ตอนที่ 12 ผู้หญิงของผม ใครก็ไม่สามารถแตะต้องได้

พวกเขาทั้งสองคนต่างจ้องมองกันอย่างไม่ยอมอ่อน ข้อให้ฝ่ายตรงข้าม ในตอนที่ซูฉิงคิดว่าเขาจะต้องทนไม่ ไหวและฆ่าเธอแน่ ทันใดนั้นเชียวจิ่งเห้าก็ผ่อนแรงที่มือ ลง และคลายแรงที่บีบคอของเธอออก

ทันทีที่ได้รับอิสรภาพคืน ซูฉิงก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไป ลูบคอของตัวเอง จากนั้นเธอก็หันไปมองเชียวจิ่งเห้าที่ ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความระมัดระวัง

เชียวจิ่งเห้าเลิกคิ้วมองเธอ เพราะแรงดึงเมื่อครู่นี้ของ ทั้งสองคนส่งผลให้ผ้าห่มร่วงลงพื้น พาให้คนตกอยู่ใน ภวังค์

เพราะความโกรธใบหน้าที่สวยงามของเธอจึงแดงขึ้น เล็กน้อย ยังมีรอยฟกช้ำ ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง สภาพ แบบนี้ที่จริงแล้วค่อนข้างกระอักกระอ่วน แต่ทว่าก็ไม่ได้ มีผลต่อความงามของเธอเลย

ดูเธอเต็มไปด้วยความโกรธแต่ก็ยังน่ารักและอ่อน โยน เขาก็นึกเรื่องเมื่อคืนนั้นขึ้นมาได้ เธอคล้ายกับแมว น้อยตัวหนึ่งที่สามารถสร้างแรงสั่นสะเทือนในใจเขาได้!

เพื่อที่เขาจะซ่อนใบหน้าที่เขินอายของตัวเอง เชียวจิ่ง เห้าจึงทำหน้านิ่ง พูดเสียงเรียบ “คุณคงไม่ได้คิดอย่าง ไร้เดียงสาว่า ผมจ่ายให้คุณมานอนคุยใต้ผ้าห่มกับผม เฉยๆ หรอกนะ?!
แน่นอนว่าซูฉิงเข้าใจดีว่าสามวันนี้จะต้องเจอกับ

อะไร แต่เมื่อเขายกเรื่องแบบนี้ขึ้นพูดขณะย้ายตัวเอง ไปที่เคาน์เตอร์ แต่ก็ทำให้เธอก็รู้สึกละอายได้ ใบหน้า ปรากฏรอยสีแดงพาดผ่านคล้ายว่าจะมีเลือดหยดออก มาได้

“หน้าไม่อาย” ซูฉิงเบือนหน้าหนี ไม่ยอมให้เขามอง เห็น ปากก็พูด “ถึงแม้ว่าฉันตกลงจะอยู่กับคุณสามวัน แต่ก็ไม่ได้แสดงว่าฉันตกลงที่จะให้เพื่อนจิ้งจอกของ คุณตามมาด้วย

เมื่อนึกถึงสายตาที่สั่งหมิงใช้มองตัวเอง ซูฉิงก็รู้สึก สะอิดสะเอียนแทบตาย ไม่ต้องพูดถึงบริเวณที่เขาเคย สัมผัสเลย เธอแทบอยากจะลอกผิวของตัวเองออก

“สบายใจได้ ผมชอบความสะอาด”

จู่ๆ เชียวจิ่งเห้าก็พูดประโยคอ้อม ๆ ออกมา ทำให้ซูฉิ งงุนงง และเธอก็มองเขาอย่างสงสัย ไม่เข้าความหมาย ของประโยคที่เขาพูด จึงรอประโยคต่อไปของเขา

เชียวจิ่งเห้าเหลือบมองเธอ หมุนตัวเดินไปที่ชั้นวาง ไวน์แดง เทไวน์แดงลงแก้วก่อนจะพูดต่อ “ผู้หญิงที่ถูก คนอื่นสัมผัสมาก่อน ผมไม่แตะต้องอย่างแน่นอน เช่น เดียวกันผู้หญิงของผม คนอื่นก็ห้ามแตะต้อง

ซูฉิงครางออกมาหนึ่งเสียง และยังคงเบือนหน้าหนีต่อ ไป จ้องมองไปที่แสงสว่างจากตลาดด้านล่าง แล้วพูดว่า “ฉันอยากกลับเมืองB
เธออยากรีบจบความสัมพันธ์กับเขาให้เร็วที่สุด ยิ่งอยู่ ข้างกายเขานานเท่าไร เธอก็ไม่รู้ว่าจะอดทนรับรู้เรื่อง ราวต่างๆ ได้มากสักแค่ไหน เรื่องในวันนี้เป็นสิ่งที่เขา วางแผนไว้แล้ว ถ้าหากไม่ใช่ เธอไม่กล้าที่จะคิด และ เธอก็ไม่รู้ว่าเขาคิดจะใช้ให้เธอทำตามแผนการอะไรต่อ ไป

ฟ้าจะถล่มหรือเปล่า เขาตอบตกลงกับเธอ นี่ทำให้ซู ฉิงอดประหลาดใจไม่ได้ จนต้องหันกลับมามองเขา ก็ พบว่าเขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ แล้วจิบไวน์แดงในแก้ว ภายใต้แสงไฟสลัว ทำให้เธอเห็นได้ไม่ชัดว่าเขาแสดง สีหน้าแบบไหน

“เงินที่เหลืออีกสองล้านแปดแสนฉันไม่ต้องการแล้ว ส่วนเงินสองแสนก็ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันมากับคุณ วันนี้” หลังจากพูดจบซูฉิง รู้สึกเหมือนว่าตัวเองผ่อน คลายขึ้นนิดหน่อย

ไปจากที่นี่ ไปจากเมืองเอส เธอก็สามารถกลับไปใช้ ชีวิตที่สงบสุขเหมือนก่อนที่จะพบเขาได้แล้ว

เชียวจิ่งเห้าเลิกคิ้วมองเธอ จิบไวน์แดงหนึ่งอึกแล้วพูด “เงินที่ผมเชียวจิ่งเห้าจ่ายออกไปแล้ว ไม่คิดที่จะรับกลับ คืน”

“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการอะไร?!”
ได้ฟังประโยคที่เขาพูด คิ้วเรียวของซูฉิงก็ย่นขึ้น ดวงตาฉ่ำวาวทั้งคู่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ทำให้ผมพอใจสิ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะส่งคุณกลับเมืองB” เขาเอนกายลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน หน้าของเขา คล้ายยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม มองมาที่ซูฉิงที่ตัวแข็งที่อ

“ฝันไปเถอะ!” อย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด ซูฉิงปฏิเสธ เสียงแข็ง

“ดี ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ที่นี่ไปอีกสองวัน” เซียวจึงเท้าไม่ โกรธ เพียงพูดคุยตามปกติ แต่ทว่ากลับทำให้ซูฉิงโกรธ จนต้องกัดฟัน

เธอกัดริมฝีปากแน่น นั่งจ้องเขาอยู่บนเตียง แทบจะ เอาดึงความเกลียดทั้งหมดมาอยู่ที่เขาแล้ว

แต่ถ้าตกลงกับเขา พรุ่งนี้เช้าเธอก็สามารถหนีไปให้ ไกลจากปีศาจตนนี้ได้ กลับไปดูแลคุณยาย ถ้าหากไม่ ตกลงก็ต้องอยู่ที่นี่อีกสองวัน ไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ที่ เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของเขาในสองวันนี้เลย ยัง ต้องใช้เตียงนอนและหมอนร่วมกับเขา เพียงแค่นี้ซูฉิงก็ รู้แล้วว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน มันเป็นไปไม่ ได้ที่จะนอนในผ้าห่มผืนเดียวกันเพียงอย่างเดียว

ไม่ช้าก็เร็วต้องถึงเวลาที่ต้องเข้านอนกับเขาแน่ แน่นอนว่าแบบไหนที่เป็นประโยชน์กับเธอมากที่สุดก็ ต้องเลือกแบบนั้น
หาใจสักพัก สังกัดริมฝีปากตัวเองแน่น มองดูคล้าย นอนรอความตายอยู่บนเตียง หลับตาแล้วพูด “ตามที่ คุณพูด พรุ่งนี้เช้าไปส่งฉันที่เมืองBด้วย”