5
Chapter 5
อัญชัญหรี่ตามอง มันจะง่ายอะไรขนาดนั้น ไม่น่าเชื่อเลย เธอ นำเสื้อผ้ามาให้น้ำขิงซัก อีกฝ่ายก็ทำอย่างว่าง่าย… แต่เดี๋ยว ก่อนนะ
“ซักมือ ซักเครื่องทำไม
“ซักไปแล้วค่ะ”
“แล้วไป ซักแล้วไปทำความสะอาดบ้านด้วยนะ
“ค่ะ” น้ำขิงรับคำ อัญชัญหรี่ตามองอีก วันนี้ยายน้ำขิงมา แปลก แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย รู้สึกง่วงก็เลยไปจีบ กำชับ ให้น้ำซึ่งทำงานบ้านให้เสร็จ
อัญชัญนอนหลับไปได้พักใหญ่ พอตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่เห็นน้ำขิง อยู่ในบ้านอีก ถามสาวใช้ก็ไม่มีใครเห็น
“ผ้าก็ยังไม่ได้ตาก นังน้ำขิงยังไงนะ”
“พี่แก้วคะ รบกวนตากผ้าให้ด้วยค่ะ แล้วนี่นั่งน้ำขิงมันไปไห เสียแล้วล่ะคะ” เธอเอ่ยถามสาวใช้คนสนิท
“ไม่เห็นเหมือนกันค่ะคุณหนู” แก้วตอบแล้วจัดการเปิดฝา เครื่องซักผ้า พอดึงผ้าออกมาจากเครื่องซักผ้าเท่านั้นแหละ ก็ ต้องอุทานเสียงดัง
“ว้าย! ตายแล้ว”
“มีอะไรคะพี่แก้ว ห้ะ!” อัญชัญอุทานตาโตกับเสื้อผ้าที่ดึงออก มาจากเครื่องซัก…
“ทำไมถึงขาดแบบนี้คะคุณหนู
“นั่งน้ำขิงต้องแกล้งแน่ๆ เลย แล้วนี่นั่งนั่นมันไปไหนของมัน
นะ”
“ไม่ทราบค่ะ พี่ไม่เห็นเลย ไว้ใจไม่ได้เลยผู้หญิงคนนี้ ดูสิคะ เสื้อผ้าดีๆ ราคาแพงขาดหมดเลย” แก้วพูดแล้วถอนใจเฮือก ใหญ่
“หรือจะไปหาเฮียแดน ไม่ได้การละ” อัญชัญออกจากบ้าน อย่างรวดเร็วเพื่อเข้าไร่ แล้วก็เป็นจริงดังคาด น้ำขิงอยู่กับแดนตะ วันจริงๆ ด้วย
เฮีย!”
“อัญ… เฮียอยู่ใกล้แค่นี้เรียกเสียงดังทำไม แสบแก้วหู”
“นังน้ำขิงมันแกล้งอัญ”
“แกล้งอะไร”
“มันเอาอะไรใส่ลงไปในเครื่องซักผ้าก็ไม่รู้ เสื้อผ้าขาดหมด
เลย”
“จริงเหรอน้ำขิง” แดนตะวันหันไปถาม ถึงเขาจะเจ้าชู้ไปบ้าง ก็ตามประสาผู้ชาย แต่การที่อัญชัญโดนแกล้งเขาก็ไม่ชอบใจนักหรอก ที่สำคัญอัญชัญเป็นคนไม่ยอมอะไรง่ายๆ ถ้าเขาไม่จัดการ คงต้องปวดหัวไม่หยุดหย่อน
“เอ่อ… คือว่าน้ำขิง” น้ำขิงอีกอักอึ้ง ไม่คิดว่าจะได้ยินเสีย งดๆ ของ แดนตะวัน ปกติเขาก็หลงใหลคลั่งไคล้เธอจะตายไป
“เห็นไหมคะเฮีย นั่งนี่มันแกล้ง ไม่งั้นไม่ทำท่าแบบนี้หรอก
“น้ำขิงขอโทษค่ะ คุณอัญพูดจาโขกสับ ใช้งานน้ำขิงหนัก
“อย่าสตอนั่งน้ำขิง ฉันให้เธอซักผ้าและทำความสะอาดบ้าน ซักผ้าก็ใช้เครื่องซักผ้า หนักหนาอะไรยะ” อัญชัญไม่ใช่เด็กสนิม สร้อย เธอรู้ทันมารยาร้อยเล่มเกวียนของผู้หญิงที่อ่อยแดนตะวัน ดี อีกฝ่ายพูดอะไรมา เธอก็โต้ตอบทันควันแบบไม่กลัวใคร
“แต่คนหน้าไหว้หลังหลอกแบบเธอนี่คงไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ หรอกนะ ฉันอัดเสียงคุยของเราเอาไว้ทั้งหมดด้วย อยากฟังไหม ล่ะ” ลับหลังน้ำขิงเป็นยังไง แดนตะวันจะต้องได้รู้วันนี้ หลังจบ ประโยคเธอก็เปิดเสียงที่บันทึกเอาไว้ในโทรศัพท์ให้แดนตะวัน ได้ฟัง น้ำขิงหน้าเสียก่อนจะหน้าซีดเหลือสองนิ้ว ไม่คิดว่าอัญชัญ จะทำแบบนี้
“เสื้อผ้าอัญชัญเท่าไหร่เธอต้องชดใช้” แดนตะวันตัดสิน ผู้ หญิงทอดสะพานให้เขาก็พร้อมเดินข้าม แต่ถ้าไม่รู้จักอยู่ให้เป็น ทําร้ายผู้หญิงของเขา เขาไม่ยอมแน่ๆ
“ถ้าให้ดีไล่มันออกไปจากบ้านด้วยเฮีย ไม่งั้นอัญไม่ยอม
“คุณแดนอย่าไล่น้ำขิงเลยนะคะ น้ำขิงไม่มีที่ไปแล้ว ที่บ้านก็ กําลังลำบาก” เธอลงทุนคุกเข่าอ้อนวอน ร้องไห้น้ำตาไหลพราก อาบแก้ม
“งั้นทำงานใช้หนี้ดีๆ อย่าให้อัญชัญต้องโมโหอีก” แดนตะวัน พูดเสียงเข้ม ถึงเขาจะมีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังมากมายแต่ไม่มี ใครสําคัญเท่าอัญชัญ
“ค่ะ ๆ ๆ น้ำขิงจะไม่ทำอะไรให้รำคาญใจอีกแล้ว”
“เฮีย! ทำไมไม่ไล่มันไปล่ะ
“สงสารเขาน่ะ ให้เขาทำงานใช้หนี้ก่อน ที่ร้านแล้วกัน” เขา หมายถึงสถานบันเทิงที่เปิดอยู่นั่นเอง
“เฮียนะ” อัญชัญทำเสียงงอนๆ ในขณะที่แดนตะวันกุมไหล่ เล็ก ให้เดินตามมาเงียบๆ
“จะเปิดเทอมอยู่แล้ว อ่านหนังสือหนังหาบ้างนะ เรื่องน้ำขิง เฮียจะจัดการเอง ปล่อยไปได้ไง หนี้สินยังไม่ใช้ ถ้าปล่อยไป ขาดทุนย่อยยับเลยนะ”
“ก็ได้ค่ะ ห้ามเฮียไปยุ่งกับนั่งจิ้งจอกเก้าหางอีก” เธอรับปาก อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ทำหน้างอ ใส่แต่ยอมรับการตัดสินใจของ เขา
“เป็นเด็กเป็นเล็กควรตั้งใจเรียน
“อัญไม่อยากไปเรียน อยากอยู่กับเฮีย”
“เหลวไหล” เขาทำเสียงดุ
“แต่งงานกันนะ”
“เรียนให้จบก่อน”
“ถ้าเรียนจบจะยอมแต่งเหรอ” เธอถามตาวาวๆ
“อยากมีผัวว่างั้น”
“อยากมีผัวเป็นเฮีย”
“ยางอายมีบ้างไหม
“ไม่ค่อยมี” แดนตะวันถึงกับโครงศีรษะไปมากับเด็กสาวตรง
หน้า
“เรียนจบแล้วค่อยว่ากัน”
“ถ้าไม่รับปากจะไม่ไปเรียน” เธอดื้อดึง
“ไม่เรียนก็โง่ ยายเด็กบ๊องเอ๊ย”
“เรียนแล้วต้องไปอยู่ในเมือง เดี๋ยวเฮียมีบ้านเล็กบ้านน้อย
“มีบ้านเล็กบ้านน้อยหมายถึงคนที่มีเมียแล้ว เฮียยังไม่มีเมีย บางทีเขาก็ทําความคิดเธอ
“รับปากมาก่อน”
“ยังไงเฮียก็ต้องแต่งงานกับเรา” แดนตะวันโยกศีรษะเด็กสาวไปมาด้วยความเอ็นดู
“เฮียตอบตกลงมาก่อนว่าจะแต่ง
“เรียนให้จบก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เขาเดินหนี อัญชัญเดินตาม
ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“รับปากมาก่อน”
“ครับ” แดนตะวันรับค่อย่างเหนื่อยหน่ายใจ
“รับปากแบบนี้ไม่เอา
“รับปากแล้วยังจะเอาอะไรอีก
“รับปากหวานๆ ครับ พี่จะแต่งงานอะไรเทือกนั้น
“มากไปแล้ว” เขาดีดหน้าผากยายตัวแสบ
กระโดดขึ้นรถเหมือนลูก “ไม่เป็นไร ถือว่าเฮียรับปากแล้ว” เธอกระ ลิง พอแดนตะวันเห็นว่าสาวน้อยที่ตามมาขึ้นมานั่งเรียบร้อย แล้ว จึงขับรถออกไปทันที
“เฮียจะไปไหน”
“ไปตลาดหน่อย”
“ทำกับข้าวให้กินด้วย
“เรื่อง?” เขาโต้กลับ เธอไม่ได้หน้างอ แต่อมยิ้ม อะไรที่เขา ปฏิเสธ เธอจะยิ่งอยากให้เขาทำ
“อยากกินไก่อบฟาง แล้วก็เหล้าเถื่อนล็อตใหม่ที่เฮียทําด้วย เธอพูดลอยๆ ตั้งใจให้เขาได้ยิน
“เชียวนะเรา”
“สูตรใหม่ของเฮียหอมหวาน ไม่เมาด้วย”
“พูดไปอีกเรื่อง เห็นกินทีไรเมาทุกที ไม่เมาของเธอคลาน เหมือนหมา ถ้าเขาไม่อุ้มกลับบ้านคือได้นอนกับหมาข้างถนน
“ถ้าอัญกินไม่เป็นจะผลิตขายได้ไง เจ้าของต้องกินเป็นด้วย กิน
นิดเดียวไม่เมาหรอกค่ะ
“ไม่เมากับผีอัญ เฮียต้องแบกเธอเข้าห้องนอนทุกที”
“เหรอคะ” คนหน้ามึนอมยิ้ม
“เหอะ!” เขาทำเสียงในลำคอ เห็นยายตัวแสบมองวิวนอกรถ อย่างสบายใจหลังจากพูดกวนอารมณ์เขาสำเร็จ
“10g…”
“อือ”
“กับสาวๆ ครับ กับอัญนี่คือ ๆ ๆ นะ”
“มีอะไร” น้ำเสียงของแดนตะวันรำคาญนิดๆ
“ตอนอัญไปเรียน เฮียห้ามมีใครแบบที่คิดจะจริงจังนะ แต่ เล่นๆ ได้ อัญไม่ว่า ถือว่าเวทนาน้องชายของเฮีย” เขาทำหน้าไม่ ถูกเมื่อได้ยินท้ายประโยค น้องชายของเขาก็คือไอ้เจ้าโลกน้อย ของเขานั่นเอง
“มาอารมณ์ไหน ถึงได้ใจดี ปกติห้ามเฮียตลอด”
“สงสารเฮีย ไม่ได้ใช้งานเดี่ยวตายด้าน” เธอพูด หัวเราะ คิกๆ
“เหอะ!” แดนตะวันส่ายหน้าไปมา เขาเองก็ไม่เคยคิดจริงจัง กับผู้หญิงคนไหนเช่นกัน เพราะบิดามารดาสั่งเสียเอาไว้ว่าให้ แต่งงานกับอัญชัญคนเดียว รวมถึงได้ฝากฝังอัญชัญเอาไว้กับเขา ด้วย เขาเป็นคนรักษาคำพูด พูดคำไหนคำนั้น อีกอย่างหนึ่งลึกๆ แล้วเขาก็รักและเอ็นดูอัญชัญมากๆ แค่ไม่ได้แสดงออกให้เธอ ได้ใจเท่านั้นเอง
“ถึงตลาดแล้ว ขอไก่อบตัวใหญ่ๆ นะเฮีย เนื้อแน่นๆ หอมๆ นุ่มๆ อัญอยากกิน น้ำลายสอไปหมดแล้ว” อัญชัญกระโดดลงไป จากรถ เธอเดินถอยหลังก่อนจะไปชนเข้ากับร่างสูงของใครคน หนึ่ง
“ยายเด็กตะกละเอ๊ย” แดนตะวันถึงกับส่ายหน้าไปมา
“เดินให้ดีหน่อยสิจ๊ะ อ้อ… น้องอัญนั่นเอง” เสียงยียวนกวน ประสาทของธันวาดังขึ้น ในขณะที่อัญชัญดิ้นหนีออกมาจากอ้อม แขนของอีกฝ่าย
แดนตะวันดึงร่างของคู่หมั้นตัวน้อยมาโอบเอาไว้อย่างปกป้อง ธันวามองท่าทีนั้นก่อนจะลูบปากไปมาด้วยท่าที่ยียวนกวน ประสาท
“ทีหลังสั่งสอนให้หัดเดินดูตาม้าตาเรือบ้างนะไอ้แดน อ้อ… แต่คนอย่างมึงจะสั่งสอนอะไรใครได้วะ” เจอหน้ากันแล้วหาเรื่อง เป็นเรื่องปกติของธันวา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ