บทที่ 9 ควรอาบน้ำได้แล้ว

มุกดานั่งรออยู่ที่โซฟาในห้องรอแขก เพื่อรอรัทธ์

นัทธ์นำสัญญากลับเข้าไปวางไว้ที่ห้องหนังสือของคุณชาย จากนั้นก็ลงมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง

“คุณมุกดา เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่ห้องของคุณ” นัทธ์พูดกับ มุกดา

“อืม ได้ค่ะ เอ๊ะ จริงสิ คุณลุงคะ ฉันมีเรื่องอยากจะถามค่ะ คุณชายของพวกคุณชื่ออะไรเหรอคะ เขาเป็นสามีของฉันแล้ว ฉัน คงจะไม่รู้อะไรเลยไม่ได้หรอกสินะคะ?” มุกดาเอ่ยถามไล่หลัง นัทธ์

นัทธ์หยุดลงอย่างกะทันหัน มุกดาก็เลยพุ่งชนเข้าไป “โอ๊ย” มุกดานึกไม่ถึงเลยว่านัทธ์จะหยุดลงกะทันหันอย่างนี้

“ขอโทษครับคุณมุกดา คุณชายของพวกเราเพื่อหลบเลี่ยง ปัญหายุ่งยากแล้ว การแต่งงานสองปีนี้ระหว่างคุณกับเขา คุณจะ ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร อย่างนี้หลังจากที่พวกคุณหย่ากันไปแล้ว ทั้ง สองจะได้ไม่มีความรู้สึกคิดถึงหรือเป็นห่วงใด ๆ ต่อกัน” นัทธ์พูด กับมุกดา

มุกดาพยักหน้า เธอรู้สึกว่าสามีคนนี้ช่างคิดได้รอบคอบเกินไป แล้วจริง ๆ ความจริงแล้วรู้ก็ไม่อยากรู้เอามาก ๆ เลยว่าเขาเป็น ใคร แล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าเขาด้วย ถ้าหากอัปลักษณ์ไม่ไหวเธอก็คงทําใจยอมรับไม่ลง

นัทธ์เห็นว่ามุกดาดูเชื่อฟังเป็นอย่างมากอีกทั้งยังไม่ได้ถาม อะไรอีกด้วย เขาก็เลยไม่ได้พูดอะไรด้วยเช่นกัน แล้วพามุกดา เข้ามาในห้องของเธอ จากนั้นเขาก็ขอตัวลาไปแล้ว

ห้องนี้ใหญ่มาก ตรงกลางมีเตียงทรงกลมขนาดใหญ่ตั้งวาง อยู่รอบ ๆ ด้านมีของประดับตกแต่งโทนสีขาว อยู่บางส่วน มองดูแล้วแข็งแกร่งมาก คงจะเป็นห้องนอนผู้ชายสินะ

คืนก่อนก็ถูกเคี่ยวกรำมาทั้งคืน เมื่อวานก็ทรมานมาแล้วทั้งวัน เมื่อคืนนี้ก็คือคืนที่ต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นเอง ตอนนี้พอ มุกดาได้เห็นเตียงนอนขนาดใหญ่นุ่ม ๆ นั่นแล้ว ก็รู้สึกเหมือน ร่างกายทรุดโทรมไปหมดแล้ว

เธอไม่สนใจแล้วว่าตัวเองยังสวมชุดราตรีขาด ๆ นั้นอยู่ เพียง แค่ถอดรองเท้า แล้วล้มตัวลงนอนหลับบนเตียงทันที

มุกดาที่นอนหลับอยู่นั้น ก็ได้นอนหลับสนิทสลบไสลไปแล้ว เมื่อรอให้เธอตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็มืดไปเสียแล้ว

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เธอถูกความหิวปลุกให้ตื่นแล้ว ดูเหมือน วันนี้ทั้งวัน เธอจะยังไม่ได้กินอะไรเลย

หิวจังเลย มุกดาลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วเปิดไฟตรงหัวเตียง ภายในห้องนอนใหญ่นั้นว่างเปล่า ไม่มีเสียงอะไรเลยสักนิด มุกดามองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว

เธอเปิดประตูห้องนอน คิดอยากจะออกไปหาอะไรกินที่ห้องครัวสักหน่อย เมื่อเดินลงมาข้างล่าง ห้องรับแขกก็มืดสนิทแล้ว จึงใช้แสงไฟจากมือถือส่อง มุกดามองค้นหาไปรอบ ๆ ทิศ วันนี้ เธอมัวสนใจแต่จะนอน แม้แต่ห้องครัวกับห้องกินข้าวอยู่ที่ไหน เธอก็ยังไม่รู้เลย

ในขณะที่เธอกำลังหาอยู่นั้น จู่ ๆ ไฟที่อยู่ข้างตัวก็สว่างขึ้นมา ทำเอามุกดาสะดุ้งตกใจ แสงไฟที่สว่างจ้าสาดส่องเข้ามาที่ ดวงตาของเธอ

“คุณมุกดา คุณหิวแล้วใช่ไหมครับ?” เสียงของนัทธ์ดังขึ้นมา

จากทางที่มีแสง

“ค่ะ คุณลุง ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อยแล้ว” มุกดาเพียงแค่ยอมรับ อย่างตรงไปตรงมา

“ข้างในนี้มีเค้กกับนมวัวจำนวนหนึ่ง คุณก็นำไปกินเถอะ

เพราะในบ้านไม่มีอาหารเหลือแล้ว” นัทธ์หยิบของบางส่วนออก

มาจากตู้เย็น แล้วยื่นให้มุกดา

มุกดามองนัทธ์ด้วยความซาบซึ้งใจแวบหนึ่ง ก่อนจะกัดเค้กไป ค่าหนึ่ง

“คือว่าคุณมุกดา ในห้องของคุณมีเสื้อผ้ามากมายหลายรูป แบบ คุณสามารถเปลี่ยนชุดที่อยู่บนตัวได้นะครับ อีกอย่างก็คือ คุณมุกดา คุณสามารถอาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอนหลับได้นะครับ” วันนี้นัทธ์คิดอยากจะเข้าไปในห้องของมุกดาเพื่อเรียกเธอมากิน ข้าว เธอยังสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งอยู่และนอนหลับอย่างเอาเป็น เอาตาย หากคุณชายมาเห็นเข้า ก็ไม่รู้เลยว่าจะรังเกียจแค่ไหน!
มุกดาหน้าแดง คุณลุงคนนี้คิดว่าตนเองสกปรกมากเลยสินะ? เธอได้แต่ตอบรับเบา ๆ หนึ่งคำ

พอมุกดากินขนมเค้กเสร็จแล้ว เธอก็กลับไปที่ห้องนอน แล้ว รีบเข้าไปที่ห้องน้ำ เธอควรจะอาบน้ำได้แล้ว ไม่ได้อาบน้ำมาตั้ง สองวันก็สมควรแล้วที่จะถูกคนรังเกียจ

ในตอนที่เธอเพิ่งจะเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นาน ประตูห้องนอนก็ ถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ เดินเข้ามาอย่างไม่ให้มให้เสียง