บทที่ 7 ควรจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้แล้ว

ท่าทางของนัทธ์ดูมีมารยาทมาก แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้มุกดา เกิดความรู้สึกดีกับเขาสักเท่าไหร่นัก

ตอนนี้เธอรู้สึกตื่นกลัวได้ง่ายเพราะเพิ่งเจอเรื่องไม่ดีมา ถ้า หากเธอไม่มีนิสัยที่เด็ดเดี่ยวและจิตใจที่เข้มแข็งละก็ จากเมื่อ วานมาจนถึงตอนนี้ก็คงจะถูกเรื่องพวกนั้นทำร้ายจนได้รับความ บอบทางจิตใจแล้ว

“คุยอะไร?” มุกดาถามด้วยความหวาดระแวง

“คุณมุกตา ระยะนี้คุณจำเป็นต้องใช้เงินมากใช่ไหมครับ พ่อ ของคุณจําเป็นต้องได้รับการรักษาด่วน ยังมีผู้ชายคนนั้นที่ทอด ทิ้งคุณไปอีก คุณจะปล่อยให้เขามีชีวิตที่ดีตามใจชอบตลอดไป อย่างนั้นเหรอ?” นัทธ์เล่าเรื่องราวในสองวันนี้ของมุกดาออกมา หนึ่งรอบ

“ถ้าอย่างนั้นจะทำไม? คุณจะมาหัวเราะเยาะฉันอย่างนั้นเห รอ?” มุกดา เบนสายตาไปมองด้านข้าง ใช่ ทั้งหมดนี้เป็นปัญหา ที่เธออย่างจะจัดการ

“เปล่าครับ ผมมาช่วยคุณคุณมุกตา พวกเราสามารถร่วมมือ กันได้ ถ้าหากคุณแต่งงานกับคุณชายของผม ปัญหาเหล่านี้ก็จะ ไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป” นัทธ์ยังคงพูดอย่างไม่ช้าแล้วก็ไม่เร็ว พอมุกดาได้ฟังคำพูดนี้ เธอก็หันหน้ากลับมา ตัวเธอเองก็เพิ่งจะหย่าร้างไป ตอนนี้ก็มีคนรีบเข้ามาขอแต่งงานเสียแล้ว ไม่รู้ว่า เป็นคนแบบไหนจริง ๆ ที่มาสนใจคนที่โศกเศร้าเสียใจอย่างนี้ แบบตนเองได้

“คุณชายของคุณแขนขาใช้การไม่ได้?” มุกดาถาม

คุณชายของผมแขนขาดีทุกอย่าง” นัทธ์ตอบ “อย่างนั้นสมองก็มีปัญหา? หรือไม่ก็เป็นคนตาบอด!” มุกดา เอ่ยถาม

“ไม่

“ไม่ ไม่ใช่เลยครับ คุณชายของผมฉลาดมาก แล้วก็สายตาดี มากด้วย แต่ทําไมคุณมุกตาถึงได้ถามอย่างนี้ละครับ?” นัทธ์รู้สึก ว่าคุณมุกตาคนนี้ไม่เพียงแต่จะสกปรกมอมแมม แล้วยังจู้จี้จุกจิก อีกด้วย มีคนออกเงินค่ารักษาให้พ่อของตัวเอง ก็ควรที่จะรีบ ตอบรับสิ จะถามให้มากไปทำไม

นัทธ์ยืนสงบไว้อาลัยให้กับคุณชายของตัวเองหนึ่งนาที คุณชายหาผู้หญิงแบบไหนกันนะ

“ก็เพราะว่า ตอนนี้ฉันซวยมากไง คนที่มีแขนขาครบสมบูรณ์ ไม่ได้ปัญหาอ่อนไม่ได้ตาบอด ทำไมถึงต้องมาขอฉันแต่งงาน ด้วย? ไหนคุณลองบอกมาว่าฉันยังมีค่ามีประโยชน์อะไรอยู่อีก? พอเถอะ คุณกลับไปบอกคุณชายของคุณซะ ว่าฉันมุกดายังไม่มี แผนจะแต่งงานใหม่อีกชั่วคราว ” หน้าให้นัทธ์ ก่อนจะเดินจากไป พอมุกดาพูดจบแล้ว ก็พยัก

เธอเดินไปทางห้องผู้ป่วยของคุณพ่อ แต่นัทธ์ก็ไม่ได้จากไป คุณชายสั่งกำชับไว้แล้วว่าจะต้องจัดการเรื่องผู้หญิงคนนี้ เพียงแต่เขาไม่รีบร้อน บนโลกใบนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่ใช้เงินแก้ไขไม่ได้ เขามั่นใจในข้อนี้

ในตอนที่มุกดาเดินเข้าไปในห้องของผู้ป่วย พืชพนก็อาการ สงบลงแล้ว พวกคุณหมอก็ออกไปกันหมดแล้ว มีเพียงพยาบาล หนึ่งคนที่กำลังเฝ้าณิชพันอยู่

“คุณมุกตา คุณมาแล้ว เมื่อกี้นี้ทำเอาฉันตกใจแทบแย่เลย พยาบาลเพียงแค่ออกไปซื้ออาหารเช้าให้ณิชพน ในตอนที่เธอ กลับมา ก็มีคนอยู่ในห้องผู้ป่วยเต็มไปหมด ทำเอาเธอตกใจจน ทําอาหารเช้าร่วงลงพื้น

“อืม เมื่อฉันเห็นแล้ว น่าตกใจจริง ๆ ” มุกดาเดินไปหยุดลงที่ ข้างกายของบิดา

ตอนนี้ณิชพนมีสีหน้าที่ขาวซีด ไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่นิดเดียว

ร่างกาย ใส่ท่ออยู่เต็มไปหมด

เขานอนอย่างสงบอยู่บนเตียง หากด้านข้างไม่มีเครื่องที่แสดง ว่าหัวใจของเขายังเต้นอยู่ ก็คงจะดูเหมือนกับคนใกล้ตายแล้ว

“คุณมุกตา เมื่อกี้นี้คุณหมอพูดว่านี่เป็นยาขวดสุดท้ายแล้ว รอ ให้คุณจ่ายค่ารักษาพยาบาลก่อน ถึงจะเติมน้ำเกลือให้ เขายัง บอก ยังบอกอีกว่า…” เสียงของนางพยาบาลยิ่งต่ำลงไปทุกที

ไม่ต้องถามมุกดาก็รู้ว่าอะไร ถ้าพวกเขาไม่มีเงินก็คงจะให้ออก จากโรงพยาบาลสินะ น้ำตาของเอ่อล้นอยู่ที่ขอบตาของมุกดา จะทำอย่างไรดีล่ะ? ถ้าออกจากโรงพยาบาล คุณพ่อก็คงจะไม่รอดแน่ ญาติเพียงคนเดียวของตนกำลังจะทิ้งตนไปแล้ว มุกดา มองดู ใบหน้าของพ่อ เธอกลุ้มใจจะตายอยู่แล้ว