ตอนที่ 2 ใครกันแน่ที่ไม่รับผิดชอบ

ซูฉิงรู้สึกแค่ว่าโลกมันหมุน แม้แต่สติสุดท้ายของเธอ ก็จมหายไป ใบหน้าแดงที่สวยงาม มองไปที่ใบหน้าของ ผู้ชายรูปหล่อที่อยู่ข้างหน้า จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ

มือเล็กๆของเธอคลำไปคลำมาที่ผู้ชายคนนั้นอย่าง กระสับกระส่าย ปากก็พูดขึ้นอย่างไม่หยุดว่า : “ เย็นจัง สบายจัง ”

” เธอ อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นมันจะอันตราย ! ” เขาที่ ถูกผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขานั้นยั่วยุซ้ำๆ ดวงตาที่ มืดดำของเชียวจิ่งเห้าก็ยิ่งลึก อ้อมแขนที่กอดเธอไว้อยู่ ก็ยิ่งแน่นขึ้น

ในตอนนี้ซูฉิงไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไร เธอไม่ ได้ยินอะไรเลย อีกทั้งยังใช้ริมฝีปากของตัวเองนั้นจูบ ไปด้วยความซน

“ เธอ นี่เธอบังคับผมเองนะ ! ” เซียวจิ่งเห้าพูดขึ้นด้วย ความโกรธ จากนั้นเขาก็ตอบสนองกลับไป โดยโน้มตัว ลงแล้วจูบไปที่ซูฉิง

เสียงอู้อี้ของเขากระซิบที่ข้างหูเธอว่า : “ ช่างเป็น นางฟ้าน้อยที่น่ารำคาญจริงๆ ”

ฉากที่เร้าอารมณ์ มีเสน่ห์อย่างไม่สิ้นสุด

พระอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงมาบนหน้าต่าง ส่องผ่านม่านเข้ามาภายในห้อง ทำให้บางครั้งภายในห้องจะ สว่างขึ้น

ชุดสูทของผู้ชาย และกระโปรงของผู้หญิง กองอยู่บน พื้นห้องยุ่งเหยิง ทั้งหมดบ่งบอกถึงความเข้มข้นของเมื่อ คืนที่ผ่านมา

และเมื่อซูฉิงตื่นขึ้นมา เธอยังคงเจ็บที่หัวอยู่ ฝ่ามือ ใหญ่ที่กดอยู่บนหน้าอกของเธอ ทำให้เธอหายใจ ลําบากเล็กน้อย เธอขมวดคิ้ว และกำลังที่จะยกมือนั้น ออกไป กลับเห็นใบหน้าของเซียวจิ่งเห้าพอดี

ซูฉิงตกใจ และกำลังที่จะร้องออกมา แต่กลับรู้สึกเจ็บ เหงื่อออก และเธอเพิ่งจะรู้ว่าเมื่อคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น

เธอรีบลุกขึ้นด้วยความหวาดกลัว ยังไม่ทันจะได้ใส่ เสื้อผ้า ก็รีบวิ่งไปที่ตรงประตู แต่ตอนที่เธอกำลังจะปิด ลูกบิดประตูนั้น กลับได้ยินเสียงของผู้ชายมาจากด้าน หลัง

“ ทำอะไรลงไปแล้วไม่รับผิดชอบก็จะหนี ? เธอคิดว่า ผมเชียวจิ่งเห้าเป็นอะไรหรอ ?

เป็นเพราะเสียงของผู้ชายที่ด้านหลังนั้นทําให้ฉิง ตัวแข็งขึ้นมาทันที เธอไม่กล้ามองย้อนกลับไปที่เสียง นั้น เธอไม่รู้ว่าผู้ชายข้างหลังคนนั้นคือใคร และเธอก็ไม่ ต้องการที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรมากเกินไปกับเขา

ขอโทษที ฉันเข้าห้องผิด ” พูดจบเท่านี้ ซูฉิงก็รีบเปิดประตู และออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายที่เอนตัวอยู่บนเตียงมองดูแผ่นหลังของซูฉิงที่ หวาดกลัวหายออกไป เขายิ้มขึ้นที่มุมปาก มันน่าสนใจ น่าสนใจมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆแล้ว

หลังจากที่วิ่งออกจากบาร์เย่เซ่อ ซูฉิงก็วิ่งตรงไปข้าง หน้าด้วยลมหายใจเฮือกเดียว เธอกลัวว่าผู้ชายที่อยู่ ข้างหลังเธอนั้นจะตามออกมา และยิ่งไปกว่านั้นเธอกลัว ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นคุณชายเชียวอย่างที่ทุกคนได้พูด ไว้

เธอวิ่งไปจนจะหายใจไม่ออก และรู้สึกว่าในตอนนี้เธอ น่าจะปลอดภัยแล้ว เธอหายใจเข้าลึกๆ และหยุดพิงที่ กระจกหน้าต่างและอ้าปากค้างหอบ คิ้วที่บอบบางของ เธอติดชิดสนิทกัน

ทำยังไงดี ?

เรื่องมันดูเหมือนจะแย่ลงเรื่อยๆแล้ว !

ไม่เพียงแต่แค่ไม่ได้เงิน ในตอนนี้ตัวเองยังเข้าไป เกี่ยวข้องอีก จะทำยังไงกับอาการป่วยของยาย ?