกเขาพูดอะไรกับคุณแอ นกันแน่

แต่ทันใดนั้นหรี่อานก็นึกถึงนิสัยท่านประธานของตัวเองแล้ว ก็ นึกถึงคุณแอน อ่อยประธานของเขา บนหน้าเผยให้เห็นการ เปลี่ยนแปลงกะทันหัน

ท่านประธานของเขาต้องปฏิเสธแรงเกินไปแน่นอน ทำให้คุณ

แอนหน้าตาหดหู่

ยิ่งคิดหลอานก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นแบบนั้น

ในห้องทํางานถึงเพิ่งมองดูเงาของสวรั่วจึงรีบวิ่งหนีไป มุม ปากแสยะขึ้น พูดคนเดียวเบาๆ ว่า “น่าสนใจ

ในห้องทำงานยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสวรั่วจึงหลงเหลืออยู่

ลี่ถึงเพิ่งที่ไม่ได้กะพริบตาอยู่นาน เป็นครั้งแรกที่รู้สึกง่วง

เขาฟุบอยู่บนโต๊ะ แล้วก็งีบหลับไปสักพัก

หลอานผลักประตูเข้าไปเห็นประธานนอนฟุบอยู่บนโต๊ะ แล้ว ก็ยังกรนเสียงเบาๆ ด้วย

ฉากนี้ เขาตาแทบและ

ต้องรู้ว่าประธานของเขานั้นไม่ได้หลับมาหลายวันแล้ว

ก็เหมือนกับคนเหล็กก็ยืนหยัดไม่ไหวแล้ว
เพื่อไม่ให้รบกวนประธาน หลานย่องมือของเท้าออกจาก ห้องทํางาน แล้วก็ปิดประตูอย่างระมัดระวัง

เขาหาที่เงียบๆ ที่นึง กดโทรหนึ่งในหารายชื่อที่มีจำนวนครั้ง การโทรที่ไม่น้อย

หลังจากที่สรั่วงออกจากชื่อกรุ๊ป ก็ไม่ได้กลับบ้านทันที แต่ ไปที่ร้านกาแฟสตาร์บัค

ที่นั่งชั้นสองริมหน้าต่าง ชายชุดสูทและรองเท้าหนังสวมแว่น กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายใจ เขาดูเหมือนทั่วไป นับเป็น จำพวกหนึ่งที่พอโยนเข้าไปในกลุ่มคนแล้วก็หาไม่เจออีกเลย

สรั่วนิ่งมาถึงชั้นสอง มุ่งตรงไปหาผู้ชายคนนี้ จากนั้นก็นั่งอยู่ ตรงข้ามเขา แล้วเอ่ยปากถามทันที “ยังไม่มีข่าวอีกหรอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ