บทที่ 6 พวกเรามาพูดคุยกัน

พอมุกดาเงยหน้าขึ้นมา เธอก็พบว่าห้องที่หมอและพยาบาล กำลังรีบวิ่งเข้าไปนั้น ที่แท้ก็คือห้องของพ่อเธอนี่เอง เธอจึงรีบวิ่ง เข้าไป

“ให้ออกซิเจน วัดอัตราการเต้นของหัวใจ ฉีดยา” คุณหมอ ท่านหนึ่งกำลังดำเนินการช่วยชีวิตพ่อของมุกดาไปตามลำดับ

มุกดาผลักนางพยาบาลที่อยู่ด้านหลังออก จากนั้นเธอก็เข้าไป ใกล้

“คุณหมอ พ่อของฉันเป็นอย่างไรบ้าง?” น้ำเสียงของมุกดา แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“อย่าเสียงดัง ไม่เห็นเหรอว่าคุณหมอกำลังพยายามช่วยชีวิต

อย่างเต็มที่อยู่?” พยาบาลคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างพูดกับมุกดา

มุกดาเองก็เห็นว่าหมอที่กำลังช่วยชีวิตอยู่คนนั้นมีเหงื่อออกที่ หน้าผากเต็มไปหมด ถึงแม้จะสวมผ้าปิดปาก แต่ก็พอจะมองออก ว่าเขาดูมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

มุกดาจึงไม่พูดอะไรชั่วคราว เธอเพียงแค่มองบิดาที่กำลังถูก เข็มเหล่านั้นทิ่มแทงไม่หยุดด้วยความเป็นห่วง แล้วยังมีคนใส่ท่อ และอุปกรณ์มากมายหลายชนิดให้กับพ่อของเธออีกด้วย

เธออยากจะร้องไห้ แต่ยังไม่ทันจะได้ร้อง ก็มีคนตบลงเบาๆ ที่ ไหล่ของเธอ
“คุณช่วยออกมาหน่อยครับ” คุณหมอให้มุกดาออกมาสักครู่

มุกดามองบิดาแวบหนึ่ง แล้วค่อยตามคุณหมอคนนั้นออกไป

“คุณเป็นญาติของคนไขใช่ไหมครับ?” ในมือของคุณหมอมี แฟ้มประวัติคนไข้อยู่ เขาเปิดแฟ้มออก แล้วมองดูรายละเอียด ด้านใน

“ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของคนไข้” มุกดาเช็ดน้ำตาที่ไหล ออกมาในเวลานี้

“อ้อ อย่างนั้นก็ดี ผู้ป่วยไม่มีค่ารักษาแล้ว รบกวนคุณช่วยไป จ่ายสักหน่อย ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะสละการช่วยชีวิตในครั้ง หน้า”

คุณหมอทำสีหน้านิ่ง ๆ แล้วพูดกับมุกดา

ในเวลานี้มุกดาไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท สิ่งของของเธอก็ยัง อยู่ในโรงแรมที่ทำให้เธอเสียใจนั้น

“ประมาณเท่าไหร่คะ?” มุกดาเอ่ยถาม ถ้าหากไม่เยอะละก็ เธอก็สามารถไปหยิบยืมจันวิภาชั่วคราวก่อนได้

“จ่ายมาก่อนหนึ่งแสนก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นก็คงใช้ได้ไม่นาน สักเท่าไหร่ ผู้ป่วยยังอาการไม่คงที่จำเป็นต้องให้ยาจำนวนมาก เพื่อรักษาชีวิตของเขา ผมขอแนะนำให้คุณรีบให้เขาทำการ ผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจโดยเร็วที่สุด หากเป็นอย่างนั้นผู้ป่วยก็จะได้ ทรมานน้อยลง”

คุณหมอรู้สึกหมดคำพูดกับคนไข้รายนี้แล้ว เป็นอย่างนี้ไปมา ทําให้คนรู้สึกตกใจบ่อยๆ

“อย่างนั้นฉันจะไปคิดหาวิธีแล้วกัน” มุกดาไม่ได้ถามต่อ โรง พยาบาลเคยแจ้งให้ทราบตั้งนานแล้วว่าพวกเขาเตรียมที่จะ ทําการผ่าตัดให้คุณพ่อ แต่เงินก้อนนั้นมุกดาหามาไม่ได้จริงๆ หนึ่งแสน ในตอนนี้ ทำให้เธอปวดหัวเสียจริง

พอคุณหมอพูดจบแล้ว ก็ไม่ได้รอเธอตอบกลับ เขาก็เดินเข้าไป ในห้องผู้ป่วยและเข้าไปดูอาการของคนไข้แล้ว

จะทําอย่างไร จะทำอย่างไรดี จะไปหาเงินมากมายขนาดนั้น มาจากไหน ถึงแม้จะไปยืมจันวิภา จำนวนหนึ่งแสนก็ไม่ได้เป็น ปัญหาอะไร แต่ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดหลักล้านนั่นล่ะ ต่อให้เธอ ขายบ้านของครอบครัวไป ก็ยังไม่พอเลย ยิ่งไปกว่านั้น บ้านหลัง นั้นเป็นบ้านที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้ คุณพ่อจะต้องไม่ยอมให้ขาย แน่นอน

หลังจากที่ล้มละลาย สมบัติของตระกูลแก้วสุทธิก็ถูกยึดเอาไว้ หมดแล้ว แต่ยังมีคอนโดที่เป็นชื่อแม่ของเธอเหลืออยู่ แต่คุณน้า ก็กำลังอาศัยอยู่ในคอนโดนั้น

“โอ๊ย!” มุกดาร้องออกมาคำหนึ่ง เธอดึงผมด้วยเองอย่างแรง เธอใกล้จะเป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ ทำไมเรื่องทุกอย่างจะต้องมาเกิด วันนี้ด้วย ให้เธอพักหายใจหน่อยไม่ได้เลยเหรอ?

“คุณมุกดา” หลังจากที่มุกดาร้องออกมาแล้ว ก็มีเสียงที่อ่อน โยนดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ

มุกดาเงยหน้าขึ้น มองดูคนที่อยู่เหนือหัวคนนั้น เธอมั่นใจเลยว่าไม่รู้จักแน่นอน เธอเลยหันหน้าไปมองทางอื่น แต่ก็ไม่มีคนเลย ที่ด้านข้างห้องน้ำนี้ มีเพียงเธอที่นั่งยอง ๆ อยู่ตรงนี้

มุกดาลุกขึ้นมา แล้วถามชายคนนั้นด้วยความสงสัย

“คุณเรียกฉันเหรอคะ?” นัท อดคิดไม่ได้ว่าสายตาของ คุณชายตนเองเปลี่ยนไปแล้วใช่หรือไม่ ผู้หญิงตรงหน้านี้ผมเผ้า กระเซอะกระเซิง หน้ายังสวมชุดราตรีแปลกพิลึกบนตัวอีก ดวงตาแดง และที่สำคัญ ใบหน้าก็บวมด้วยเช่นกัน สกปรก มอมแมมมากแค่ไหนก็สกปรกได้เท่านั้นแหละ

ผู้หญิงแบบนี้เนี่ยนะที่คุณชายจะแต่งเข้าตระกูล? ถึงแม้นัทธ์จะ คิดอยู่ในใจ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงอ่อนโยนอยู่เหมือนเดิม

“ครับคุณมุกดา ผมคิดว่าพวกเราต้องคุยกัน”