บทที่ 8 เซ็นสัญญา

“คุณมุกดา คุณพ่อของคุณต้องการการผ่าตัดอย่างเร่งด่วน จริง ๆ ผมเห็นว่าเขาอาการไม่ค่อยดีจริง ๆ คุณควรที่จะพิจารณา ข้อเสนอของผมสักหน่อย” ไม่รู้ว่านัทธ์เดินเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน เขาพูดกับมุกดา

มุกดามองดูบิดาของตัวเอง แล้วก็นึกถึงคำที่พยาบาลเพิ่งจะ พูดไป เธอเช็ดน้ำตา แล้วหันไป เผชิญหน้ากับนัทธ์

“ได้ ฉันจะแต่ง ไม่ว่าคุณชายของคุณจะเป็นคนร่างกายไม่ครบ สมประกอบ และไม่ว่าเขาจะมีโรคอะไรที่เปิดเผยไม่ได้ ฉันก็จะ แต่ง แต่ตอนนี้ฉันต้องการเงินหนึ่งล้านและรีบจ่ายให้กับทางโรง พยาบาล ให้พวกเขาหาหัวใจที่เหมาะสมเพื่อปลูกถ่ายหัวใจให้ กับพ่อของฉัน!” มุกดาไม่มีทางให้ถอยอีกแล้ว เธอทำได้แค่เพียง นําตัวเองไปแลกกับความปลอดภัยของพ่อ

“ได้ นี่ไม่ใช่ปัญหา ผมจะรีบโอนเงินให้” นัทธ์เห็นมุกดา รับปากแล้ว เขาก็วางใจ แล้วควักโทรศัพท์ออกมา จิ้มปลายนิ้ว ไปเบาๆ

“เอาล่ะคุณมุกดา จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว โอนเงินเสร็จแล้ว ครับ ผมยังโอนเกินไปให้อีกสามแสน คุณวางใจเถอะ” นัทธ์เก็บ มือถือ แล้วพูดกับมุกดา

สําหรับคนที่มีเงิน เรื่องทุกอย่างก็เปลี่ยนเป็นง่ายดายอย่างนี้ มุกดายังไม่ทันจะพูดว่าขอบคุณ หมอและพยาบาลต่างก็เข้ามาแล้ว

“รีบเปลี่ยนเป็นยาที่ดีที่สุดให้กับคุณณัชพนเร็ว ตอนนี้ได้ ติดต่อเรื่องหัวใจแล้วนะครับ ถ้ามีข่าวอะไรผมจะแจ้งให้คุณ มุกดาทราบ”

คุณหมอคนนั้นก็คือคนที่เพิ่งจะเร่งให้มุกดาจ่ายเงินคนนั้น

นั่นเอง

มุกดามองคนเหล่านี้ พอมีเงินแล้ว อะไร ๆ ก็พูดดีไปหมด แม้แต่ท่าทีของหมอคนนั้นก็ยังดูเปลี่ยนไปมาก

“เอาล่ะ จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ขอเชิญคุณมุกดาไปกับผมเถอะ” นัทธ์พูดกับมุกดาอย่างมี มารยาทมาก

มุกดาหันไปมองบิดาของตัวเองอีกครั้งหนึ่ง พอมียาดีแล้ว เธอ

ก็วางใจลงไปเยอะเลย

“ได้!” มุกดาตามนัทธ์ออกไปจากห้องผู้ป่วย

มองดูรถยนต์เบนท์ลีย์สุดหรูคันนั้น มุกดาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมคนมีเงินคนนั้นถึงได้สนใจตนเองขึ้นมา ในใจของเธอกลับ ยิ่งแน่ใจแล้วว่า คุณชายอะไรนั่น ถ้าไม่ได้ร่างกายไม่สมประกอบ ก็คงจะมีหน้าตาที่พบเจอผู้คนไม่ได้

รถขับวน ในเมืองหลวงหนึ่งรอบ สุดท้ายก็มาถึงที่วิลล่าในเขต ชานเมือง รถขับเข้าไป นัทธ์เปิดประตูรถออก เพื่อให้มุกดาลง จากรถ
วิลล่าหลังนี้ จะพูดอย่างไรดี พื้นที่ประตูที่เปิดโล่ง น ขนาด ใหญ่เท่ากับลานกว้าง ทั่วทั้งคฤหาสน์ทําให้คนเกิดความรู้สึก กดดันบางอย่าง

สําหรับมุกดาแล้ว ความกดดันนั้นทำให้เธอหายใจแทบไม่

เมื่อเดินตามนัทธ์เข้ามาในคฤหาสน์ ภายในคฤหาสน์แห่งนั้น เรียกได้ว่าทํามาจากเงินจริง ๆ ทั้งเฟอร์นิเจอร์และโคมไฟที่ ประดับตกแต่งนั้น ล้วนเป็นสิ่งที่มุกดาไม่เคยเห็นมาก่อน

เพียงแต่มุกดาไม่ได้สนใจสิ่งพวกนี้ ตอนนี้เธอรู้สึกสนใจอยู่นิด หน่อยก็คืออยากจะดูว่าสรุปแล้วสามีของเธอคนนี้ขี้เหร่สักแค่ ไหนกัน

“คุณมุกดา เชิญคุณนั่งลงก่อน เดี๋ยวผมจะไปเอาสัญญามาให้

คุณเซ็น” นัทธ์ให้มุกดานั่งลงบนโซฟาอิตาลีราคาแพงสูงลิ่ว แล้ว

ยังเรียกให้คนมารินน้ำให้มุกดาด้วย

เขาไปที่ห้องหนังสือ ก่อนจะหยิบสัญญาออกมาเตรียมให้ พร้อม

“คุณมุกดา คุณลองดูสักหน่อย ถ้าคิดว่าไม่มีปัญหาอะไรละก็ อย่างนั้นก็เซ็นเถอะ” นัทธ์ยื่นสัญญาให้มุกดา มุกดารับสัญญามา แล้วมองดูอย่างตั้งใจ

ในสัญญานั้นไม่ได้เขียนข้อตกลงไว้มากนัก เพียงแค่บอกให้ มุกดาแต่งงานกับคุณชายตระกูลนี้ จากนั้นคุณชายตระกูลนี้จะรับ ผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของมุกดา
กําหนดการแต่งงานมีระยะเวลาสองปี หลังจากสองปีผ่านไป ชายหญิงทั้งคู่ก็จะได้รับอิสระกลับคืนมา ฝ่ายชายจะจ่ายค่ ชดเชยให้กับฝ่ายหญิงอีกสิบล้าน

เพียงแต่ในตอนท้ายมีเพิ่มอีกหนึ่งข้อคือ ภายในสองปีนี้ ฝ่าย ชายและฝ่ายหญิงจะต้องทำเหมือนเป็นคู่สามีภรรยากันจริง ๆ แล้วยังต้องจดทะเบียนสมรสกันอีกด้วย

มุกดามองดูแวบหนึ่ง สัญญานี้เป็นประโยชน์กับตน พิเศษกว่า นั้นคือหากเลิกรากันยังให้เงินตนเองอีกสิบล้านด้วย เมื่อเทียบ กับผู้ชายเฮงซวยอย่างธีรเมทแล้วยังดูมีฐานะกว่ามาก และนั่นก็ หมายความว่า สองปีนี้ มุกดาจะต้องให้ชีวิตอยู่กับคนอัปลักษณ์ แต่หลังจากสองปีผ่านไป เธอก็จะเป็นอิสระแล้ว

“คือว่าลุงคะ คุณชายของคุณปฏิบัติต่อฉันแบบนี้ เขาจะไม่เสีย เปรียบมากหรอกเหรอ?” มุกดาถือสัญญาไว้ในมือ แล้วถามนัทธ์

แน่นอนว่าต้องเสียเปรียบอยู่แล้ว เพียงแต่ คุณชายก็ทำเพื่อ รับมือกับคนในครอบครัวที่จะบังคับให้แต่งงาน ถ้าไม่ใช่เพราะ แบบนี้โชคดีก็คงไม่หล่นลงมาใส่หัวคุณหรอก

แต่นัทธ์ไม่มีทางพูดอย่างนั้นออกมาหรอก

“ไม่ ไม่เลย คุณเองก็ต้องทุ่มเทด้วยไม่ใช่เหรอ? เวลาสองปีนี้ ถือว่าเป็นยุคทองสำหรับคุณเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” นัทธ์ พยายามพูดให้น่าฟัง

ในเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้เสียผลประโยชน์อะไร อีกอย่างนี้ก็ ถือว่าเป็นโชคก้อนใหญ่ที่หล่นลงมาจากฟ้าด้วยเช่นกัน
ตอนนี้มุกดาไม่มีอะไรให้ต้องเสียอีกแล้ว ตนเองไม่มีอะไรสัก อย่าง แล้วคุณชายก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับตน ก็แค่นอนร่วมกัน ให้ ความอบอุ่นซึ่งกันและกัน ก็ได้ อย่างไรเสียขอเพียงให้คุณพ่อ หายดี อะไรก็ดีหมดแหละ

มุกดาลงชื่อของตัวเองเสร็จแล้ว จากนั้นค่อยยื่นสัญญาให้กับ นัทธ์

“คุณมุกดา สิ่งของของคุณผมนำมาให้ทั้งหมดแล้ว ก็คือของที่ คุณทิ้งไว้ในโรงแรมนั้นนั่นเอง คุณลองดูสิว่า ข้างในมีสิ่งของ อะไรสูญหายไปหรือเปล่า ส่วนห้องของคุณอยู่ด้านบนห้องที่สอง ตรงหัวมุม ได้ทำความสะอาดให้คุณไว้เรียบร้อยแล้ว” นัทธ์ยื่น กระเป๋าถือของมุกดาส่งให้กับเธอ

มุกดามองแวบหนึ่ง โทรศัพท์มือถือของตนเอง บัตรประชาชน เงินหลายร้อยเหรียญยังอยู่ ไม่มีอะไรหายไป

“ขอบคุณนะคะ ไม่มีอะไรหายไปค่ะ” มุกดาแสดงความขอบ คุณกับนัทธ์

พูดกันเป็นเวลานานแล้ว จู่ ๆ มุกดาก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตนยัง มีเรื่องที่สำคัญมากที่ยังไม่ได้ถามคุณลุงที่อยู่ตรงหน้าท่านนี้