ทางเดินของชีวิต

ในวันนั้นพ่อเลือกที่จะตบหน้าลูกเกด ปกป้องผู้หญิงคนนั้นและ พาเขากลับบ้าน เพียงแต่บอกว่าจะโทรหาแม่แล้วไปทันที แม่ ทรุดลงที่เก้าอี้ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก หลังจากนั้นพ่อโทรมาแม่ ไม่ต่อว่าเขาสักคำเอาแต่พูดคำว่า

“ค่ะ เข้าใจค่ะ”

ลูกเกดโกรธแม่มากที่อ่อนแอพ่อทำถึงขนาดนั้นก็ยังไม่ด่าสัก คำ ในขณะที่เธอโกรธจนขาดสติแทบจะไปอาละวาดหาที่อยู่ของ พ่อ และในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ เพราะเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อเลย จริง ๆ ช่างน่าสมเพชตัวเองเป็นอย่างมาก

พื้นเพแม่ของลูกเกดเป็นคนลำปางคุณยายของเธอเป็นคนไทย ส่วนคุณตาเป็นคนอังกฤษเขาเสียชีวิตไปนานแล้วตั้งแต่แม่ของ ลูกเกดเป็นเด็กคุณยายจึงพาแม่กลับมาอยู่เมืองไทยอาศัยอยู่ บ้านสวนในลำปางใช้ชีวิตแบบเงียบสงบ

แม่ของลูกเกดเรียนจบที่มหาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งหลังเรียนจบก็ มาฝึกงานที่บริษัทของพ่อ เพียงพบกันครั้งแรกทั้งคู่ต่างตกหลุม รักกันและแอบคบกันจนกระทั่งแม่ตั้งท้อง

ทางญาติฝ่ายพ่อไม่ชอบแม่ด้วยฐานะทางบ้านที่แตกต่างพ่อจึง ซ่อนแม่และเธอเอาไว้ในบ้านหลังหนึ่ง แม่รับคุณยายมาอยู่ด้วย

ไม่นานคุณยายก็จากไปด้วยโรคชรา
ครอบครัวของเธอดูผิวเผินนั้นเป็นครอบครัวที่มีความสุขมาก เธออาศัยอยู่ในบ้านขนาดร้อยตารางวาที่พ่อซื้อให้ ยังจ้างแม่ บ้านคนหนึ่งช่วยดูแลแม่และลูกเกด อีกทั้งพ่อดูแลแม่เป็นอย่างดี ไม่เคยให้ขาดเหลืออะไรลูกเกดเกิดมาก็เหมือนคุณหนูคนหนึ่งมี กระทั่งคนขับรถคอยรับส่ง

เธอรู้ว่าที่บ้านพ่อของเธอรวยมากขนาดไหนแต่โตจนอายุสิบ ห้าก็ไม่เคยได้พบปู่ย่าเลยสักที เพราะงานของพ่อที่ต้องเดินทาง อยู่ตลอดทำให้นาน ๆ เขาจะกลับมาบ้านสักครั้งและทุกคนใน บ้านต่างก็ชินกับวิถีชีวิตแบบนี้ทำให้ไม่เคยสงสัยเลยว่าที่จริง แล้วเขามีโลกอีกใบหนึ่ง และใบนั้นทั้งใหญ่และสำคัญกับเขา มากกว่าเธอและแม่

ในขณะที่พ่อซุกเธอกับแม่ไว้ที่มุมเล็ก ๆ ซ่อนพวกเธอเอาไว้ อย่างมิดชิดเธอที่รู้สึกว่าโลกที่ผ่านมามีความสุขจนมองไม่เห็นว่า แม่เจ็บแค่ไหน

พ่อไม่เคยพาครอบครัวเที่ยว ไม่เคยพาไปเดินห้าง ไม่เคยพา ไปออกงานที่ไหน คงมีเพียงแม่ที่รักพ่อจนสุดใจยอมขื่นขมและ รับกับเรื่องพวกนี้โดยไม่เคยปริปากออกมา

ลูกเกดโกรธแม่ที่ยังยอมทนเธอไม่พูดกับแม่อีกเลย เสียใจที่ แม่เป็นผู้หญิงหัวอ่อนยอมให้คนอื่นมาจิกด่าถึงที่บ้าน จนกระทั่ง วันหนึ่งเธอก็ได้รู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของแม่ ความเด็ดเดี่ยวกล้า หาญที่ลูกเกดคาดไม่ถึง

แม่ของเธอไม่ขอให้พ่อเลือกใครสักคน แต่แม่ขอเลือกทางเดินของตัวเองเดินออกมาจากชีวิตของผู้ชายคนนั้น คำพูดของ แม่วันนั้นที่บอกกับลูกเกดตรง ๆ ทำให้เธอถึงกับร้องไห้ เสียใจที่ เคยโกรธแม่ทั้ง ๆ ที่เธอควรจะอยู่เคียงข้างแม่ในตอนที่แม่เจ็บ ปวดที่สุด

“ที่แม่อดทนมาถึงวันนี้ไม่ใช่ว่าแม่ไม่เอะใจแต่แม่ปิดตาตัวเอง อดทนรอจนลูกเกดโตพอจะเข้าใจ และอยู่เป็นเพื่อนแม่ได้ตอนนี้ ถึงเวลาแล้วที่แม่และพ่อต้องจบกันจริง ๆ ขอเพียงลูกเกดเข้าใจ แม่ก็มีแรงจะเดินต่อแล้ว”

แม่ของเธอเข้มแข็งทำให้ลูกเกดเข้มแข็งไปด้วย ลูกเกดเข้าใจ

อย่างกระจ่างแจ้งว่าที่จริงแม่คงรู้อยู่เต็มอกว่าพ่อมีใครอีกคนแต่ ที่อดทนอยู่เพราะเธอแท้ ๆ มิน่าเล่าเธอเคยขอให้แม่มีน้อง ให้เธอสักคนแม่ก็เอาแต่สาย

หน้าแล้วบอกว่า มีลูกเกดคนเดียวก็พอแล้ว